Aaron - Birds In The Storm

Όλα ξεκίνησαν το ολυμπιακό έτος 2004 στο Παρίσι, όταν ο Simon Buret και ο Olivier Coursier δημιούργησαν ένα κοινό μέσο έκφρασης, ως μουσικό ντουέτο, κάτω από την ευφάνταστη ονομασία Artificial Animals Riding On Neverland – το οποίο και συντμήθηκε τελικά σε AaRON. Προερχόμενοι από διαφορετικά πεδία δράσης –κινηματογράφος για τον Γαλλο-αμερικανό Buret, industrial metal για τον Coursier– πέτυχαν να δέσουν με μοναδική συνοχή σε ένα αγγλόφωνο art pop σχήμα, παράγοντας ένα εντυπωσιακό ομώνυμο ντεμπούτο (2007), πάνω στο οποίο ο υποφαινόμενος έπεσε τυχαία. Και δεν το μετάνιωσε.

Με αιχμή του δόρατος το single “Lilly(U-Turn)”, οι AaRON πέτυχαν τότε την απόλυτη αναγνώριση εντός γαλλικών συνόρων, με τον δίσκο να γίνεται δύο φορές πλατινένιος. Γεγονός που, ταυτόχρονα, μου έδωσε περίσσια ικανοποίηση και συνάμα μου προκάλεσε απανωτούς πονοκεφάλους για το πώς στον διάβολο τα διεθνή μουσικά μέσα (ΝΜΕ και λοιποί μαϊντανοί) τον αγνόησαν, αφήνοντας ανενημέρωτους τους απανταχού μουσικόφιλους για την ύπαρξη μιας ιδιαίτερης μπάντας –την ώρα που δεν χάνουν ευκαιρία να μας παρουσιάσουν και το τελευταίο, καμένο πριν ακόμα πατήσεις το play, indie συνονθύλευμα από λ.χ. τη Νέα Ζηλανδία. Το Artificial Animals αποτέλεσε λοιπόν μια κρυφή απόλαυση, με τα μελαγχολικά, γραμμένα από ψυχής τραγούδια του να συνοδεύονται από λιτά πιανιστικά μέρη, ρυθμικά υπόγεια μπάσα κι ακουστικά γρατζουνίσματα, μετά λυγμών και ηλεκτρονικών λουπών στο φόντο να συμπληρώνουν ένα (παραπάνω από) άρτιο αποτέλεσμα.

Και φτάνουμε αισίως στον Οκτώβριο του 2010, οπότε και βλέπει το φως της ημέρας το δεύτερο άλμπουμ των AaRON, ονόματι Birds In The Storm, με ακόμα πιο εντυπωσιακό artwork από το ντεμπούτο: περισσότερο κινηματογραφικές οι καταβολές αυτή τη φορά, καθώς κατακλύζεται από φλόγες έτοιμες να κατασπαράξουν ένα άλογο και τον αναβάτη του, κλειδώνοντας το εστιακό πεδίο του αμφιβληστροειδούς. Μια εικόνα που αντανακλά και το περιεχόμενο του δίσκου, ενός σχεδόν πενηντάλεπτου ηχητικού ταξιδιού μέσα από τις σκιές που ρίχνουν στην ανθρώπινη ύπαρξη οι φόβοι, με σκοπό όμως όχι την αυτολύπηση αλλά τη λύτρωση. Είτε αντιμέτωποι με καταιγίδες, είτε με φλόγες, οι Buret και Coursier συνθέτουν με αισιοδοξία και πιο ματζόρε διάθεση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρώτο single “Seeds Of Gold”, με το έντονο πιάνο και στίχους όπως «Life has a room for difference, cause you'll rise and you will see gold in your pain» –η πιο ποπ στιγμή του CD.

