Charlatans - Who We Touch

Οι Charlatans δεν είναι ότι δεν θέλουν. Είναι ότι δεν μπορούν. Πια. Έχουν περάσει ήδη δύο δεκαετίες μετά το Some Friendly, που σύστησε το κλασικό “The One I Know”, βάζοντας το post μετά το baggy σε ένα Νησί φλεγόμενο από το rave ‘n’ roll του Madchester, βούλιαζε το Spike Island για τους Stone Roses και προετοιμαζόταν, χωρίς να το ξέρει, για την καλλιτεχνική επέλαση της britpop και την κοινωνικοπολιτική επικράτηση της Cool Britannia.

Κι εκείνοι, σε όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξαν τίμιοι, αξιοπρεπείς outsiders, οι οποίοι ποτέ δεν έκαναν το άλμα. Τίναξαν όσο δεν παίρνει την εμβληματική φράντζα του Tim Burgess, επιχείρησαν come back με μερικούς καλούς δίσκους στο μεταίχμιο του millennium (βλ. Us And Us Only, Wonderland), έπαιξαν ακόμα και το free on-line Radiohead χαρτί στο προηγούμενο άλμπουμ You Cross My Path, αλλά «οι μέρες του κρασιού και των λουλουδιών» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Στον ενδέκατό τους δίσκο Who We Touch, λοιπόν, οι Charlatans δεν είναι κακοί. Είναι κάτι χειρότερο: κατά διαστήματα αδιάφοροι. Προσπαθούν να βρουν την αιχμή που θα τους κρατήσει ζωντανούς και παλινδρομούν άσκοπα. Κομμάτια σαν το εναρκτήριο “Love Is Ending” ή τα “My Foolish Pride” και “Your Pure Soul”, ξέρουμε ότι «τα έχουν». Swinging ’60s αφέλεια, ψευτο-Seeds γκαραζοανατροπές και η μπάλα στον Burgess, ο οποίος, όταν προφέρει τη λέξη «soul», σε πάει στις μέρες που κυλιόσουν στα πατώματα με τις βρετανίλες στα πάρτι των Pure.

Κάπου εκεί όμως τελειώνει το παραμύθι των αναμνήσεων κι έρχεται το ρεφρέν του “Smash The System”. Τέσσερα τέταρτα μπότα, ηδυπάθεια στη φωνή και εφηβικά μάγκικα καλέσματα τύπου «smash the system and burn the books». Συμπαθητικό αλλά και λίγο άστοχο, άστο για κανέναν εικοσάρη. Τα “Sincerity” και “Intimacy” πάλι είναι η δική τους πρόταση περί chamber pop, ενώ το “When I Wonder” αποτελεί ίσως την καλύτερη στιγμή του άλμπουμ –αν τους έλεγαν Killers, θα μπορούσε και να γινόταν παγκόσμιο anthem, σπρωγμένο βουλιμικά από τα κανάλια του mainstream. Μετά οι Charlatans θυμούνται ότι είναι 40+, φτιάχνουν την ψυχεδελική μελούρα “Oh!” και κλείνουν αυτό το άλμπουμ που παρουσιάζει εμφανή αδυναμία συγκέντρωσης με ένα 13λεπτο track –χωρισμένο σε δύο μέρη.

Κι εδώ, επί της ουσίας, ομολογούν το λάθος τους. Καθώς, συμπράττοντας με τον σπουδαίο Penny Rimbaud, εκτελούν ένα σπουδαίο θεατρικό καμπαρέ που φτάνει για να απομυθοποιήσεις μια και καλή τους υπερεκτιμημένους Tiger Lillies. Δεν υποστηρίζω ότι έτσι θα έπρεπε να είναι όλο το Who We Touch. Αλλά για να μένεις ενδιαφέρουσα μπάντα πρέπει να σπας και κανένα αβγό. Κι όχι να ακολουθείς «τρεις στο λάδι, τρεις στο ξύδι» ξεπερασμένες συνταγές…