34 λεπτά προ-εφηβικής, κιθαριστικής pop. Αυτό προσφέρουν οι Scouting For Girls στο Everybody Wants To Be On TV, δεύτερο άλμπουμ τους μετά το μετριότατο αλλά –περιέργως– (σχετικά) επιτυχημένο προ τριετίας ντεμπούτο τους. Ναι, επί δύο εβδομάδες έκανε φιγούρα στην κορυφή του UK Album Chart το ομώνυμό τους πρώτο δημιούργημα. Τρομακτικό γεγονός, το οποίο αφήνει πολλά ερωτηματικά για το γούστο των σύγχρονων μουσικόφιλων εκεί πέρα στη Γηραιά Αλβιόνα. Μετά βέβαια από τέτοια ανέλπιστη επιτυχία, πώς να αντιστέκονταν οι τρεις Λονδρέζοι στον πειρασμό να ηχογραφήσουν ακόμα έναν δίσκο;
Για κακή μας λοιπόν τύχη το έκαναν. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως: δεν έχω τίποτα εναντίον της μουσικής υπόκρουσης ενός προσχολικού παιδικού πάρτυ. Αλλά φαντάζομαι πως στα δισκοπωλεία θα τοποθετηθεί μακριά από το ανάλογο section. Οπότε, μιας και απευθύνεται στο σύγχρονο ποπ/ροκ κοινό, θα πρέπει να έχει και την ανάλογη αντιμετώπιση από μια δισκοκριτική. Και μια δισκοκριτική φέρει μια ευθύνη απέναντι στους αναγνώστες της, αφού κι αυτοί είναι οι ενδυνάμει ακροατές οι οποίοι –στην τελική– καλούνται να ξοδέψουν και κάποιο ποσό για την έννομη απόκτηση του κάθε δίσκου της συλλογής τους. Προσωπικά δεν μπορώ να διανοηθώ κάποιον να ξοδεύει cent για το Everybody Wants To Be On TV των Scouting For Girls.
«Here's a song. You can sing along too. It’s a silly tune. I wrote for you». Αφοπλιστικά ειλικρινής στίχος από τον leader της μπάντας, Roy Stride. Αν ήταν κατηγορούμενος κατασκευής πλαστικής, ανέμπνευστης ποπ σε μια φανταστική μουσική δίκη θα είχε ήδη δηλώσει ένοχος –και μάλιστα με περίσσια περηφάνια. Ο δε εισαγγελέας δεν θα χρειαζόταν να επιχειρηματολογήσει ιδιαιτέρως εναντίον της μπάντας του, παρά μόνο να εκθέσει τα αποδεικτικά στοιχεία: στιχουργική θεματολογία επιπέδου λοβοτομής –«My mind is missing, presumed lost», συνεχίζει ευθαρσώς να δηλώνει ο Roy Stride. Ενορχήστρωση τόσο πρόχειρη και προφανής, ώστε θαρρείς και βγήκε από το καλούπι παραγωγής ραδιοφωνικών επιτυχιών ενός διεστραμμένου παράλληλου σύμπαντος, όπου η ποιότητα αποτελεί έννοια απαγορευμένη. Για συνθέσεις, ούτε λόγος… Εκεί όμως που τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα, είναι όταν οι Scouting For Girls τολμούν να προβούν σε κοινωνιολογικά σχόλια. Αναφέρομαι στο “Famous”, όπου και το κεντρικό θέμα του Everybody Wants To Be On TV –αυτό της διασημότητας και της υποθετικής ανάγκης όλων μας για 5 λεπτά δημοσιότητας στην τηλεόραση. Ένα τραγούδι από την οπτική γωνία του καναπέ και με μουσική επικάλυψη με γεύση τσιχλόφουσκα. Μόλις υπερβήκαμε την απλή σαχλαμάρα, αξιώνοντας να έχουμε και άποψη για το πώς θα έπρεπε να έχουν τα πράγματα…
Προφανώς έχοντας ως πρότυπο τους Westlife και παρεμφερή boy bands, παρά μουσικούς που νοούν ως συγκρότημα μια ομάδα με μέλη τα οποία φέρουν και παίζουν μουσικά όργανα, οι Scouting For Girls αποτυγχάνουν σε κάθε επίπεδο να πείσουν για την ανάγκη ύπαρξής τους με το δεύτερο άλμπουμ τους –μια τραγικά ανέμπνευστη φούσκα, προορισμένη να ξεχαστεί σε χρόνο dt.
