Θα ρίξουμε γέλιο. Θα περάσουμε πολύ ωραία με τα καμώματα των πολυεθνικών δισκογραφικών, έτσι όπως με νύχια και με δόντια παρατείνουν τον αργό τους θάνατο. Το καλοκαίρι του 2009 η σύμπραξη των Danger Mouse και Sparklehorse δεν κυκλοφόρησε από την ΕΜΙ, για νομικούς λόγους. Τα τραγούδια διέρρευσαν εν τέλει στο διαδίκτυο αλλά οι δημιουργοί δεν αρκέστηκαν σε αυτό. Θα ήταν άλλωστε μια ταπεινή αποδοχή της ήττας τους. Αντίθετα, ανέθεσαν στον σκηνοθέτη David Lynch να φτιάξει ένα βιβλίο με φωτογραφίες που εμπνεύστηκε ακούγοντας τα τραγούδια. Και αντί για το κανονικό CD –το οποίο απαγορευόταν να εκδοθεί χωρίς την έγκριση της εταιρείας– έβαλαν μέσα στο βιβλίο ένα κενό CD-R, για να το γεμίσουν οι ακροατές. Η εκδίκηση ονομάστηκε Dark Night Of The Soul και κυκλοφόρησε διαδικτυακά.
Ένα καλοκαίρι μετά και με τον Mark Linkous των Sparklehorse να έχει αυτοκτονήσει, το Dark Night Of The Soul κυκλοφορεί και επίσημα από την ΕΜΙ, και σε CD και σε βινύλιο και σε περιορισμένη deluxe έκδοση. Ένα γοητευτικό μείγμα εναλλακτικού rock, με punk εξάρσεις, στοιχεία country, μπαλάντες τρυφερές και μελωδίες που πάντα κάτι θυμίζουν αλλά δεν ξέρεις τι. Σε πρώτη φάση, όλα τα παραπάνω πάνε περίπατο. Την προσοχή τραβάνε οι τραγουδιστές, έντεκα στον αριθμό και πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους: οι Flaming Lips ανοίγουν το δίσκο με το γοητευτικά υπνωτικό “Revenge”, o Julian Casablancas τραγουδάει το εξαιρετικό “Little Girl” σα να βρίσκεται καθ’ οδόν για την παραλία και ο Vic Chesnutt καταφέρνει να συγκινήσει με μια αποστασιοποιημένη συναισθηματικά ερμηνεία στο “Grim Augury”. Δεν είναι βέβαια όλα ρόδινα: Ο Iggy Pop σπαταλιέται στο αδιάφορο “Pain”, ο Βlack Francis παίζει με τα αυτιά μας στο θορυβώδες “Angel’s Harp”, ενώ ο David Lynch, συμμετέχοντας σε δυο κομμάτια, αποδεικνύει πως το μεγάλο ταλέντο του παραμένει η σκηνοθεσία. Από μόνα τους όμως τα ονόματα αυτά δικαιολογημένα αποτελούν πόλο έλξης.
Μετά τις πρώτες ακροάσεις, τα τραγούδια κερδίζουν πόντους και υπερβαίνουν το cast των σταρ που επιστρατεύτηκαν να τα ερμηνεύσουν. Το Dark Night Of The Soul των Danger Mouse και Sparklehorse δεν καινοτομεί, συνδυάζει όμως περίφημα πολλά διαφορετικά είδη και ακούγεται σαν μια καλοφτιαγμένη συλλογή. Όχι μόνο άξιζε επίσημη κυκλοφορία, μα αποτελεί και ιδανικό αντίο σε έναν ταλαντούχο δημιουργό, ο οποίος έδρασε στην αφάνεια. Όσο για τον Danger Mouse, εδώ θριαμβεύει συνεργαζόμενος ξανά με καλλιτέχνη μικρού εκτοπίσματος. Με την επίσημη δήλωση που έβγαλε η εταιρεία λίγο πριν την κανονική κυκλοφορία του άλμπουμ, μάλλον θριάμβευσε και επί της ΕΜΙ…
