Tricky - Mixed Race

Στούντιο άλμπουμ # εννέα για τον Tricky, με δεκαπέντε χρόνια να τον χωρίζουν, πλέον, από το εντυπωσιακό του ντεμπούτο και δύο από το προηγούμενο, αυτοβιογραφικό του πόνημα. Οι αριθμοί εννέα (δίσκοι) και δεκαπέντε (χρόνια) μαρτυρούν ότι είναι μάλλον δύσκολο για το κάποτε φοβερό παιδί του Μπρίστολ να εκπλήξει σήμερα τον ακροατή του.

Δεν είναι τόσο ότι ο Tricky ξεπατικώνει τις δοκιμασμένες από το trip hop παρελθόν συνταγές. Υπάρχει μια προσπάθεια να διαμορφώσει έναν νέο ήχο ή καλύτερα να ανασυντάξει τα δομικά στοιχεία αυτού, κάτι, άλλωστε που έκανε και στο Knowle West Boy. Μόνο που τότε αποδείχθηκε αρκετά οξυδερκής ώστε να προσαρμόσει επιτυχώς την πολυσυλλεκτικότητα στην ιδιοσυγκρασία του και να αρθρώσει, έτσι, μια σύγχρονη φωνή στο μουσικό γίγνεσθαι που τον αφορά. Στο Mixed Race, όμως, τα πράγματα είναι λιγάκι διαφορετικά. Ο Tricky διατηρεί, εν μέρει, την ενδοσκοπική ματιά της συνθετικής του, αλλά τα ηχητικά νέα περιορίζονται σε μια blues προσέγγιση της ταυτότητάς του και σε κάτι που μοιάζει με disco/pop. Στοιχεία τα οποία δείχνουν μεν τη θέληση να ξεφύγει από αμιγώς trip hop χαρακτηρισμούς, αποτυγχάνουν ωστόσο να δημιουργήσουν ένα αξιομνημόνευτο σύνολο, ολισθαίνοντας σε ένα μονοπάτι μετριότητας ή ακόμα και κοινοτοπίας.

Υπάρχουν βεβαίως τα παραδείγματα που αρνούνται να ακολουθήσουν τα παραπάνω και φωτίζουν το Mixed Race με τις λαμπρές πτυχές του ταλέντου του δημιουργού του. Έτσι μπορεί να αναγνωστεί το “Ghetto Stars”, ένα διαμαντάκι ανασυρόμενο από την trip hop φαρέτρα του Tricky, στο οποίο η Franky Riley στέκεται επάξια εκεί όπου βρισκόταν η Martina Topley-Bird στο παρελθόν –με τον ίδιο τον Tricky να σιγοντάρει με τα γνωστά, υποχθόνια φωνητικά του. Στην κορυφή όμως βρίσκεται το “Hakim”, ένα hip hop άσμα κατευθείαν από το Αλγέρι, στο οποίο το beat του Tricky πλαισιώνει ιδανικά τη ρίμα και την έγχορδη ενορχήστρωση του Αλγερινού Hakim Haramouche (επί σειρά ετών κιθαρίστας και συνεργάτης εν γένει του σημαντικού, συμπατριώτη του, τραγουδιστή Rachid Taha), δημιουργώντας μια εξαιρετική γέφυρα μεταξύ Δύσης και αραβικού κόσμου. Και μεταφέροντας, αν θέλετε, και τον τίτλο του δίσκου στην κυριολεξία του.

Από εκεί και πέρα πάντως το πράγμα αρχίζει να θολώνει. Το σύνολο σχεδόν του υπόλοιπου δίσκου μπορεί να μην είναι αισθητικά απωθητικό, δύσκολα όμως ξεκολλάει από τη μετριότητα. Η κάπως υπόγεια, ας πούμε, διασύνδεση της αισθητικής του Tricky με το blues είναι λιγάκι άνευρη στα “Every Day” και “Come To Me”, το “Time To Dance” δίνει μια κάποια αξία στην επιλογή της διερεύνησης των disco/pop πεδίων (αλλά δίχως να προσφέρει κάτι πραγματικά ουσιώδες), κάτι που μάλλον δεν καταφέρνει το “Kingston Logic”, ενώ και η πιο rock μεταφορά της dancehall επιτυχίας του Echo Minott, “Murder Weapon”, δύσκολα κερδίζει τις εντυπώσεις.

Το Mixed Race είναι, εν κατακλείδι, ένα κάπως μετέωρο βήμα για τον Tricky. Ίσως και λιγάκι βεβιασμένο. Μοιάζει να λείπει η αρμονία μεταξύ της αναγνωρίσιμης ταυτότητάς του και των νέων στοιχείων τα οποία θα επαναδιατυπώσουν το στίγμα του (αρμονία που υπήρχε στο Knowle West Boy). Τα οποία καινούργια στοιχεία αφενός δεν διακρίνονται για το πρωτότυπο ή το σύγχρονο του χαρακτήρα τους, αφετέρου δε φαίνεται να μην τους έχει δοθεί ο κατάλληλος χώρος και χρόνος για να αναπτυχθούν επαρκώς. Κάτι τέτοιο μαρτυρά, εκτός των άλλων, και η μικρή διάρκεια του δίσκου (29 μόλις λεπτά, με συνθέσεις οι οποίες σπανίως ξεπερνάνε τα τρία). Φαίνεται λοιπόν ότι ο Tricky επιστρέφει στη μετριότητα από την οποία αναδύθηκε θριαμβευτικά με το προ διετίας Knowle West Boy, αφού, πέραν δύο-τριών φωτεινών εξαιρέσεων, το Mixed Race δεν δείχνει ικανό να παραμείνει στο θυμικό του ακροατή για πολύ περισσότερο από την πραγματική του διάρκεια.