Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για την σημαντικότητα του Talib Kweli στην εξέλιξη του underground hip hop από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 έως και τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Εικονική φιγούρα, με στίχους σκεπτόμενους αλλά συνάμα δυναμικούς, καθώς κι ένα flow ταξιδιάρικο, ευέλικτο και εν τέλει αποτελεσματικό και απολαυστικό όσο λίγα στη μετά-golden era του αμερικάνικου hip hop. Ο Hi-Tek, από την άλλη, δεν αποτελεί τον αδύναμο κρίκο στους Reflection Eternal –έστω κι αν στερείται της αναγνωρισιμότητας του Kweli. Με το να έχει βάλει το χεράκι του σε παραγωγές κλασικών κυκλοφοριών του χώρου όπως στο ιστορικό Doom των, εκ Οχάιο ορμώμενων, Mood αλλά και στο αριστούργημα των Black Star (του ίδιου του Talib Kweli και του Mos Def δηλαδή) όσο και στις συλλογές Soundbombing της Rawkus, είναι σαφές πως κατέχει κι αυτός ξεχωριστή θέση στις προσωπικότητες οι οποίες διαμόρφωσαν το είδος που υπηρετούν.
Οι Reflection Eternal τώρα, σαν σχήμα δημιουργήθηκαν από τις στάχτες των Black Star πίσω στο 2000, οπότε και κυκλοφορήσανε το πρώτο (και μοναδικό ως τώρα) άλμπουμ τους Train Of Thought, το οποίο θεωρείται πλέον ως μια σπουδαία στιγμή για το hip hop της προηγούμενης δεκαετίας. Τα soulful samples, οι βγαλμένες από τα έγκατα της γης μπασογραμμές που σε αγκάλιαζαν από παντού και μια ενδοσκοπική διάθεση συνοδευόμενη από το υπέρμετρα στυλάτο ύφος του Talib Kweli στο μικρόφωνο, δημιουργούσαν στον ακροατή μια σχεδόν μυσταγωγική αίσθηση. Δικαίως λοιπόν έθρεψε πολλούς από τους σημερινούς ποιοτικούς MCs, αναφέρεται τόσο από έντυπα και καλλιτέχνες ως θεμέλιο του συγκεκριμένου ήχου και αναγνωρίζεται σχεδόν καθολικά ως προς τον ουσιώδη ρόλο του σαν δίσκος για τον χώρο του underground.
Από τότε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι και για τους δυο εμπλεκόμενους στο εν λόγω project με την προσωπική τους δισκογραφία να εμπλουτίζεται και ο κόσμος να τους αναγνωρίζει ακόμα περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων. Και παρόλο που οι δυο τους ποτέ δεν σταμάτησαν να συνεργάζονται σε μεμονωμένα κομμάτια, σκέψεις για νέο δίσκο των Reflection Eternal δεν διαφαινόντουσαν από τα λεγόμενα των έγκυρων εντύπων του χώρου. Ώσπου ένα mixtape από το πουθενά την περσινή χρονιά άρχισε να βάζει στο κοινό ψύλλους στα αυτιά και το «έγκλημα» ολοκληρώθηκε φέτος με την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου του ντουέτο. Η αγωνία όλων μεγάλη και η υπομονή λιγοστή όσο πλησιάζανε οι μέρες της επίσημης κυκλοφορίας. Όπως και υποψίες αγωνίας για το αν το καινούργιο υλικό θα μπορούσε να σταθεί επάξια δίπλα στα διαμάντια του παρελθόντος.
Η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση δεν θα μπορούσε τελικά να είναι απόλυτη. Κι αυτό γιατί το Revolutions Per Minute αποτελεί έναn άνισο δίσκο, ο οποίος σε ορισμένα τραγούδια χτυπάει τη φλέβα με το χρυσό που είχαν ανακαλύψει και στο παρελθόν οι δυο πρωταγωνιστές μα σε ορισμένες άλλες προκύπτουν κομμάτια που δεν θα στέκονταν ικανοποιητικά ούτε ως b-sides. Ο ήχος των Talib Kweli & Hi-Tek έχει ανοίξει, συμπεριλαμβάνοντας και νέα στοιχεία μέσα του, άλλες φορές με ικανοποιητικά αποτελέσματα (όπως στο “Get Loose”) κι άλλες με αποτελέσματα που προβληματίζουν, σαν το “Midnight Hour” με την Estelle. Το οποίο, εκτός ότι φαντάζει εντελώς τόπου και χρόνου εδώ, ηχεί σαν τραγούδι από το άλμπουμ-επιστροφή της, Shine, παρά σαν επιλογή που θα ταίριαζε σε έναν δίσκο των Reflection Eternal. Επίσης εδώ συναντούμε την τάση να εισαχθούν banger beats, ακολουθώντας την τάση της εποχής, τα οποία όμως δεν συνάδουν πάντα με το ύφος του group. Όταν πάλι επιστρέφουν στα γνώριμα λημέρια τους, οι Reflection Eternal παραδίδουν υπέροχα tracks σαν τα “Got Work” και “Lifting Off”, μα και το “Back Again” με θελκτικά γυναικεία φωνητικά να το οδηγούν.
Συμπερασματικά, το Revolutions Per Minute των Reflection Eternal αποτελεί μια σοβαρή κατάθεση ειλικρινούς hip hop σε μια χρονιά η οποία μέχρι στιγμής δεν έχει ενθουσιάσει με τις κυκλοφορίες της. Έτσι καταφέρνει πιο εύκολα από ότι περιμένανε ίσως και οι ίδιοι να συζητηθεί, χωρίς κάτι τέτοιο βέβαια να σημαίνει πως ο Hi-Tek διαθέτει την ίδια έμπνευση και παραγωγική σπιρτάδα που κατείχε στις αρχές των ’00s ή ότι ο Talib Kweli δεν εμφανίζεται πεσμένος σε σχέση με τα συνήθη στάνταρ του. Η εμπειρία τους, ωστόσο, καθώς και η ειλικρινής αγάπη για τη μουσική την οποία υπηρετούν τους βοηθάει να κυκλοφορήσουν έναν δίσκο που ναι μεν δεν αφήνει στόματα ανοιχτά, εντούτοις δεν αμαυρώνει τη φήμη τους.
