Ο Professor Green έχει ένα μεγάλο τατουάζ με τη λέξη «Lucky» στον λαιμό του. Κι όταν λέμε μεγάλο, εννοούμε απ’ αυτά που δεν εξέχουν ακριβώς λίγο από τον γιακά του πουκαμίσου… Ανοίγεις τη θήκη του CD για να βγάλεις να ακούσεις τον δίσκο, κι αμέσως καταλαβαίνεις τον λόγο που το έγραψε αυτό, από μία δεύτερη φωτογραφία εντός: στο μάγουλό του έχει δύο πολύ μεγάλες ουλές, οι οποίες υποψιάζομαι ότι αποτελούν ενθύμια μιας πολύ άγριας βραδιάς εκεί έξω στους δρόμους. Τη γλύτωσε φτηνά που λέτε ο Stephen Paul Manderson –όπως είναι το όνομά του– και είπε να αποτυπώσει την εμπειρία του εκείνη με τον τρόπο αυτό, μετατρέποντας το τατουάζ σε ένα είδος φυλακτού ίσως ή και σαν μια υπενθύμιση μόνιμη και χτυπητή για τους κινδύνους που παραμονεύουν για όσους ζουν μόνιμα στην κόψη του ξυραφιού και φλερτάρουν διαρκώς και ανά πάσα στιγμή με τα άκρα και τον θάνατο.
Έχει κυκλοφορήσει πολύ ο Professor Green –ήταν ό,τι καλύτερο είχε να κάνει απ’ τη στιγμή που μεγάλωσε χωρίς την παρουσία των γονιών ουσιαστικά, υπό τη φροντίδα της γιαγιάς του αρχικά και μιας θείας του αργότερα. Για να μην αναρωτιέστε για το παρατσούκλι του, το κέρδισε την εποχή που έκανε εμπόριο διαφόρων «πράσινων» ουσιών… Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν από τη στιγμή που καλλιέργησε το ταλέντο του στο rap, κάτι το οποίο ξεκίνησε για πλάκα σε διάφορα πάρτι. Δεν άργησε όμως να ξεχωρίσει, και νάτος τώρα στα μεγάλα δισκογραφικά σαλόνια και στους πίνακες επιτυχιών. Οι λόγοι για τους οποίους συνέβη αυτό, πολύ συγκεκριμένοι:
Η φωνή του είναι ίδια με εκείνη του Eminem. Εντελώς όμως. Είναι ο Βρετανός Eminem κι αυτό είναι ένα τεράστιο όπλο στα χέρια του, όπως και σ’ εκείνα των ανθρώπων που του έδωσαν το βήμα να τραγουδήσει. Δεν είπαμε ότι θα κατακτήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και θα παραγκωνίσει τον αυθεντικό Slim Shady, αλλά, όσο να ’ναι, οι συμπατριώτες του θα προτιμήσουν αυτόν έναντι του Γιάνκη ομότεχνού του. Μιλάει εξάλλου περισσότερο στη γλώσσα τους και για πράγματα που βρίσκονται πιο πολύ κοντά τους. Προσθέτει επίσης αρκετά soul στοιχεία στη μουσική του, γεγονός που τον φέρνει κοντά στη δουλειά ενός άλλου Βρετανού σύγχρονου rap αστέρα, του Plan B. Αν λάβουμε υπόψη το πόσο επιτυχημένος είναι ο τελευταίος, καταλαβαίνουμε πόσο προμελετημένο είναι το έγκλημα στην περίπτωση του Professor Green. Είναι σαν να ήξερε από τα αποδυτήρια ότι θα σημειώσει γκολ με το που θα μπει στο γήπεδο. Όπως και έγινε.
Για τα δύο singles του Alive Till I’m Dead, ο Professor Green έχει διαλέξει δύο σίγουρα χαρτιά να αντιγράψει: το πρώτο είναι το “Just Be Good To Green”, το οποίο όχι μόνο πατάει επάνω στο κλασικό “Just Be Good To Me” των SOS Band (το είχε κλέψει παλιότερα και ο Norman Cook ή αλλιώς Fatboy Slim για την επιτυχία του “Dub Be Good To Me” με τους Beats International), αλλά έχει και την Lily Allen από δίπλα να του δίνει το κάτι τις της για να αποκτήσει επιπλέον credit η προσπάθεια. Το άλλο είναι το “I Need You Tonight” των INXS, στο οποίο δεν κάνει τίποτα σπουδαίο –το αφήνει να παίζει το κλασικό του κιθαριστικό ριφ κι αυτός ραπάρει από πάνω. Ιδιοφυές…
Πέρα και δίπλα σε όλες αυτές τις απόλυτα υπολογισμένες κινήσεις, ο Professor Green παραθέτει ορισμένες ενδιαφέρουσες συνθέσεις με αξιοπρόσεκτα beats και ρεφρέν που έχουν κάτι να πουν, μουσικές με κλασικές ηχητικές αναφορές οι οποίες δείχνουν να ζυμώθηκαν στους δρόμους και στα κλαμπ –rap και soul, μακρινά αρώματα από UK Garage και dubstep, μέχρι και ροκ. Δεν είναι τυχαίο που αρχικά κάτω απ’ τη φτερούγα του τον είχε ο Mike Skinner των Streets, πιο συγκεκριμένα τον είχε εντάξει στο label του The Beats πριν του τον αρπάξει η Virgin (ή του τον παραχωρήσει με το αζημίωτο, δεν το γνωρίζουμε αυτό).
Είναι καλός δίσκος το Alive Till I’m Dead του Professor Green και δεν σε προσβάλλει όταν τον βλέπεις σε heavy rotation στην οθόνη της τηλεόρασής σου. Έπειτα είναι κι αυτός ο τίτλος που σε κάνει να θέλεις να τον ακούσεις, κάτι σου λέει ότι ο τύπος έχει κάτι να καταθέσει, εμπειρίες από πλευρές της ζωής τις οποίες δεν θέλεις να βιώσεις –και μάλλον ούτε κι ο ίδιος θέλει πια. «Ζωντανός μέχρι να πεθάνει» βρίσκεται εδώ μπροστά μας, μας δίνει μια χούφτα τραγούδια που ακροβατούν ανάμεσα στο εντελώς σοβαρό και το υλικό της διασκέδασης, και δεν θα χάσετε τον χρόνο σας να τα ακούσετε κάποια στιγμή. Όπως κι εκείνα του Eminem ένα πράγμα, που για μια στιγμή νομίζεις ότι τον μιμείται εκνευριστικά αλλά τελικά έχουν τόσες διαφορές όσες και ομοιότητες. Καλά τα κατάφεραν οι Βρετανοί πάλι…
