Holy Roar, τίτλος από αυτούς που μόνο γκεμπελικοί τύποι βγάζουν και φυσικά δελτίο τύπου που έλεγε ότι τούτοι εδώ οι run, WALK! είναι οι Άγγλοι Fugazi… Ε, είπα θα σταθώ στη γωνία με το ρόπαλο, έλα όμως που το ρόπαλο μου έσκασε στο κεφάλι με το ξεκίνημα κιόλας του δίσκου… Ντουέτο από Αγγλία, εκπληκτικό το γεγονός ότι στο site της εταιρείας αντίκρισα δύο 18χρονες chav φάτσες, το οποίο δείχνει να έχει αρκετή φρεσκάδα. Μπάσο και φωνή ο ένας, τύμπανα, πεταλιέρες και λογιών-λογιών θορύβους ο δεύτερος. Ήχος; Ξουρίζει, με ξυράφι μάλιστα εφάμιλλο αυτού που ο Πακιστανός κομμωτής Khursid καλλωπίζει τον γράφοντα…
Στο I Hope This All Works Out So I Can Stop Standing On Even Amounts Of Manholes In The Street, οι run, WALK! παίζουν ένα ωραίο μίγμα θορύβου και ροκ. Δεν είναι ενοχλητικό ή χωρίς ηχοδομή. Δεν είναι ούτε και όσο post-punk θα ήθελε το τσιτάτο που συνοδεύει το δελτίο τύπου της κυκλοφορίας (μου κόλλησε αυτό με τους Fugazi). Ο ήχος τους έχει όμως όλη αυτή την αυθεντική ορμή του πανκ, τον πειραματισμό της (ηλεκτρικής) παραμόρφωσης και των εφέ, κι αρκετές μελωδικές στιγμές (σε ένα κομμάτι υπάρχει και ενορχήστρωση με βιολί). Μέχρι και μεταλλικά (σχεδόν) riffs θα συναντήσεις. Επίσης, οι μόλις επτά συνθέσεις κάνουν τα ως άνω να ξετυλίγονται με άνεση και χωρίς να κουράζουν (δεν ξέρω αν θα ήταν το ίδιο με δεκαπέντε κομμάτια σε αυτό το ύφος).
Το “N.B.Y” διαθέτει έξυπνη ενορχήστρωση και καταιγιστικό ρυθμό. Το “Back On My Mind” γκρουβάρει, ενώ το “He Who Must Not Be Named” αναβλύζει τσαμπουκά, θυμό και οργή αλλά με τρόπο τόσο πειστικό και πηγαίο –πράγμα που δείχνει να λείπει συχνά από τις post punk μπάντες. Αν και σε πρώτη ακρόαση νομίζεις πως έχεις να κάνεις με προχειροφτιαγμένες συνθέσεις, όλα τα τραγούδια διαθέτουν τελικά το δίπολο ορμή/ενέργεια. Στη δεύτερη ειδικά ακρόαση βλέπεις ότι πίσω από όλο τον θόρυβο υπάρχει και μπόλικη δουλίτσα, καθώς και μελωδία, και συναισθήματα και φυσικά η πρώτη ύλη για κάτι εξαιρετικό στο μέλλον. Κοινώς, παίζουν ιδέες…
Δεν ξέρω αν οι δύο chavs τους οποίους είδα στο site της Holy Roar μελλοντικά γίνουν Fugazi, Bloc Party ή δεν ξέρω ’γω τι άλλο θέλετε. Πάντως αυτό που ακούς στον δίσκο τους, που παρεμπιπτόντως έχει και ωραιότατο artwork, δείχνει να επιφυλάσσει κάτι καλό για το μέλλον. Και ξεχειλίζει μάλιστα από μια οργή η οποία δεν είναι επί ματαίω, μα βαθιά μετουσιωμένη σε δημιουργική αντίληψη. Αν τα φαινόμενα απατούν, το μέλλον θα το αποδείξει περίτρανα…
