Έξυπνο παρατσούκλι βρήκε για τον εαυτό της η μόλις 23 Μαΐων Eliza Sophie Caird –καλλιτεχνικό ψευδώνυμο καλύτερα να το πούμε. Πρόκειται για την ηρωίδα της ταινίας My Fair Lady, όπου η Audrey Hepburn υποδυόταν τη φερώνυμη άξεστη δεσποινίδα, που κάποιοι κύριοι την καλής κοινωνίας είχαν βάλει στοίχημα να την κάνουν να στέκεται αξιοπρεπώς στα σαλόνια όπου κυκλοφορούσαν. Η σύγχρονη Eliza Doolittle δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη βοήθεια για να καταφέρει κάτι αντίστοιχο στους πίνακες επιτυχιών. Με χαρακτηριστική ευκολία κατάφερε να σκαρφαλώσει στις υψηλότερες θέσεις τους, με το ξεκίνημα κιόλας είδε το άλμπουμ της να πηγαίνει μέχρι την τρίτη θέση –ανάλογη πορεία γνώρισαν και όσα singles έβγαλε ο δίσκος, μπαίνοντας στο top-20 λες και ήταν το σπίτι τους. Καθόλου άσχημα για μια νεαρή ποπ τραγουδίστρια η οποία το μόνο που κάνει είναι να γράφει εύπεπτα τραγούδια και να πατάει στα χνάρια της Lily Allen.
Η ίδια ασφαλώς δεν το παραδέχεται –την ομοιότητα εννοώ με την Allen– βγάζοντας μας λίγο ως πολύ κουφούς. Βέβαια δεν περιμένει κανείς από έναν τραγουδιστή να βγει και να πει με ειλικρίνεια «σαφώς και διακρίνω εύφορο έδαφος γι’ αυτού του είδους τα τραγούδια και είπα κι εγώ να κάνω τη δική μου κίνηση στον χώρο. Ειδικά τώρα που η Lily παλεύει με την εγκυμοσύνη της και δεν έχει πολύ χρόνο για καριέρα και συχνές εμφανίσεις, ώστε να της εξασφαλίζεται δημοσιότητα. Στο κάτω-κάτω, καλύτερη είναι η Amy McDonald ή η Kate Nash»; Που και μ’ αυτές μοιάζει η Eliza, σε σημείο ώστε συχνά-πυκνά νομίζεις μήπως έχει γίνει λάθος στο CD…
Τι θα κάνουμε λοιπόν μ’ όλες αυτές τις Αγγλιδούλες, τις τρισχαριτωμένες και ψιλοαδιάφορες; Μάλλον ότι και οι συμπατριώτες της Eliza Doolittle: θα την ακούσουμε αυτή την εβδομάδα, αυτόν τον μήνα κι ίσως και τον επόμενο και μετά θα την ξεχάσουμε επειδή θα έχει εμφανιστεί κάποια περισσότερο χαριτωμένη, πιο ταλαντούχα πιθανώς και πιο τσαχπίνα (αν είμαστε τυχεροί) για να μας φτιάξει πιο πολύ το κέφι. Ποιος ξέρει, κάποια που μπορεί να έχει γράψει και καλύτερα τραγούδια εδώ που τα λέμε… Κι αυτά της Eliza Doolittle μια χαρά είναι, τίποτα το σπουδαίο όμως και άξιο λόγου. Οι στίχοι της ακολουθούν παρόμοια λογική, μιλούν για τα καθημερινά, τα σημαντικά και τα ασήμαντα, αλλά χωρίς τη μαγκιά της Allen και με πιο κόσμιο τρόπο (και με μακράν χειρότερο γραφικό χαρακτήρα, που κάνει την ανάγνωσή τους μαρτύριο, σχεδόν όσο και το να τους καταλάβεις από το τραγούδι της).
Όλα καλά λοιπόν, η Doolittle είναι ένα ελκυστικό και ευπώλητο πακετάκι, το οποίο κάνει χρυσές δουλειές αυτή τη στιγμή στη Μεγάλη Βρετανία αλλά προβλέπω να μένει εκεί. Είναι προφανές ότι δεν διαθέτει τη δυναμική να περάσει τα σύνορα της πατρίδας της και να κάνει κάτι παραπάνω εκτός, να σημειώσει μια ευρύτερη συγκίνηση τρόπον τινά. Όσο κι αν προσπαθεί με κομμάτια όπως το “Skinny Genes” να μας φέρει στο μυαλό και τα soul τσαλίμια της Amy Winehouse (θα την ξεχνούσε εκείνη από το μεγάλο καζάνι του ήχου της;), τελικά αυτό που μένει με την ακρόαση του ομώνυμού της δίσκου είναι ορισμένα ευχάριστα λεπτά μουσικής και τίποτε άλλο, πέρα από τη λήθη…
