Μου αρέσουν οι δίσκοι που σε αφήνουν να τους ανακαλύψεις σιγά-σιγά, γουλιά τη γουλιά. Γιατί δεν παίζουν το fast & furious παιχνίδι της εποχής –λίγο δράση εκεί, λίγο σασπένς παρακάτω, μια «διαφορετική» ενορχήστρωση εδώ για να κάνεις «ααα!», μια παραγωγάρα να φυσάει μήπως και εντυπωσιαστείς και δεν πολυ-προσέξεις ότι δεν υπάρχουν και πολλά στις συνθέσεις. Μου αρέσουν, γιατί απαιτούν πράγματα κι από σένα. Να κοιμηθείς μαζί τους, να μάθεις τα χούγια τους, να αισθανθείς τον παλμό των ρυθμών τους και το βάρος των λέξεων και της εκφοράς τους, να αργήσεις στα ραντεβού σου απλά γιατί τους ακούς. Να τους αγαπήσεις, για να μη λέμε πολλά.
Το Age Of Miracles της Mary Chapin Carpenter είναι λοιπόν ένας τέτοιος δίσκος. Χωρίς να είναι η «δισκάρα» για την οποία θα γράφονται διθύραμβοι, είναι ένας ήσυχος δυναμίτης. Σαν τα σιγανά ποταμάκια που το ρητό σ’ έχει μάθει να τα φοβάσαι: μπαίνεις να βρέξεις λίγο τα πόδια σου και για πότε σ’ έχει παρασύρει το ρέμα, ούτε που το αντιλαμβάνεσαι. Είναι παλιά γνώριμη η Carpenter –και σε μένα και στη δισκογραφία. Τη βρίσκεις στην ταμπέλα «country», όμως, αν και ξεκίνησε όντως από εκεί, είναι εδώ και χρόνια κάτι πολύ παραπάνω: από το Time*Sex*Love του 2001 κι έπειτα, η Carpenter κάνει στην ουσία σύγχρονη αμερικάνικη τραγουδοποιία, στην παλέτα έκφρασης της οποίας ενυπάρχουν και country αναφορές, όπως και folk στοιχεία, δημιουργώντας έναν ήχο που τελικά υπερβαίνει τον ορίζοντα του τι ορίζεται ως country. Μάλιστα, με το προηγούμενο άλμπουμ της (The Calling) έφτασε σε νέα καλλιτεχνικά ύψη, τα οποία και υπερασπίζεται πειστικότατα στο φετινό πόνημα. Μη σας πω δε ότι τα επεκτείνει και λιγάκι.
Η συνταγή μοιάζει απλή: ηλεκτρικές κι ακουστικές κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και άλλα κρουστά, πιάνο, ενίοτε ένα τσέλο, μια μάντολα, ένα wurlitzer. Είναι οικεία συνταγή, όμως δεν είναι απλή. Μένοντας στο πνεύμα των τραγουδοποιών, η Carpenter βάζει τις συνθέσεις να υπηρετήσουν τα λόγια. Να τα ντύσουν, να ταιριάξουν τα χνώτα τους, να βρουν τις κατάλληλες ατμόσφαιρες και τα μαγικά εκείνα τόσο-όσο. Πετυχαίνει σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις να βγάλει το αποτέλεσμα που θέλει –άσχετα με το αν το αποτέλεσμα αυτό είναι ή όχι ενδιαφέρον καλλιτεχνικά. Αποτελεί και η ίδια μέλος της καλοκουρδισμένης ορχήστρας της (είναι ικανότατη κιθαρίστρια) και αυτό σαφώς τη βοηθάει. Σημασία έχει πως ό,τι σου ακούγεται απλό και οικείο είναι συνάμα και ποτισμένο με τη βαθύτερη εκείνη φλόγα, η οποία ανάβει όταν η μουσική συναντά τον λόγο και δημιουργείται το τραγούδι. Αν το σκεφτείτε έτσι, οι τραγουδοποιοί της Δύσης είναι ό,τι πιο κοντινό διαθέτει ο μουσικός πολιτισμός της στις λαϊκές παραδόσεις της Ανατολής –συμπεριλαμβανομένης της δικής μας, που εκεί κατατάσσεται. Πιο κοντά βρίσκεται η Carpenter στον Τσιτσάνη παρά στον Χέντελ, όσο κι αν κάτι τέτοιο βγάζει ορισμένους από τα ρούχα τους.
Το Age Of Miracles είναι γεμάτο από γερά τραγούδια. Προσωπικές εξομολογήσεις με πανανθρώπινο χαρακτήρα, ψίθυροι ικανοί να ακουστούν σαν βροντή, μνήμες και βιώματα που χωρίς να είναι δικά σου, μπορούν να κόψουν σαν απότομη ξυραφιά σε φρέσκο από γένια μάγουλο. Μπορείς να δεις κι εσύ στο φαντασιακό σου τους κίτρινους τοίχους του εργοστασίου του “4 June 1989”• να προσυπογράψεις πως η αγάπη είναι ο μεγαλύτερος εξαπατητής καθώς περπατάς στο Παρίσι με το ζευγάρι του “Mrs. Hemingway”• να μοιραστείς το ερώτημα για την πηγή της ελπίδας σε μια αβέβαιη ζωή, που κάνει τη σε διάσταση σύζυγο του “I Put My Ring Back On” να ξαναβάλει το δαχτυλίδι στο δάχτυλό της –συγχωρώντας μα μη ξεχνώντας• να σου κοπεί η ανάσα καθώς αναλογίζεσαι ότι όλα όσα αγαπάς μπορεί και να χαθούν, αφήνοντάς σε να αναμετρηθείς με απύθμενα βάθη όπου η μόνη αλήθεια είναι το carpe diem των Λατίνων• να παραδεχτείς χωρίς δάκρυα και υστερίες ότι, πράγματι, μπορεί να είμαστε πλέον ικανοί να πετάμε στο διάστημα και να πατάμε στο Φεγγάρι, αλλά σε αυτή την εποχή των θαυμάτων υπάρχουν μερικά μικρά, καθημερινά πράγματα τα οποία είναι πολύ πιο δύσκολα.
Τα τραγούδια της Mary Chapin Carpenter ίσως να μη σας αφορούν, ίσως να τη βαριέστε (ερμηνεύτρια είναι, όχι φωνάρα), ίσως να βρίσκετε πολύ αμερικάνικους αυτούς τους ήχους –αν και εδώ θα μου επιτρέψετε μια ένσταση, ότι κάτι americana δημιουργούς τους αποθεώνετε με περισσή ευκολία έτσι και σας πετάξουν δυο-τρία ψωριάρικα κόκαλα «εναλλακτικότητας» δίπλα στις country ατμόσφαιρες. Όμως, πέραν γούστων, του δικού μου που βρίσκει το Age Of Miracles ως ένα μικρό φθινοπωρινό αριστούργημα και του δικού σας που ίσως όπως είπαμε να βαριέται, υπάρχει και η αντικειμενική πραγματικότητα ενός πολύ καλού δίσκου, ο οποίος άνετα καπαρώνει μια θέση στους πιο αξιόλογους του 2010.
