– Το Infinity Arms αποτελεί δίσκο με ιδιαίτερη σημασία στην πορεία των Band Οf Horses. Η μπάντα από το Σιάτλ είχε μείνει χωρίς δισκογραφική στέγη έπειτα από δυο δίσκους στη Sub Pop, οι οποίοι ξεπέρασαν οποιαδήποτε προσδοκία μπορεί να είχαν οι ίδιοι όταν τους ηχογραφούσαν. Τουτέστιν, το συγκεκριμένο άλμπουμ όχι μόνο χρηματοδοτήθηκε από το ίδιο το συγκρότημα –προτού τελικά το αρπάξει η Columbia για να το κυκλοφορήσει κάτω από τη δική της ταμπέλα– αλλά είχε και να δικαιολογήσει τις αυξημένες προσδοκίες πολλών μουσικόφιλων. Από την άλλη, αυτός είναι ο πρώτος δίσκος όπου –όπως λέει ο τραγουδιστής και ηγέτης τους, Ben Bridwell– οι Band Of Horses συνιστούν μια κανονική μπάντα, μετά από δυο δίσκους γεμάτους με αποκλειστικά δικές του εμπνεύσεις. Mπάντα δηλαδή με σταθερά μέλη, μα και συμμετοχή κι άλλων στη σύνθεση των τραγουδιών.
Δεν ξέρω, ούτε και μπορώ να μάθω τι ακριβώς έχει αλλάξει στον όλο τρόπο με τον οποίο δημιουργούν οι Band Of Horses, πάντως με μερικές πρώτες ακροάσεις του Infinity Arms ένα πράγμα γίνεται σαφές ευθύς αμέσως. Πως οι κορυφώσεις και τα φορτισμένα κρεσέντα των κιθάρων τους μας έχουν αφήσει χρόνους, δίνοντας τη θέση τους σε μια πιο mid-tempo τραγουδοποιία, η οποία ρίχνει όχι μόνο τους τόνους, αλλά και τα επίπεδα των συναισθηματικών εξάρσεων του συγκροτήματος. Ως αποτέλεσμα, τα τραγούδια του Infinity Arms κυμαίνονται από το αδιάφορο έως το απλά καλό. Σε κάποια δε τραγούδια σου έρχεται αβίαστα στο μυαλό ότι από τα ηχεία δεν ακούς τους Band Of Horses, αλλά μια οποιαδήποτε άγνωστη μπάντα στο MySpace.
Δεν είναι όμως όλα ζοφερά στο Infinity Arms. Το εναρκτήριο “Factory”, για παράδειγμα, δανείζεται στοιχεία από τις καλύτερες στιγμές των Flaming Lips, τα “Laredo” και “Dilly” προσφέρουν δυο στιγμές όπου οι παραμορφώσεις ανεβαίνουν ευχάριστα (όχι όμως και υπερβολικά, θυμηθείτε για τους Band Of Horses μιλάμε), ενώ τα “NW Apt.” και “On My Way Back Home” είναι κλασικές μελωδίες, στον συνήθη ήχο της μπάντας. Το θέμα είναι πως, παρόλη την καλαισθησία του τελικού αποτελέσματος, καραδοκεί η επανάληψη, ενώ η αίσθηση που σου μένει είναι πως άκουσες κάτι κατώτερο των προσδοκιών. Δεν αποτελεί βέβαια και κανά όνειδος το “Infinite Arms” για τους Band Of Horses, αλλά, εάν ήταν ο πρώτος τους δίσκος, τώρα θα τους γνωρίζανε μόνο οι θαμώνες των rock σκηνών του Σιάτλ και ο στενός οικογενειακός/φιλικός κύκλος. Χαμένοι δηλαδή στον ωκεανό τόσων άλλων συμπαθητικών μπαντών, που ελάχιστα διαφέρουν από την επόμενη ή την προηγούμενη.
