Έβδομο άλμπουμ για τον Marshall Mathers. Και όταν η συζήτηση έρχεται σε καλλιτέχνες που πλέον αποτελούν σύμβολα της pop κουλτούρας, η συζήτηση χάνεται μέσα σε λαβυρίνθους προτιμήσεων, προσωπικών αναμνήσεων ή και αδιέξοδων συζητήσεων περί lifestyle. Παρά τα μύρια όμως παρελκόμενα, ο Eminem είναι ένα από τα αντιπροσωπευτικά πρόσωπα του σύγχρονου hip hop. Η αρχή της χιλιετίας τον βρήκε ψηλότερα από όλους, με την οργή στους στίχους του να μετατρέπεται σε φιλάρεσκο μειδίαμα στα χείλη του. Και ο πολλά υποσχόμενος νέος δίσκος προοικονομούσε, πριν την κυκλοφορία του, την επιστροφή του Em σε παλιές συνήθειες και τακτικές.
Αλλά ας το παραδεχτούμε. Λίγοι πιστέψαμε αυτόν τον ισχυρισμό. Είτε λόγω της ίδιας της τριβής με την επιτυχία του, είτε γιατί οι εταιρείες περιμένουν συγκεκριμενα πράγματα, ο Eminem έφτασε σε ένα αποτέλεσμα απογοητευτικά προβλέψιμο. Το Recovery ζητάει airplay στους ραδιοφωνικούς σταθμούς με έναν φτωχό τρόπο. Η προσπάθεια να συσκευαστεί το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του λευκού ράππερ από το Μιζούρι σε ένα προκλητικό, εύπεπτο, μίας-χρήσης εμπόρευμα απομυζεί κάθε σταγόνα δυναμικής από τις βίαιες, άτακτες ρίμες ενός ΜC. Ενώ όμως η επαφή του Eminem με την pop υπήρξε ανέκαθεν στενή, στις αρχές της καριέρας του γινόταν στα πλαίσια μιας αδυσώπητης σάτιρας, ενώ πλέον περικλείεται από μια εφηβική ρομαντικότητα την οποία ο 37χρονος Em δεν μπορεί να υποστηρίξει.
Βάζοντας σε τάξη τις σκέψεις μου για το Recovery, θέλω να τονίσω ότι η γνωστή δυναμική του Slim Shady στις ρίμες κάνει κι εδώ αισθητή την παρουσία της. Οι λέξεις που «φτύνει» αγκαλιάζουν η μία την άλλη και σχηματίζουν ένα λεκτικό παζλ που προκαλεί τα αυτιά και δεσμεύει τη σκέψη. Τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα ο Eminem, σε ρόλο βετεράνου πλέον, δίνει μαθήματα στους νέους αριβίστες του είδους. Κανένα πρόβλημα εδώ, λοιπόν. Οι ρίμες όμως δεν μπορούν να απομονωθούν. Χάνονται πολλές φορές μέσα σε τετριμμένες παραγωγές. Ως samples χρησιμοποιούνται δε κομμάτια τόσο αναγνωρίσιμα, ώστε βιάζουν την ακουστική αποδοχή μας και τελικώς δεν εναρμονίζονται με την υπόλοιπη παραγωγή. Την ίδια στιγμή υπάρχουν τραγούδια που δίνουν την ενοχλητική αίσθηση ότι έχουν γραφτεί αποκλειστικά και μόνο για να ευχαριστήσουν ραδιοφωνικά πρότυπα –με χαρακτηριστικά παραδείγματα το “Wont Back Down” και το “Love The Way You Lie”.
Παρά τα προαναφερθέντα μειονεκτήματα του Recovery, υπάρχουν ακόμα κι εδώ πάντως στιγμές όπου ο Eminem λάμπει με την παλιά του λάμψη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τελευταίο άτιτλο, κρυφό κομμάτι του δίσκου, στο οποίο οι ρίμες ξεσπάνε σαν χείμαρρος ενώ ο παλιός μανδύας σάτυρας επιστρέφει καλύπτωντας επιδέξια τα λεκτικά σφυροκοπήματα του Eminem. Ακούγοντας αυτο το δείγμα πείθεσαι για το γεγονός ότι ανα πάσα στιγμή ο ηγέτης των D12, έχει την δυνατότητα να μετατρέπεται σε λεκτικό ζογκλέρ απο τον οποίον δύσκολα απομακρύνεις το βλέμμα σου.
