Deathspell Omega - Paracletus

Εάν ο Θεός κι ο Διάβολος αποφάσιζαν να λύσουν δια της βίας τις προαιώνιες διαφορές τους, τότε οι Deathspell Omega θα ήταν το έμβιο πεδίο της μάχης, έτοιμο να δοξάσει μια και για πάντα το όνομα του σκοτεινού άρχοντα. Οι Watain δε, οι οποίοι τώρα τελευταία έχουν αρπάξει κάμποσο σατανικό hype, θα ήταν μάλλον οι αρχισαλπιγκτές του, από εκείνους με κάτι μαύρα εργαλεία ίσα με μισό καμπαναριό. Όσο να το κάνεις, υπάρχει μια κάποια διαφορά…

Τούτοι οι Γάλλοι γιοι του ανθρώπου, απ’ την ανατολή κιόλας της ύπαρξής τους, πριονίζουν σταθερά τις κοινωνικά παγιωμένες χριστιανικές διδαχές –σε επίπεδο μεταφυσικής, διότι στο αμιγώς κοσμικό ο Χριστιανισμός έχει χρεοκοπήσει ηθικά αιώνες τώρα. Ας πούμε πως αντιπροσωπεύουν έναν θρησκευτικού τύπου ουμανισμό που ευαγγελίζεται τον θάνατο του Θεού, αλλά εν τέλει λειτουργεί υπό το ίδιο παραφθαρμένο, χριστιανο-ιουδαϊκό πρίσμα το οποίο θέλει τον άνθρωπο τοποτηρητή του πλανήτη, κορωνίδα των θεϊκών δημιουργημάτων και λοιπά μεγαλομανή της φύσης μας.

Ωστόσο, πέραν των όποιων ιδεολογικών διαφωνιών (στην περίπτωσή μου ουκ ολίγων), το γεγονός πως οι Deathspell Omega σε κάνουν κοινωνό της διαδικασίας και του πλαισίου δημιουργίας του έργου τους είναι ιδιαιτέρως σημαντικό, έτσι ώστε να αποφευχθεί η κατανάλωσή του ως τελικό προϊόν. Και η προσέγγιση του ως τέτοιο, βεβαίως… Στο Paracletus, οι Deathspell Omega κλείνουν τη θεολογική τριλογία τους αφιερώνοντας το μέρος αυτό στο Πνεύμα το Άγιο, τον Παρηγορητή –τον κατά τας γραφάς Παράκλητο. Ασφαλώς, έχουν προηγηθεί ανάλογες καταθέσεις για τον Πατέρα και τον Υιό. Η τριλογία, λοιπόν, ως ανθρώπινη καλλιτεχνική φόρμα, ενάντια στην τριαδική υπόσταση του Θείου.

Λόγος: τα χορωδιακά περάσματα και τους συμβολισμούς συλλογικότητας τα ξεχνάμε –χι. Αντιθέτως, άθικτα παραμένουν τα ατομικά φωνητικά, λατινικά και λατινογενή. Ψαλτική, γαλλόφωνο spoken word, αγγλικοί βορβορυγμοί, σπαραγμοί και ερπετολαλιές περιωπής, τα τελευταία ούτε στιγμή σαν πνευματιστικές καρικατούρες, μα πάντα ως εν δυνάμει υπαρκτά και έμπλεα υπαρξιακής ανατριχίλας. Συνεπώς, πολυγλωσσία και πολυεκφορά του λόγου, η οποία δεν πηγάζει απ’ τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, αλλά απ’ τον ιδρώτα και το πόνο του ανθρώπου –άντε και με μια «ουρά» βοηθείας.

Ρυθμός (ή όσο βαρούν τα σίδερα, αμάν-αμάν, βαρούν τα μαύρα ρούχα): τα κύμβαλα σκοτώνουν κατά συρροή, βιδώνονται σε χαμηλά επίπεδα ταλάντωσης σαν κρεμαστά καντηλέρια που σπάνε το πηχτό σκοτάδι της εκκλησιάς. To blastbeat κρατάει το μαυρομεταλλικό ίσο αψηλά, ωστόσο γενικότερα το ον πίσω απ’ τις κάσες μετράει από αργόσυρτο post-metal μέχρι κάργα ελευθεριάζοντα σχήματα. Μάλιστα, τέτοιου εκτοπίσματος σε εσώτερη ένταση, πολυπλοκότητα, υφή και αλλαγές κατεύθυνσης, ώστε αναρωτιέσαι για τη σχέση της τεχνολογίας με το όλο κόλπο. Η ρυθμολογία ως έκφραση της ανθρώπινης εξελικτικής…

(Δυσ)αρμονία: κι εδώ κυρίως βρίσκεται ο άρτος ο αχνιστός, τουλάχιστον σε επίπεδο συμβολισμού, υπό τη μορφή της εναλλαγής μεταξύ δυσαρμονικής και αρμονικής ηχητικής. Ο τρόμος του χάους (της μη διαχειρίσιμης απόλυτης ελευθερίας για κάποιους) μορφοποιημένος στις δυσαρμονικές ριφοδομές της μπάντας, πλάι στο αίσθημα ασφάλειας/οικειότητας της παραδοσιακής Δυτικής αρμονίας, που κάθε τόσο αναδύεται απ’ τον κοινό πυρήνα της ζωής για να αποκαταστήσει την ισορροπία –το “Apokatastasis Panton” κλείνει τόσο το άλμπουμ, όσο και την τριλογία ολόκληρη. Εν τέλει, το χέρι που στραγγαλίζει είναι το ίδιο που θεραπεύει, το ίδιο που παρηγορεί.

Αισθητικά, άραγε πόσο μακριά έχει φτάσει το κόλπο black metal απ’ την εποχή όταν ο Burzum ζητούσε απ’ τον παραγωγό του το χείριστο μέσο φωνητικής εγγραφής, κι εκείνος του πάσαρε ένα ζευγάρι ψόφια ακουστικά αντί για μικρόφωνο; Ή σε σχέση με το νατουραλιστικό avant-garde των μεγάλων Ved Buens Ende; Μέχρι το Paracletus των Deathspell Omega.