Και μόνο το γεγονός ότι οι Linkin Park βαστάνε ακόμα από εκείνο το nu metal κοπάδι με τους μερικούς ταλαντούχους και τους πάμπολλους τυχάρπαστους (επίδοξους) rock stars, λέει από μόνο του κάποια πράγματα. Διέθεταν ταλέντο και συνθετικές ιδέες οι Αμερικάνοι κι ας αρνούνται οι πολέμιοί τους να το παραδεχτούν: το ντεμπούτο τους ειδικά Hybrid Theory αποτέλεσε δικαίως σταθμό στον σκληρό αμερικάνικο ήχο της περασμένης δεκαετίας. Το άξιο απορίας όμως είναι ότι, παρόλο που ο ήχος τους δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί με τίποτα εμπορικός (τότε τουλάχιστον), εντούτοις όχι μόνο πούλησε μα ακούστηκε και σε μέρη στα οποία η μπάντα δεν περίμενε ποτέ ότι θα έφτανε. Οι Linkin Park προσέγγισαν επικίνδυνα το mainstream μόνο στο τρίτο τους άλμπουμ Minutes To Midnight, με συνταγές της σχολής των U2. Το άνισο και νωθρό εκείνο άλμπουμ έδωσε λαβή σε διάφορες φήμες για τη συνέχεια, ότι λ.χ. το γκρουπ ήθελε να απομακρυνθεί από τον εμπορικό ήχο, ότι θα αναπαρήγαγε τον ήχο του ντεμπούτο κ.ά. Φρούδες ελπίδες… Γιατί αν οι Linkin Park εννοούν τις ανοησίες του A Thousand Suns με όλα τα παραπάνω, καλύτερα ν’ ακούμε το Minutes To Midnight επ’ αόριστον.
Επί της στοιχειοθεσίας, όμως. Το κλίμα στο A Thousand Suns διαμορφώνεται από ατμοσφαιρικές συνθέσεις, με τονισμένα τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Κιθάρες είπατε; Α, είναι εμφανώς απούσες εδώ. Στις ελάχιστες δε φορές που παρουσιάζονται, όπως π.χ. στο “Wrectches And Kings”, καταλήγουν σε ναυάγιο ολκής, μια ανέμπνευστη σκιά των παλαιών κατορθωμάτων. Κατά τα άλλα πετάγονται μπροστά μας συνεχώς easy listening κομμάτια, λες και θέλει ο μέσος Linkin Park fan να βάλει έναν δίσκο τους στο στερεοφωνικό και να χαλαρώσει... Πάει το τσαγανό που τους είχε καθιερώσει στη συνείδηση του κοινού, εδώ μόνο στιγμές καλλιτεχνικής δειλίας θα συναντήσετε, με τις έννοιες της αρτίστικης τιμιότητας και της συνθετικής τσαχπινιάς να έχουν πάει περίπατο. Για μουσική καινοτομία, ασφαλώς, ούτε κουβέντα…
Από την αρχαιοελληνική τραγωδία του A Thousand Suns, οι Linkin Park διασώζονται μόνο σε δύο περιστάσεις: στο πρώτο single “The Catalyst” και στο “Blackout” –από εκεί και πέρα το χάος. Με το παρόν άλμπουμ δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το να δώσουν ένα γερό πάτημα στους μαχητικούς τους πολέμιους, στους οποίους αναφέρθηκα και στην αρχή του κειμένου. Εγώ προσωπικά ανήκω στην έτερη κατηγορία, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις…
