Αν και άργησε να κάνει την εμφάνισή της στο μουσικό στερέωμα, η Corinne Bailey Rae μπήκε ηχηρά στον χώρο της δισκογραφίας. Πίσω στο 2006 και στα 26 της χρόνια, κυκλοφόρησε το παρθενικό της άλμπουμ (με τίτλο το όνομά της) και βρήκε τέτοια υποδοχή από το βρετανικό κοινό, ώστε να γίνει η μόλις τέταρτη Βρετανίδα καλλιτέχνης που είδε το ντεμπούτο της να χτυπάει απ’ ευθείας κορυφή στα charts από την πρώτη κιόλας εβδομάδα κυκλοφορίας. Καθόλου άσχημα για νεοεμφανιζόμενο όνομα, πόσο μάλλον για κάποια που κυμαινόταν στο χώρο της nu soul –και μάλιστα επί αγγλικού εδάφους.
Δεν είναι σαφές εάν ήταν η μεγάλη επιτυχία που της βάρυνε το φορτίο ή ατυχή γεγονότα όπως ο αιφνίδιος θάνατος του συζύγου της, πάντως από τότε η Bailey Rae δεν είχε κυκλοφορήσει άλλο δίσκο. Η Θάλασσα έρχεται έτσι να μας παρουσιάσει το μουσικό στίγμα της σήμερα, γεφυρώνοντας το κενό. Οι ρυθμοί εδώ έχουν πέσει αισθητά (όχι βέβαια πως ήταν ποτέ και καμιά χορευτική καλλιτέχνιδα η Bailey Rae) και όλα μοιάζουν συγκολλημένα σ’ ένα πιο νωχελικό, αργόσυρτο και μελαγχολικό περιβάλλον. Κατανοητό από τη μια αν κρίνουμε και από όσα της συνέβησαν, από την άλλη όμως δύσκολα θα μπορέσει κάποιος να καταπολεμήσει επαρκώς μια τάση χασμουρητού που θα του βγει φυσικά κατά διαστήματα όσο παίζει ο δίσκος. Ενδιαφέροντα τραγούδια υπάρχουν βέβαια κι εδώ και οπωσδήποτε το The Sea δεν συνιστά απογοήτευση από μέρους της Corinne Bailey Ray. Όμως από κάποιο σημείο και μετά τα πράγματα γίνονται αρκετά προβλέψιμα, με το όποιο στοιχείο της έκπληξης και της μουσικής περιπέτειας να εκλείπει.
Θα σας βοηθήσει να χαλαρώσετε ευχάριστα το The Sea; Αναμφίβολα. Όμως δεν δηλώνω σίγουρος αν θα το αφήσετε να παίζει μέχρι το τέλος του. Διότι καθ’ όλα ευχάριστες οι ακουστικές κιθάρες, τα βαριεστημένα νιαουρίσματα της τραγουδίστριας και οι ζεστές μπασογραμμές οι οποίες σου χαιδεύουν φιλήδονα τα ακουστικά νεύρα, αλλά όταν επεκτείνονται σε όλο το μήκος ενός δίσκου καταντούν κουραστικά εκεί προς το τέλος. Ευτυχώς δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα: όταν οι ρυθμοί ανεβαίνουν, όπως στο “Paris Nights/New York Mornings” ή στο “Paper Dolls” που θυμίζει Lily Allen, το The Sea της Corinne Bailey Rae παίρνει αμέσως τα πάνω του, δείχνοντας ένα πρόσωπο πιο ενεργητικό και εν τέλει περισσότερο ενδιαφέρον. Δυστυχώς όμως τέτοιες στιγμές παραμένουν μειοψηφία και η γενικευμένη μελαγχολία απλώνει βαρύ το πέπλο της πάνω από το σύνολο.
