Micah P. Hinson - And The Red Empire Orchestra

Η Αμερική είναι ο τόπος των ακραίων αντιθέσεων. Είναι το σταυροδρόμι διαφορετικών πολιτισμικών στοιχείων, εξίσου δυνατών και επιδραστικών, στο οποίο μπορεί να προκύψουν την ίδια στιγμή τερατογενέσεις και πρωτοπορίες. Και οι παράδοξες οσμώσεις δεν περιορίζονται μόνο στη μουσική, αλλά εκτείνονται σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής. Ο Johnny Ramone, για παράδειγμα, αναφέρεται πολλάκις ότι υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής των Ρεπουμπλικάνων και μέλος της Εθνικής Ένωσης για τα Όπλα: ο άνθρωπος που, με τρία ακόρντα, έσπρωξε μια ολόκληρη γενιά σε μια νέα κατεύθυνση δημιουργίας.

Ο Micah P. Hinson είναι κι αυτός μια τέτοια περίπτωση, σαφώς λιγότερο ρηξικέλευθη μα εξίσου αξιοσημείωτη για την παραδοξότητά της. Μεγαλωμένος στο Τέξας, με ρίζες ινδιάνικες, έμπλεξε με τα ναρκωτικά τα οποία του ανακάτεψαν τη ζωή, έζησε στον δρόμο και πλέον μεταφέρει με ευγενικό τρόπο τα βιώματά του στη μουσική. Και, πραγματικά, οι ήχοι που ξεπηδούν από αυτό το άλμπουμ (κυκλοφόρησε το 2008, έφτασε όμως στα 2010 στην Ελλάδα, μαζί με το And The Pioneer Saboteurs) σε ξαφνιάζουν αν σκεφτείς ότι τούτος ο άνθρωπος είναι πολέμιος του Obama, γιατί τον θεωρεί «δολοφόνο του Αμερικάνικου Ονείρου», καθώς και νοσταλγός του George Bush –χωρίς, σημειωτέον, να ανήκει στους Ρεπουμπλικάνους.

Εδώ όμως μιλά η Αμερικάνικη «ιδιοτροπία» και θέτει το εξής ερώτημα: είναι πρέπον να μπλέκεις την προσωπική στάση απέναντι στα εγκόσμια με την καλλιτεχνική δημιουργία; Όπως και να το κάνουμε, τη μουσική τη φτιάχνουν άνθρωποι με απόψεις και εμπειρίες. Είναι δύσκολο αυτές να τις παραμερίσεις, όμως μερικές φορές είναι καλύτερο να εξετάζεις αυτόνομα και απομονωμένα ένα έργο. Ο κ. Hinson δεν κάνει στρατευμένη τέχνη ή τουλάχιστον δεν διολισθαίνει σε κάποια προφανή προπαγάνδα. Οπότε η εμμονή στην απαξίωση λόγω των ιδεών του, τελικά απαξιώνει την κριτική αυτή καθαυτή.

Ο Micah P. Hinson αφιερώνει ολοκληρωτικά το And The Red Empire Orchestra στη σύζυγό του, Ashley Bryn Gregory. Αυτήν έχουν σαν σημείο αναφοράς τα τραγούδια του, ενώ είναι η δική της μορφή που κοσμεί το artwork. Είναι ένας συναισθηματικός δίσκος, με λίγα λόγια. Ο Hinson παίζει 15 όργανα, η Red Empire Orchestra άλλα τόσα και όλοι μαζί στρώνουν ένα περίτεχνα πλεγμένο χαλί, με απλά σχέδια και βασικά χρώματα. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που καταφέρνει ένας καλλιτέχνης να κάνει κάτι τέτοιο. Και το κάνει με όμορφο τρόπο.

Σκεφτείτε τον Mark Linkous την εποχή του It’s A Wonderful Life να εγκαταλείπει το προσωπικό του στούντιο και τα samples και, εν μέσω μιας μικρής ισχύος έκρηξη κοινωνικότητας, να επιστρατεύει τις επιρροές του από τον Αμερικάνικο Νότο ώστε να εμπλουτίσει την έκφρασή του. Ο Hinson είναι παιδί των συναισθημάτων του και τούτο αποδεικνύεται περίτρανα με τραγούδια όπως το “I Keep Havin’ These Dreams” ή το “You Will Find Me”. Και τα 38 λεπτά του δίσκου αφήνουν αναλλοίωτη τη γεύση ότι η απόκοσμη μελαγχολία των Tindersticks μετενσαρκώνεται στο υστερικό μυαλό του Τεξανού –έστω και αν οι μελωδίες δεν είναι πάντα ευφάνταστες.

Η δισκογραφία έχει γεμίσει με singer-songwriters οι οποίοι καταβάλλουν προσπάθεια μπας και φανούν συναισθηματικοί. Ο Micah P. Hinson το καταφέρνει περίφημα επειδή προβάλλει γυμνό τον εαυτό του, σε μια χρονική περίοδο που ανακαλύπτει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Γι’ αυτό ακριβώς και δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία οι απόψεις του, σε αντίθεση με τη μουσική και τα τραγούδια του.