Ο Capleton είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση στον νεο-reggae χώρο. Όπως φάνηκε και από την τελευταία του επίσκεψη στη χώρα μας, έφτασαν να τον ακούνε ακόμα και οι πέτρες, εν μέσω dubstep πάρτυ στο Λυσιατρείο και ανελέητων κωλοπαιδισμών στο Κ44. Κάποτε πάντως, πίσω στις αρχές των 1990s, ο Capleton θεωρούνταν μέχρι και επαναστατικός. Και έτσι ένα κρίσιμο ερώτημα για τη φετινή δισκογραφική του επιστροφή είναι πόσο «βρωμιάρης» («slack», που λένε και στις ντανσχολιές) παραμένει για το ragga και για το dancehall, πόσο στιλ εξακολουθεί να δίνει σε φωνή και ραπάρισμα, πόσο πνευματικός (ή και αμφιλεγόμενος ακόμη) για τα rastafari δεδομένα μπορεί να ακουστεί. Και βέβαια πόσο φρέσκος.
Ο Capleton λοιπόν απαντάει σε όλα τα παραπάνω κατά τρόπο που μέχρι και θριαμβευτικό τον λες, μέσα από τις 15 συνθέσεις του I-Ternal Fire. Το πάλαι ποτέ παιδί-θαύμα της γενιάς του έχει ωριμάσει, μα το χαρακτηριστικό του ραπάρισμα στο “When I Come to Town” να σου υπενθυμίζει ότι παραμένει ζόρικος. Οι μπαλάντες από την άλλη και η καλή ερμηνευτική του τοποθέτηση στα “Mama You Strong” και “I Am In Love” είναι γεμάτες συναίσθημα και λυρισμό, ενώ στο “Babylon Go Down” και “Global War” οι συνήθεις reggae αναζητήσεις οικολογικού, ειρηνιστικού και θρησκευτικού περιεχομένου συναντούν μια φωνή η οποία μπορεί να ξεπεράσει τις «γνωστικές ασυμφωνίες» και να παραμείνει δυνατή και χαρακτηριστική. Έστω κι αν τέτοιες αναζητήσεις κινούνται πλέον στα όρια του γραφικού, καθώς το τρίπτυχο ούζο/τζίβες/μπάφος έχει καταντήσει lifestyle για τους θαμώνες της Ικαρίας (και όχι μόνο).
Το άλμπουμ ρολάρει όμορφα, διατηρώντας μια ολοκληρωμένη αισθητική. Στην τελευταία συμβάλλει εξάλλου και η παρουσία βετεράνων θρύλων στη κονσόλα, όπως του Bobby Digital, του Shane Brown και του Clive Hunt. Ισόποσες δόσεις θετικής ενέργειας, πνευματικότητας αλλά και ρυθμικού καταιγισμού κάνουν έτσι το I-Ternal Fire του Capleton έναν δίσκο ιδανικό για comeback. Ωστόσο, εκείνο το «ντοπέ» και «βρώμικο» στον ήχο και στη συνολική αισθητική του Capleton στο οποίο αναφέρθηκα παραπάνω απουσιάζει αισθητά. Πρόκειται βέβαια για συνέπεια ωρίμανσης του ίδιου και όχι για κάποια καλλιτεχνική έκπτωση, εντούτοις στερεί από το νέο του άλμπουμ μια αίγλη ανάλογη του Prophecy (1995) ή την τραχύτητα ενός Lotion Man (1991). Παρόλα αυτά, παραμένει μια βαρύνουσα κυκλοφορία για το είδος και φυσικά μια επιστροφή-έκπληξη για τον ίδιο τον καλλιτέχνη.
