Η Αμερική είναι σχετικά μακριά από την Ελλάδα για να αντιληφθεί κάποιος συντοπίτης μας σε όλη του τη διάσταση τα χαρακτηριστικά της εμπορικής σημασίας του ονόματος Ozzy. Ίσως πάρουμε μυρωδιά από την επικείμενη συναυλία του, όταν θα δούμε από κοντά την αυτοκρατορία που έχει στηθεί γύρω από το άλλοτε φτωχόπαιδο του Μπέρμιγχαμ. Τα μεγέθη πάντως είναι δυσθεώρητα και τα χρηματοοικονομικά κεκτημένα ιδιαιτέρως σημαντικά για να αμφισβητήσουν την οποιαδήποτε ενέργειά του.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, έρχεται το Scream, ο τίτλος του οποίου άλλαξε επειδή δεν άρεσε στους fans –προς επιβεβαίωση των παραπάνω. Έτσι κι αλλιώς, ο ίδιος ο Ozzy παραδέχεται οπουδήποτε ότι στη δουλειά αυτή βρίσκεται για να ικανοποιεί τον κόσμο, και το κοινό του το ανταποδίδει πάντα με περίσσεια αβροφροσύνη. Γι αυτό πάνε πίσω και όλα τα άλλα... Γιατί, μετά το ξεζούμισμα, δεν μπορείς να περιμένεις σήμερα κάτι από την σημαντικότατη αυτή μορφή του metal.
Θα διαβάσετε αριστερά και δεξιά ότι το Scream είναι ένα «αξιοπρεπές –επιτέλους!» άλμπουμ από τον Ozzy Osbourne. Απολύτως δεκτές τέτοιες επιδοκιμαστικές κριτικές, αλλά πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι πρόκειται, πράγματι, για έναν δίσκο διασκεδαστικό στην πλειονότητα των κομματιών που τον συνθέτουν. Μόνο διασκεδαστικός όμως, τίποτα παραπάνω. Το “Let Me Hear You Scream” θα κάνει πολλούς να ανεβάσουν την ένταση στο στερεοφωνικό τους αν παιχτεί σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό, το “Diggin' Me Down” θα κάνει κάποιους να ξαναπιάσουν τα δεινοσαυρικά riffs του Iommi, ενώ στο “I Want It More” θα καταλάβουν όλοι ότι η επιλογή της σόλο καριέρας στάθηκε επιβεβλημένη για τον Ozzy, εκείνη την εποχή.
Η δομή και η κατασκευή όλων των τραγουδιών, ωστόσο, είναι στηριγμένες σε μια κινούμενη άμμο. Γεγονός επικίνδυνο για το εγχείρημα Scream, μιας και ο Ozzy Osbourne είχε πάντα δίπλα του σπουδαίους κιθαρίστες. Ο δίσκος γράφτηκε λοιπόν από τον ίδιο και τον παραγωγό Kevin Churko, χωρίς τη στέρεη κιθαριστική συνεισφορά κάποιου. Γι’ αυτό και ο Gus G. –παρά την τεράστια τιμή που αποτελεί η θέση δίπλα στον βραχύσωμο γίγαντα– δεν τυγχάνει της ηχητικής προβολής η οποία απαιτείται για τη συγκεκριμένη μουσική γλώσσα. Με άλλα λόγια, έχουμε ένα «σύγχρονης» αισθητικής συνδυασμό στα drums και στο μπάσο με την κιθάρα να στριμώχνεται κάπου ανάμεσα, αλλά χωρίς κάποιο highlight να σου τσιγκλάει το μυαλό.
Έτσι κι αλλιώς, ο Ozzy μάλλον θα κερδίσει υλικά αγαθά από αυτό τον δίσκο, αφού άλλωστε παίζει αριστοτεχνικά στο παιχνίδι που ο ίδιος και η γυναίκα του έφτιαξαν. Έχοντας πατήσει τη δεύτερη δεκαετία των «-ήντα» θα καταφέρει να μαζέψει μπόλικο κόσμο στις συναυλίες του. Άρα, αποστολή εξετελέσθη...
