Πραγματικά άξιο αναφοράς το επίτευγμα των Clinic σε αυτόν τον έκτο στη σειρά δίσκο τους. Έχοντας αντιληφθεί πλήρως την έννοια του άλμπουμ ως συνολική δουλειά και όχι ως απλή και αποσπασματική συλλογή τραγουδιών, καταφέρνουν να δημιουργήσουν δεκατρείς συνθέσεις οι οποίες πνέουν στο ίδιο μήκος κύματος, με εξαιρετική ομοιομορφία και συνοχή. Τι κρίμα όμως που, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, προσομοιάζουν θεαματικά σε εκείνη την ευθεία γραμμή ενός καρδιογραφήματος που υποδηλώνει ολική νέκρωση –στην εδώ περίπτωση όχι τόσο στον τομέα της μουσικής έκφρασης, αλλά σε εκείνον της γνήσιας έμπνευσης.
Τσιχλόφουσκα ο τίτλος, λοιπόν. Όνομα και πράγμα δυστυχώς, καθώς οι Βρετανοί επιχειρούν μια σχετικά άνευρη ποπ κατάθεση, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο: όταν από ακόλουθος της βρετανικής Ραδιοκεφαλικής σχολής ποιοτικών μουσικών προτάσεων καταλήγεις να ηχογραφείς άλμπουμ διεκπεραιωτικά, υπάρχει πρόβλημα. Όταν ο παθιασμένος μουσικός που στην αυγή της παρελθούσας δεκαετίας ηχογράφησε το περιεκτικό και πολύχρωμο Internal Wrangler τραβώντας δικαίως τους προβολείς πάνω του επιστρέφει μία δεκαετία (και τέσσερις ακόμη δίσκους) μετά για να σου σερβίρει κάτι τόσο άνοστο όσο το Bubblegum, τότε δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για να σταθείς με κολακευτικά σχόλια απέναντί του.
Έτσι συμβαίνει στην περίπτωση του Ade Blackburn και της παρέας του. Στο Bubblegum οι Clinic επιχειρούν κάτι το φαινομενικά υγιές –όπως και οι ίδιοι είχαν δηλώσει, άλλωστε, χρειάζονταν μια αλλαγή κατεύθυνσης. Αυτή η απόφαση όμως αποτελεί δίκοπο μαχαίρι για ένα συγκρότημα όταν αυτό δεν γνωρίζει πώς να διαχειριστεί την αυτοεπιβαλλόμενη διαφοροποίηση από το σύνηθες στυλ του. Όπερ και εγένετο Bubblegum, με τους Βρετανούς να στέκονται αμήχανοι απέναντι στο νέο τους υλικό, προσπαθώντας να το αντιμετωπίσουν κάτω από ένα διαφορετικό οπτικό πρίσμα. Με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουν προς τα πού να κατευθύνουν τις συνθέσεις τους. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως οι ελάχιστες εκλάμψεις, όπως λ.χ. τα “Lion Tamer” και “Forever”, παραπέμπουν στο γνώριμο παρελθόν παρά σε κάτι νέο. Επιπλέον, η γλυκιά ενδοσκόπηση του “Un Astronauta En Cielo” και των συναφών τραγουδιών δύσκολα μπορεί να συντηρήσει το ενδιαφέρον του ακροατή μεσο-μακροπρόθεσμα.
Άνοστη έτσι και πλαστική η γεύση των Clinic του σήμερα. Αν παρακολουθείτε τη δισκογραφία των τεσσάρων Άγγλων από σύλληψής τους στο δεύτερο μισό των 1990's, μια ακρόαση του “Bubblegum” με τις ρετρό, ξεχαρβαλωμένες κιθάρες, ή του single “I'm Aware” θαρρώ πως θα σας βάλει απολύτως στο εν έτει 2010 κλίμα τους. Και δεν θα στοιχημάτιζα ότι θα σας φανεί ελκυστικό...
