– Για τους περισσότερους μουσικόφιλους που πληροφορήθηκαν περί της ύπαρξης του όλου dubstep σούσουρου μέσω hip, εναλλακτικών(;) εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων, το είδος θα τους φαντάζει σαν αλεξιπτωτιστής. Άρχισε να κάνει την εμφάνισή του πριν περίπου δυο χρόνια στο mainstream και από τη στιγμή που καταπιαστήκανε μαζί του τα προαναφερθέντα μέσα άρχισε να εκτυλίσσεται μια πορεία παρόμοια με αυτή του blog electro. Ύπαρξη δηλαδή στο underground για κάμποσα χρόνια, δημιουργία trend από τον τύπο, μετεξέλιξη στο νέο «ζεστό ψωμάκι» της μουσικής βιομηχανίας και –όπως προβλέπεται σε τέτοιες περιπτώσεις– «ξεφούσκωμα» του όλου ντόρου σε σύντομο χρονικό διάστημα, με μόνο τους αυθεντικούς οπαδούς του ήχου να ακολουθούν κατόπιν.
Έτσι, μπορεί οι περισσότεροι να μην το γνωρίζουν (και ίσως να μην το μάθουν ποτέ) αλλά υπήρχε dubstep και πριν το 2008. Το οποίο ζούσε, λειτουργούσε και ενίοτε μεγαλουργούσε στις σκοτεινές, αφανείς γωνίες της μουσικής βιομηχανίας. Μια από τις πιο κεντρικές γωνίες δε είχαν πιάσει οι Digital Mystikz, το ντουέτο δηλαδή των Mala και Coki, οι οποίοι όχι μόνο κυκλοφορούσαν διάσπαρτα κομμάτια σε άτακτα χρονικά διαστήματα αλλά βρίσκονταν ανάμεσα στους κύριους υπεύθυνους για την έξοδο του ιδιώματος από το underground: τόσο με τη δισκογραφική τους DMZ αλλά και με τις θρυλικές βραδιές τις οποίες διοργανώνανε σαν resident DJs στο Mass club του Brixton.
Το Return II Space αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά των Digital Mystikz –έστω κι αν περιέχει μόλις 6 κομμάτια. Τι κομμάτια όμως! Εκκίνηση με το “Unexpected”, που σε εισάγει στο κλίμα με τους μυσταγωγικούς ήχους ενός ξυλόφωνου το οποίο λειτουργεί ως ένα στενό τούνελ προς τον κυρίως χώρο, όπου το ναρκοληπτικό μπάσο, τα διακριτικά beats και τα σχεδόν πένθιμα πλήκτρα δημιουργούν ένα αποτέλεσμα μαγικό. Στη συνέχεια το σκηνικό αλλάζει με το “Pop Pop Epic” να εισάγει τα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια, διατηρώντας όμως την αργόσυρτη λύπη του “Unexpected”. Επόμενος σταθμός το “Mountain Dread March”, που ανεβάζει ρυθμούς με το μπάσο να οδηγεί ενώ τα drums φτάνουν σε ταχύτητες οι οποίες υπενθυμίζουν στον ακροατή την αίσθηση της ιδιοφυούς παράνοιας που χαρακτήριζε τον κύριο χαρακτήρα της ταινίας Π. Λίγο παρακάτω, με το “Eyez”, συναντάμε ό,τι πιο κοντινό σε dubstep για τις πίστες, ενώ στο “Livin’ Different” οι Digital Mystikz μας επιστρέφουν στο κλίμα της έναρξης, με τα beats να σε ναρκώνουν και τα πλήκτρα να θυμίζουν εκκλησιαστικό όργανο το οποίο παίζει στους ρυθμούς ενός επικήδειου. Όλα αυτά δε συμβαίνουν ενώ οι μπασογραμμές εναλλάσσονται η μια μετά την άλλη σε πολύ χαμηλές συχνότητες, τόσο ώστε, αν δεν διαθέτει κάποιος το κατάλληλο ηχοσύστημα, πιθανότατα δεν θα τις αντιληφθεί. Για το τέλος έρχεται και το ομώνυμο με τον δίσκο κομμάτι να κάνει στην ουσία μια περίληψη όλων όσων έχουν προηγηθεί: κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, μια μυρωδιά υγρασίας και μουσκεμένων υλικών, καθώς και μια κρύα, αποξενωμένη –σχεδόν μίζερη– πραγματικότητα να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου τόσο έντονα, ώστε σου είναι αδύνατον να την αγνοήσεις.
Μόνο ως ευχάριστο άκουσμα δεν μπορεί λοιπόν να χαρακτηριστεί το Return II Space των Digital Mystikz. Θα σε ρίξει, θα σε προβληματίσει, θα σε κάνει μέρος του κόσμου του με το υποχθόνιο μπάσο να σε περικυκλώνει εκεί που δεν το περιμένεις. Και, εν τέλει, θα σε κατακτήσει. Όχι με την ομορφιά και το κάλλος του αλλά με την δόση ωμής πραγματικότητας που θα σε ποτίσει. Το παρθενικό άλμπουμ(;) των Digital Mystikz αποτελεί το soundtrack των ημερών που έρχονται, οι οποίες προμηνύονται ιδαιτέρως ζοφερές.
