Εν έτει 2011, ο επικείμενος ερχομός των Helloween στην Αθήνα έχει νομίζω περισσότερο ειδικό βάρος από το καινούργιο τους άλμπουμ. Γιατί, πέρα από τη δεδομένη κρίση της δισκογραφίας η οποία έχει χτυπήσει και το metal (αντίθετα από όσα πιστεύουν οι απ' έξω), το 7 Sinners επιβεβαιώνει το ρητό «τι έχεις Γιάννη, τι ’χα πάντα» σε αντίθεση με το live, όπου θα παρθούν παρουσίες και θα μετρηθεί το κατά πόσο κρατάει ακόμα γερά η παλαιά φρουρά, κόντρα στο νέο metal των Meshuggah, Isis, Dillinger Escape Plan, Mastodon, Deathspell Omega και Gojira. Μαίνεται άλλωστε εδώ και χρόνια ένας ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ των παραδοσιακών μεταλλάδων και των νέων φυντανιών, φανερός πλέον όχι μόνο στα γούστα μα και στο μάκρος των μαλλιών, στον ενδυματολογικό κώδικα, στην τριβή με την κοινωνία και στη γενικότερη κοσμοθεωρία.
Με το 7 Sinners οι Helloween υπερασπίζονται λοιπόν τη συνοριακή γραμμή που εδώ και χρόνια οριοθετεί το βασίλειό τους ως έναν ισχυρό πόλο συντηρητικών αξιών. Στον άξονα έτσι της λαϊκότητας, όπου εκ φύσεως τοποθετείται το μεταλλικό μουσικό ιδίωμα, οι Γερμανοί αντιπροσωπεύουν τους θεματοφύλακες των παλιών αρχών. Και πρεσβεύουν, επομένως, το metal ως έναν αυστηρό και εχθρικό προς μπασταρδέματα κώδικα μιας κλειστής παραδοσιακής κοινότητας, η οποία βρίσκεται σε συγκρουσιακή σχέση με την υπόλοιπη (μουσική) πραγματικότητα –ακόμα και, αν χρειαστεί, με όσα σιδηρόφραχτα παλικάρια ευαγγελίζονται πιο ανοιχτά πεδία και πιο διαδραστικές σχέσεις με το γύρω περιβάλλον.
Αλλά στο 7 Sinners οι Helloween δεν αρκούνται σε μια απλή δήλωση πίστης, όπως πολλές φορές έχουν πράξει στη δεκαετία που έφυγε. Αντιθέτως, υπερασπίζονται το ποιοι είναι ρίχνοντάς σου κατάμουτρα όλο τους το οπλοστάσιο και υποχρεώνοντάς με, προσωπικά, να πισωπατήσω έκπληκτος μπροστά σε μια δύναμη πυρός που πίστευα ότι δεν διέθεταν πια. Οι Helloween του σήμερα λαμβάνουν την υποστήριξη ολάκερου Biff Byford (των Saxon), θυμίζουν εμφατικά σε μπάντες τύπου Avantasia και Masterplan ποιος είναι το αφεντικό στο power metal μα κάνουν και κάτι ακόμα: αποδεικνύουν πως, ό,τι γνώμη κι αν έχεις για το τι παίζουν, εκείνοι εξακολουθούν να το παίζουν άριστα, άκρως διασκεδαστικά και με περισσό πάθος: πράγμα φανερό όχι μόνο στους βόμβους των τυμπάνων του Dani Loble και στις σήμα κατατεθέν μελωδικές γέφυρες με τα –σχεδόν ποπ!– ρεφρέν, μα ακόμα και στα συνήθως αδύναμα για πολλά-πολλά φωνητικά του Andi Deris, ο οποίος εδώ υπερβαίνει εαυτόν τόσο συχνά, ώστε μόνο τυχαίο δεν μπορείς να το θεωρήσεις (“Who Is Mr. Madman?”, “Long Live The King”, “The Sage The Fool The Sinner”, “The Smile Of The Sun”, “World Of Fantasy”).
Φυσικά το πάθος, τα μαστόρικα παιξίματα και γενικά το «να κάνεις καλά το κόλπο σου» δεν αρκούν για να τα λύσουν όλα. Εκκρεμεί το ζήτημα του τι υπερασπίζονται οι Helloween του σήμερα και κόντρα σε τι, όπως βέβαια και το τι έχουν να προτείνουν. Σε όλα αυτά τα πεδία χάνουν –όχι απλώς το 7 Sinners, μα και το μεγαλύτερο κομμάτι της δισκογραφίας τους μετά τα δύο Keeper Of The 7 Keys. Δεν υπάρχει πρόταση εδώ, παρά μόνο άμυνα. Άμυνα όμως υπέρ βωμών και εστιών, από μια μπάντα που τουλάχιστον μπορεί να υπερασπίσει το δικαίωμά της να υπάρχει με τους δικούς της ηρωικούς όρους, εφόσον κάποτε είχε όντως κάτι να προτείνει, στα χρόνια αποκρυστάλλωσης της μεγάλης μεταλλικής οικογένειας. Το 7 Sinners, παρότι δεν του λείπουν τα κακά τραγούδια (τύπου “Are You Metal?”), είναι αν μη τι άλλο το καλύτερο άλμπουμ των Helloween εδώ και αρκετά χρόνια. Και στη βάση αυτή μπορεί οι Γερμανοί να μην κατακτούν πολλά πράγματα, οπωσδήποτε πάντως πιάνουν το καλλιτεχνικό μίνιμουμ και δίνουν ξανά διαπιστευτήρια κατά της λήθης.
