Το πολλά υποσχόμενο πρώτο ΕΡ των Kyte από το Leicestershire, με τίτλο Τwo Stars, Two Sparks, έδωσε πριν λίγα χρόνια μια ιδέα σε τι ηχητικά τοπία κινείται αυτή η μπάντα. Οι κριτικές που εισέπραξε δεν ήταν πολλές, αλλά στην πλειονότητά τους υπήρξαν θετικές –περιέγραφαν πώς οι Kyte βαδίζουν στα μονοπάτια των Sigur Ros μέσα σε μια ονειρική post-rock ατμόσφαιρα, η οποία μαγνητίζει, και αμέσως τους κατέταξαν έτσι στο shoegaze. Στην παρούσα κριτική θα ασχοληθούμε με τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο, ερευνώντας κατά πόσο αυτός στάθηκε αντάξιος του προκατόχου του.
Η γαλήνη που χαρακτηρίζει ολόκληρο το Dead Waves των Kyte αποτυπώνεται ήδη στο εναρκτήριο “The Smoke Saves Lives”, ενώ η πιο ηλεκτρονική και ποπ πλεύση, προς την οποία τείνουν αυτή τη φορά οι Βρετανοί, γίνεται εμφανής στα δύο επόμενα τραγούδια, το single “Ihnfsa” και το “You’re Alone Tonight”. Η φωνή του Nick Moon φλερτάρει ασύστολα με αυτή του Neil Tennant των Pet Shop Boys, με μία βασική διαφορά: δεν έχει το βάθος και την εκφραστικότητα της τελευταίας, αλλά ούτε το χρώμα και τα σκαμπανεβάσματα που απαιτούν οι στίχοι αυτών των τραγουδιών για να ερμηνευθούν σωστά. Τα φωνητικά, επίπεδα και χαμηλά ηχογραφημένα όπως είναι, αποτελούν ένα από τα αδύναμα σημεία του άλμπουμ. Για την ακρίβεια, επιβαρύνουν τις συνθέσεις αντί να τις ενισχύουν, αποδεικνύοντας πως η ηρεμία του δίσκου δεν ισοδυναμεί και με κάποια ισορροπία. Η μουσική από μόνη της, ωστόσο, στοχεύει στο συναίσθημα και καταφέρνει να υποκινήσει τα ερεθίσματα για τα οποία έχει γραφτεί.
Κάπου στο τρίτο κομμάτι, όμως, οι όποιες εκπλήξεις και απορίες σταματούν και ο ακροατής παραδίνεται στη μονοτονία και στην επανάληψη. Ακούγοντας το υπόλοιπο του άλμπουμ συναντάμε μόνο παρόμοια μεταξύ τους τραγούδια, τόσο παρόμοια που –λίγο να αφαιρεθεί το μυαλό– χάνονται τα όρια όπου σταματά το ένα κι αρχίζει το άλλο. Σε αυτό, βέβαια, συμβάλλει και η επίδραση της drone κιθάρας, των synths και του περιστασιακού glockenspiel –ανάμεσα στα λίγα στοιχεία που έχει κρατήσει το Dead Waves από το Τwo Stars, Two Sparks. Κατά τ’ άλλα, εκείνη η post-rock υφή του τελευταίου έχει μπει σε δεύτερη μοίρα, ενώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν πλέον αναλάβει τα ηλεκτρονικά με αυτή την κάπως 1980s προσέγγιση στις μελωδίες. Υπάρχει επίσης κι ένα στίγμα από την αθωότητα του πρώτου ΕΡ, την οποία ωστόσο οι Kyte άρχισαν καθώς φαίνεται να χάνουν, στην πορεία προς την αναγνώριση.
Ενώ, λοιπόν, τα κύματα του Dead Waves είναι οτιδήποτε άλλο παρά νεκρά και υπάρχει μια ομορφιά που διακατέχει τις δώδεκα συνθέσεις του, φαίνεται πως η μπάντα έχει ήδη δώσει ό,τι είχε να προσφέρει. Κακά τα ψέματα, οι Βρετανοί έχουν επιλέξει έναν δρόμο τον οποίο άλλοι έχουν κατακτήσει νωρίτερα και αξιότερα, φτάνοντας στην κορυφή. Λέγεται πως η διαφοροποίησή των Kyte από τους υπόλοιπους του είδους έγκειται στα εξαιρετικά τους live. Μέχρι να τους δούμε κι εμείς ζωντανά, όμως, συνεχίζουμε να την αναζητούμε...
