«Η κλασική μουσική είναι –κατά κάποιον τρόπο– κλειστή για ανθρώπους που δεν τη σπουδάζουνε σε όλη τους τη ζωή. Θέλω να μεταφέρω τις κλασικές μου καταβολές σε ανθρώπους που συνήθως δεν ακούν τέτοια μουσική».
Αυτά είναι λόγια του 24χρονου Olafur Arnalds στην σελίδα του στο MySpace. Και έχοντας αναλάβει να γράψω το κείμενο για τον φετινό του δίσκο, οφείλω να ομολογήσω πως βρίσκομαι σε δεινή θέση ευθύς εξαρχής, καθώς ο ίδιος ο δημιουργός έχει κάνει (και) τη δουλειά μου. Και μάλιστα, με μία μόνον φράση –την τελευταία του…
Γιατί, πράγματι, σε αυτόν τον δεύτερο ολοκληρωμένο του δίσκο, κάνει ακριβώς αυτό. Μετατρέπει τις κλασικές καταβολές του σε λιτά, ευκόλως κατανοητά θέματα για πιάνο και έγχορδα (ένα βιολί και μια βιόλα), ενώ σε τέσσερεις από τις εννέα συνολικά συνθέσεις δίνει την απαιτούμενη ένταση με την προσθήκη μπάσου και τυμπάνων. Δημιουργεί έτσι μια μουσική η οποία σε στιγμές βρίσκεται πολύ κοντά στο περίεργο είδος pop που φύεται στο «νησί των ξωτικών» –την Ισλανδία (απ’ όπου κατάγεται άλλωστε κι ίδιος)– αλλά και σε ό,τι μπορεί να ονομαστεί ως κινηματογραφική μουσική. Ο ίδιος, εκτός της σύνθεσης και της ενορχήστρωσης, αναλαμβάνει και το πιάνο, την παραγωγή αλλά και τα ανεπαίσθητα ηλεκτρονικά, τα οποία υποβοηθούν διακριτικά τη συναισθηματική και οργανική ανάπτυξη των θεμάτων του. Όπως καταλαβαίνετε, έχουμε να κάνουμε με έναν αυστηρά προσωπικό δίσκο.
Το …And They Have Escaped The Weight Of Darkness του Olafur Arnalds τελικά σε κερδίζει. Δεν σε συγκλονίζει, ούτε –πιθανότατα– σου δίνει κάτι που δεν έχεις ξανακούσει. Δημιουργεί όμως μια ατμόσφαιρα που πραγματικά σε συνεπαίρνει. Παραθέτει δε τον «οπλισμό» του από την αρχή. Οι δύο πρώτες συνθέσεις γεμίζουν διακριτικά τη σιωπή με τα θέματα του πιάνου και των εγχόρδων, ενώ η τρίτη (“Tunglid”) έρχεται αβίαστα και με φυσικότητα να εισάγει στον ήχο το rhythm section. Φθάνοντας στο “Haegt, Kemur Ljosid”, βρίσκουμε εμφανή την επιρροή που του άσκησαν οι Sigur Ros (πιθανώς όταν γυρνούσε τον κόσμο μαζί τους), ενώ στο αριστουργηματικό “Loftid Verdur Skyndilega Kalt” ακούμε –σε μια λιτή ενορχήστρωση– την κορύφωση της δραματοποίησης του έργου του Ισλανδού συνθέτη. Το οποίο λύεται φυσικότατα στο τέλος του Pau Hafa Sloppid Undan Punga Myrkursins”, όταν και ξεπετάγεται το marching drum, μαζί με τα εμφανή (από τις λίγες φορές) ηλεκτρονικά.
Όλα όμως τα στοιχεία του δίσκου εμποτίζονται από μια φυσική αρμονία. Αν κάτι βελτίωσε ο Arnalds σε σχέση με το (πολύ καλό) ντεμπούτο του Eulogy For Evolution, είναι ακριβώς αυτή η αρμονία. Δεν χρησιμοποιεί αντιθέσεις στον δεύτερό του δίσκο, μα επενδύει σε μια συνεχώς παρούσα ρομαντική αισθητική, μια ήρεμη απεραντοσύνη, μια γλυκιά μελαγχολία που απλώς παίρνει διαφορετικές εκφορές. Κι αυτή η έλλειψη εμφανών αντιθέσεων δεν αφαιρεί το ενδιαφέρον από τον δίσκο. Αντιθέτως, τον ομογενοποιεί. Ο Arnalds απαλύνει τις κορυφές για να προσφέρει ένα ιδανικό soundtrack για τις βραδινές, μοναχικές σκέψεις. Κι επειδή τυγχάνει να δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτές, το …And They Have Escaped The Weight Of Darkness μου φάνηκε εξαιρετικά ελκυστικό. Ίσως δε με βοήθησε να πραγματώσω, έστω και στιγμιαία τη φράση του τίτλου (από μία άποψη άλλωστε η ζωή δεν είναι παρά ένα ιδιότυπο κολάζ στιγμών).
