Jamiroquai - Rock Dust Light Star

Για όσους έχουν χορέψει στους ρυθμούς των Jamiroquai, το Rock Dust Light Star είναι και πολυαναμενόμενο, μα συνιστά και αιτία αμηχανίας. Υπάρχει άραγε λόγος για μια νέα κυκλοφορία της μπάντας; Δεν έδωσαν ό,τι κι αν είχαν να δώσουν –και με το παραπάνω– ο Jay Kay και η παρέα του; Ως μεγάλος θαυμαστής των πρώιμων κυρίως δουλειών τους, ήμουν κι εγώ έτοιμος να δεχτώ τη «μπουνιά».

Αλλά ο νέος τους δίσκος δεν απογοητεύει. Γνώριμος ο μουσικός προσανατολισμός, απαλλαγμένος όμως από τις (μεγάλες) δόσεις ηλεκτρονικών, που είχαν έντονη παρουσία στα δύο τελευταία άλμπουμ των Jamiroquai. Εδώ ο ήχος ακολουθεί «φυσικές», ως επί το πλείστον, διαδρομές. Funk κιθάρες να παίζουν πάνω σε καλοσχηματισμένες μπασογραμμές, πλήκτρα και λοιπά ηλεκτρονικά εφέ να προσθέτουν βάθος στον ήχο, και όλα αυτά δοσμένα σε ένα δελεαστικό pop περιβάλλον. Την ίδια στιγμή, ο Kay ασκεί καλά δοκιμασμένες τεχνικές στα φωνητικά και ξεχωρίζει ευχάριστα πάνω από αξιόλογες μελωδίες.

Στον αντίποδα, δεν υπάρχει και λόγος για παραπάνω ενθουσιασμό. Το Rock Dust Light Star είναι γεμάτο ρυθμούς που θα παγιδεύσουν τους ήδη πιστούς, αλλά που δεν έχουν να προσθέσουν κάτι στη δισκογραφία των Βρετανών και στο ιδίωμα το οποίο υπηρετούν. To “Blue Skies” είναι μία πολύ ωραία μπαλάντα, αλλά έχουμε ήδη ακούσει το “Half The Man” του 1994. Το “White Knuckle Ride” προκαλεί χορευτικές κινήσεις παρά την όποια αντίσταση, αλλά το ίδιο είχε συμβεί και το 1996 με το “Cosmic Girl”. Θα μπορούσα να συνεχίσω αναλόγως, μα το νόημα είναι νομίζω σαφές: αν και το Rock Dust Light Star διαθέτει εθιστικές στιγμές, κινείται σε περιοχές τις οποίες ο Buffalo Man (το γνωστό logo της μπάντας) έχει «μαρκάρει» εδώ και καιρό.

Πέρα από τα όσα έχει να πει όμως ο Γκρινιάρης μέσα μου, το επιμύθιο της ιστορίας είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ευχάριστο δίσκο, που αποφεύγει τις περιττές γαρνιτούρες και εστιάζει σε δοκιμασμένες συνταγές. Για όσους ειδικά αγαπούν τους Jamiroquai, τα αποτελέσματα ας θεωρούνται εξασφαλισμένα.