Εγρήγορση
Το Inception είναι το τρίτο soundtrack του Hans Zimmer για ταινία του Christopher Nolan. Στο Batman Begins, την πρώτη τους συνεργασία, η –κατά Danny Elfman ταυτοποιημένη– εμβατηριακή μουσική θεματική του ήρωα, αντικαταστάθηκε από δύο νότες. Ο Zimmer δήλωνε πως ο ήρωας ήταν στις απαρχές του και δεν δικαιούταν ολοκληρωμένο μουσικό θέμα. Στο Dark Knight, έγινε περισσότερο τολμηρός και μετουσίωσε μουσικά τον Joker με παλινδρομήσεις μίας νότας. Βρίσκοντας στο στερεοτυπικό Χόλυγουντ βήμα ελευθερίας και πειραματισμών, αποφάσισε να συνθέσει το Inception χωρίς να δει την ταινία, διαβάζοντας μόνο το σενάριο.
Στάδιο 1
Το κατασκοπευτικό ονειρόδραμα φαντασίας του Nolan, εγείρει σινεφιλικές μνήμες από το υποσυνείδητο του κοινού και η μουσική του Zimmer οφείλει να είναι η μεταβατική φάση από την εγρήγορση στον πολυσυλλεκτικό κόσμο της ταινίας. Η προφανής χρήση του “Je Ne Regrette Rien” της Edith Piaf στο σενάριο εμποτίζει τον μουσικό πυρήνα της ταινίας καθολικά. Το βασικό θέμα με τη στιβαρή ενορχήστρωση είναι ουσιαστικά η πασίγνωστη εισαγωγή του τραγουδιού σε χαμηλότερη τονική κλίμακα και ρυθμό. Το “Half Remembered Dream” συστήνει το μοτίβο που εμπλέκει δημιουργικά τη σεναριακή ιδέα με τη μουσική συνοδεία και εισάγει ακροατή και κοινό με τρόπο που προσομοιάζει το στάδιο 1 του ύπνου (μείωση του μυϊκού τόνου).
Στάδιο 2
Ο Zimmer προχωρεί το Inception στο στάδιο 2, παρουσιάζοντας διαρκώς αυξανόμενες επιδράσεις ηλεκτρονικών καταβολών, κύματα οργιαστικών εγχόρδων και κιθαριστικών σόλο. Κατάφερε μάλιστα να πείσει τον Johnny Marr, τον κιθαρίστα των Smiths, να συμβάλει στο ηχητικό τοπίο. Στο “Dream Is Collapsing” και ειδικότερα στο “Dream Within A Dream”, η παρουσία του Marr είναι διακριτική και υπηρετεί την ιδέα των απρόσκοπτων μουσικών θεμάτων. Το soundtrack απεκδύεται ολοκληρωτικά την αυστηρή διασύνδεση με τη σκηνή. Γίνεται επικουρικός χαρακτήρας –κι όχι συνοδεία.
Στάδια 3 και 4
Ο συναισθηματικός πυρήνας της ταινίας είναι ένα ρομάντσο. Ο χαρακτήρας του Di Caprio προβάλλει συνεχώς στο υποσυνείδητό του τη μνήμη της αδικοχαμένης γυναίκας του. Τα “Old Souls” και “Waiting For A Train” είναι απότοκοι της μουσικής παρακαταθήκης του Vangelis για το Blade Runner. Το νεο-νουάρ του Ridley Scott ευτύχησε με εκείνο τον ηλεκτρονικό συγκερασμό του ρετρό σαξοφώνου και των φουτουριστικών συνθεσάιζερ. Κι εδώ σκοπός είναι η σχεδίαση του ήχου με τρόπο που συγγενεύει τα μαθηματικά με τη μουσική. Μακριά από το μελοδραματισμό, ο Zimmer καταθέτει μακρόσυρτες μεταφορικές φούγκες.
Στάδιο REM
Κατά τον REM ύπνο, παρατηρείται αιφνίδιος αποσυγχρονισμός του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος. Κάπως έτσι προκύπτει το “Mombasa”, μια φρέσκια ανάγνωση στο χαρακτηριστικό δείγμα της πομπώδους γραφής του Zimmer. Ο ίδιος ποτέ δεν έκρυψε άλλωστε τις επιρροές του Wagner και του Holst στη δουλειά του. Εδώ ο Johnny Marr έχει τον κύριο ρόλο αγωγής του ρυθμού. Ο παράδοξος ύπνος REM σχετίζεται με την εμφάνιση των ονείρων. To θεματικό άλμπουμ –μιας και είναι προφανές πως δεν μιλάμε για soundtrack με την αυστηρή έννοια– ολοκληρώνεται με το “Time”. Θιασώτες του Thin Red Line και του Da Vinci Code θα αναγνωρίσουν την τεχνική της πολλαπλής ενορχηστρωτικής και μελωδικής επίστρωσης του συνθέτη, η οποία οδηγεί το Inception στο φινάλε του. Ταινία και soundtrack κλείνουν τον κύκλο τους με ένα κλείσιμο του ματιού. Όσοι είδατε την ταινία, ξέρετε. Το soundtrack ξεκινά και τελειώνει με την ίδια νότα.
