Πρώτα οι White Stripes. Μετά οι Raconteurs. Και τώρα οι Dead Weather. Ένας Θεός ξέρει πού θα σταματήσει η δημιουργική ορμή του Jack White. Του –είτε σας αρέσει είτε όχι– εμβληματικότερου χαρακτήρα της νέας ροκ σκηνής για τη δεκαετία που μας πέρασε. Ενός μοναδικού performer που όσο άμεσα αγκαλιάζει με οίστρο τα ηλεκτρισμένα blues, άλλο τόσο εύκολα ασελγεί πάνω στην εξάχορδη «σκύλα του» σε κάθε ευκαιρία, παράγοντας ανεπανάληπτους hard rock παροξυσμούς με τη μορφή κάθε λογής ριφ –θαρρείς αναδυόμενων από μια απύθμενη δημιουργική πηγή, η οποία δεν λέει να στερέψει. Όμως κατά πόσο διοχετέυει ο Jack White αυτό του το ταλέντο σε κάτι αληθινά ξεχωριστό; Όσον αφορά στο κυρίως σχήμα του, τους White Stripes, δεν τίθεται θέμα για την ποιότητα των δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει. Για τους Raconteurs και τους Dead Weather, όμως, υπάρχουν ενστάσεις.
Αυτό συμβαίνει γιατί ο δίαυλος έκφρασης στα δύο αυτά σχήματα δεν είναι τόσο αγνός και άμεσος όσο με τους Stripes. Κι αν οι Raconteurs κυκλοφόρησαν τουλάχιστον έναν αρκετά καλό δίσκο πριν χύσουν το γάλα με τον δεύτερο, το ζήτημα των Dead Weather είναι αρκετά πιο πολύπλοκο. Καταρχήν, όσον αφορά στον ίδιο τον Jack White, από μόνο του το γεγονός πως εδώ έχει αναλάβει και τον ρόλο του drummer μιλάει από μόνο του. Κατά δεύτερον είναι η ίδια η σύνθεση της μπάντας που της προσδίδει το κάτι απροσδιόριστο. Η Alison Mosshart των Kills μοιράζεται με τον White τον τομέα των φωνητικών και η αλήθεια είναι πως αντηχεί ως το γυναικείο alter ego του, ενώ οι Dean Fertita και Jack Lawrence κάτι παραπάνω από συμπληρώνουν το παζλ των Dead Weather συνεισφέροντας στις κιθάρες, τα μπάσα, τα κρουστά και τα πλήκτρα. Τρίτον και τελευταίο, καθίσταται πασιφανές πως η δημιουργική κατεύθυνση της μπάντας είναι ολίγον τι μη ξεκάθαρη. Ψυχεδέλεια, space, blues, hard rock όλα σε ένα χωνευτήρι με κοινό παρανομαστή τη δεκαετία του 1970.
Ναι, οι Dead Weather ζουν και αναπνέουν στα 1970s, επιδιδόμενοι σε ένα αδιάκοπο ράπισμα των αισθήσεων με ανάλογης αισθητικής τεχνοτροπία και παίξιμο. Μέσα σε αυτό λοιπόν το ρετρό πλαίσιο θεώρησαν ως καλή ιδέα να κυκλοφορήσουν δύο δίσκους σε διάστημα μικρότερο του ενός χρόνου. Και μόνο κακό δεν είναι αυτό, ειδικά όταν μιλάμε για ένα καθαρόαιμο ροκ συγκρότημα. Όμως ίσως και να το παράκαναν τελικά, καθώς το Sea Of Cowards ακούγεται μεν ως φυσική συνέχεια του Horehound ηχώντας αντιστοίχως εκρηκτικό, αλλά δεν προσφέρει κάτι νέο εκτός της μεγαλύτερης (και καλοδεχούμενης) συμμετοχής του White στα φωνητικά. Ίσως φταίει ο μικρός χρόνος που διαμεσολάβησε μεταξύ των δύο δίσκων, πάντως το νέο άλμπουμ θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει τον τίτλο του προκατόχου του με τον διακριτικό τίτλο «2» να το διαφοροποιεί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μέλη των Dead Weather έχουν περίσσια χημεία μεταξύ τους, όπως και αδιαμφισβήτητες μουσικές ικανότητες. Η μπάντα κυριολεκτικά τα σπάει και μια ιδρωμένη ζωντανή εμφάνισή της σε έναν κλειστό και σχετικά κλειστοφοβικό χώρο θα αποτελούσε αξιομνημόνευτη εμπειρία. Όσον αφορά όμως στην πρόσφατη ηχογράφηση της Θάλασσας των Δειλών (τίτλος αναφερόμενος στο απρόσωπο τσούρμο ασυδοσίας που επικρατεί διαδικτυακά), η όλη ενέργεια του συγκροτήματος δεν βρίσκει αρκετές διεξόδους έκφρασης και επαναλαμβάνεται με σπασμωδικότητα έπειτα από την εναρκτήρια τριπλέτα των “Blue Blood Blues”, “Hustle & Cuss” και “The Difference Between Us”. Ευτυχώς όμως σε καμία περίπτωση δεν ρίχνουν την απόδοσή τους κάτω από ένα επιτρεπτό minimum και τα τριάντα-πέντε λεπτά διάρκειας του CD περνάνε αβίαστα.
Άξιο προσοχής λοιπόν και το Sea Of Cowards των Dead Weather, παρόλο που δεν επιδιώκει την υπέρβαση. Και τώρα τι Jack; Ποιο το επόμενο βήμα; Επιστροφή στη γλυκύτατη Meg και στους Stripes ή παραμονή στην παθιασμένη αγκαλιά της Alison και στους Dead Weather; Και το διπλό ταμπλό πάντως ποτέ δεν χάλασε κανέναν!