Το άλμπουμ όμως, στο σύνολό του, δεν αποτελεί άκουσμα εύπεπτο, κι ας προσεγγίζει τον ακροατή αμεσότερα με τη φαινομενική του απλότητα. Αγκαλιάζει μεν με γνώριμα μέσα και με τη ζεστή φωνή του Buret το κοινό, αλλά ταυτόχρονα ξεδιπλώνει αρετές που συναντάμε όλο και σπανιότερα σε αναλόγου ύφους παραγωγές. Περισσότερο, ας μου επιτραπεί, Radiohead παρά Coldplay λοιπόν στο σύνολό του, το Birds In The Storm εκκινεί με το “Ludlow L” να περιγράφει ένα λευκό νεοϋορκέζικο βράδυ όπου, εν μέσω παραζάλης, ο Buret αναπολεί «εκείνη». Το δεύτερο δε track (και επίσης single) “Rise” στοιχειώνει τον χώρο με το επίμονο ρεφρέν «I should be dancing till Ι fall between your lies», με την άλλοτε δυναμική και άλλοτε εύθραυστη ερμηνεία να καθηλώνει.

Εν συνεχεία, το ντουέτο κάνει ακόμη πιο αρτίστικη την κατάθεσή του, με τις συγκρατημένα δυναμικές κιθαριστικές πενιές και τα μιλιτέρ κρουστά του “Waiting For The Wind To Come” να ξεσπούν πάνω σε καταπιεσμένες, κατά τι ασύνδετες, σκέψεις, πριν το πιάνο του Coursier πάρει και πάλι την πρωτοβουλία στο “Inner Streets”. «I might be crazy but don't be scared / no one really gets into my head» τραγουδάει ο Buret, πιστός στον δρόμο της ρομαντικής απομόνωσης που χάραξε ήδη τρία χρόνια πριν... Πραγματικά χαρισματικός ερμηνευτής, στιχουργός και τραγουδοποιός, ο τελευταίος δεν σταμάτησε να με εκπλήσσει θετικά σχεδόν σε κάθε τραγούδι του δίσκου με το εύρος των συναισθημάτων που αποδίδει κάθε του πνοή στο μικρόφωνο. Με παραδοσιακό και όχι καινοτόμο τρόπο μεν, ποιοτικό δε και ξεχωριστό πέρα ως πέρα. Εντυπωσιάζει είτε συγκινώντας με τους λαρυγγισμούς του στο “Arm Your Eyes”, είτε δυναμιτίζοντας την ατμόσφαιρα σε τέλεια αρμονία με τα εντυπωσιακά synths του Coursier στο ομώνυμο (και καλύτερο) τραγούδι του δίσκου –όπου και σηκώνει το λάβαρο της ανεξαρτησίας της σκέψης, παρομοιάζοντάς τη με πυρετώδες βάρος το οποίο πρέπει να σηκώνουμε με περηφάνεια σαν απόδειξη του ότι είμαστε ζωντανοί.

Σαν άλλα –μεταφορικά εννοούμενα– πουλιά εν μέσω καταιγίδας, όλοι μας έχουμε τους δικούς μας δαίμονες να νικήσουμε και εμπόδια να υπερπηδήσουμε... Αυτό το γεγονός το ντουέτο των AaRON φαίνεται να το έχει «σπουδάσει», με το Birds In The Storm να αποτελεί ένα είδος πτυχιακής εργασίας από τους Γάλλους. Το μόνο που το εμποδίζει να αναρριχηθεί βαθμολογικά στο επίπεδο του προκατόχου του είναι η παρουσία δύο-τριών στιγμών μπαλαντοειδούς υποτονικότητας προς το τέλος, οι οποίες δρουν σαν γεμίσματα. Μπορώ μόνο να ελπίζω πως η διανομή του δίσκου θα επεκταθεί σύντομα και εκτός συνόρων, ώστε να συναντήσει και τα λοιπά Δυτικοευρωπαϊκά ακροατήρια, ίσως και τα δικά μας δισκάδικα. Δυσκολία που όχι μόνο εμπόδισε την παρουσίαση του άλμπουμ νωρίτερα, μα τελικά και την παρουσία του σε πολύ υψηλότερη θέση στις επιλογές μου για τη χρονιά που μας άφησε.