Για εκείνους τους φίλους του εναλλακτικού 1990s ροκ ήχου που κλαίνε και οδύρονται (λέμε τώρα) για τη διάλυση των Live, η πρώτη σόλο δουλειά του τραγουδιστή του γκρουπ, Ed Kowalczyk, έρχεται να παρηγορήσει όσους δεν χόρτασαν το “Dolphin’s Cry” –το απαρχαιωμένης αισθητικής βιντεοκλίπ του οποίου το MTV μας υποχρέωνε κάποτε να παρακολουθούμε συχνά.
Με τέτοιο παρελθόν, άντε να αποφύγεις τα σχόλια όταν βλέπεις έναν τίτλο σαν και το Alive. Δεν είναι προφανής η αναφορά στην πρώην μπάντα του Ed Kowalczyk, η οποία και τον πέταξε κλοτσηδόν από τις τάξεις της όταν μαθεύτηκε –μεταξύ άλλων ευτράπελων– ότι απαιτούσε ξεχωριστή οικονομική μεταχείριση (της τάξεως των 100.000 δολαρίων!) για τη συμμετοχή τους στο Pinkpop Festival του 1999, με τη μορφή ενός «lead singer bonus»; (!!!) Σαν άλλο πρώην golden-boy της ροκ μουσικής, λοιπόν, ο φυσιογνωμικά συμπαθής τραγουδιστής καλείται τώρα, εν καιρό κρίσης, να ξεχάσει τα όποια bonus ονειρευόταν να καταλήγουν στις τσέπες του και να δουλέψει σκληρά για το ψωμί του –μπας και αποφύγει τουλάχιστον το πρόβλημα της αβέβαιης συνταξιοδότησης.
Αλλά το Alive μπορεί να οδηγήσει τον Ed Kowalczyk μονάχα στην πτώχευση. Όχι, δεν κατέχω την απόκρυφη γνώση κάποιου είδους μουσικής τρόϊκας, που θα μπορούσε να αναλάβει ένα, τύπου μνημονίου, συμβόλαιο προς τέρψιν σας. Θα ξεκινήσω από τη μηδενική ηχητική απόσταση του Kowalczyk από τους Live: εδώ προσφέρει το ίδιο ραδιοφωνικό ροκ που θα συνόδευε ιδανικά ένα playlist γεμάτο Nickelback, Creed και άλλα παρεμφερή ακούσματα. Έλλειμμα πρωτοτυπίας δίχως κανένα τακτ, δηλαδή. Όσον δε αφορά στο στιχουργικό κομμάτι, κι εκεί ο Kowalczyk συνεχίζει από όπου μας είχε αφήσει με τους Live. Αναλώνοντας την έμπνευσή του σε αισιόδοξα θρησκευτικά, οικολογικά και γενικότερης ψευδοπνευματικής προέλευσης επαναλαμβανόμενα στιχάκια, γεμάτα κλισέ. Τα οποία αποτυγχάνουν ασφαλώς σε οποιαδήποτε απόπειρα εμβάθυνσης, πέρα από ένα εύπεπτο και πρωτόλειο christian rock επίπεδο. Σε συνδυασμό μάλιστα με τη δίχως διακυμάνσεις φωνητική του απόδοση και την επιλογή της απλοϊκής κουπλέ/ρεφρέν συνθετικής οδού, ο Kowalczyk καταλήγει σε ένα δημιουργικό ναδίρ.
Ας δηλώνει λοιπόν «ζωντανός» ο Ed Kowalczyk μετά τη διάλυση των Live, η αλήθεια είναι πως ποτέ ξανά δεν βρισκόταν τόσο κοντά στην αρτίστικη και εμπορική αφάνεια. Φλερτάροντας επικίνδυνα με την απληστία στο πρόσφατο παρελθόν, ήρθε σε αντιδιαστολή με τους ίδιους του τους στίχους και το –υποτιθέμενο– ουμανιστικό και πνευματικό υπόβαθρο που τόσα χρόνια πουλάει στο κοινό του. Γεγονός που σε συνδυασμό με την εδώ μουσική φτώχεια αρκεί για να καταποντίσει το Alive στη συνείδησή μου ως ακροατή και ακόμα περισσότερο ως μουσικοκριτικού.
