Από τις όχι και τόσο συχνές περιπτώσεις συγκροτημάτων οι We Are Scientists, οι οποίοι, αν και Αμερικάνοι στην εθνικότητα έχουν σημειώσει σημαντικές επιτυχίες στην εγγλέζικη αγορά, ιδίως με τα singles τους. Αυτό βέβαια δεν φαντάζει και τόσο περίεργο σε όσους έχει τύχει να ακούσουν τη μουσική τους, καθώς είναι φανερά βασισμένη σε φόρμες αγγλικής indie pop –με τους Franz Ferdinand να έχουν περάσει ουκ ολίγες ώρες στο στερεοφωνικό του συγκροτήματος, από ότι φαίνεται.
Το Barbara ξεκινάει με το πρώτο single “Rules Don’t Stop”, που φέρνει κάτι από την τραγουδοποιία των Kaiser Chiefs, από την οποία δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα και ο υπόλοιπος δίσκος. Κιθαριστική μουσική με boogie διάθεση και έναν στόχο προς την πίστα παίζουν οι We Are Scientists και σαφώς κάτι τέτοιο δεν επιφυλάσσει ούτε εκπλήξεις, ούτε μουσικούς πειραματισμούς. Όμως παρουσιάζουν εδώ ένα πραγματικά καλοπαιγμένο indie rock, με κιθάρες να ξεσηκώνουν, με τα δεύτερα φωνητικά να προσθέτουν ένα κλείσιμο του ματιού προς τη μελωδία και γενικά με μια εφηβική ορμή να διαπερνάει το σύνολο.
Ιδανικό λοιπόν άκουσμα για εικοσάρηδες με έφεση στην αλτερνατίβα, με πέραση όμως και στα γυναικεία αυτιά εξίσου –κάτι που πάντα παίζει τον ρόλο του στο πόση επιτυχία θα κάνει ένα συγκρότημα. Όταν μάλιστα το ρίχνουν σε καταθέσεις νεανικής μελαγχολίας, όπως στο “Jack & Ginger”, τότε είσαι σίγουρος ότι οι We Are Scientists το έχουν κερδίσει το παιχνίδι. Όχι δα της καλλιτεχνικής καταξίωσης, αλλά μιας πιστής οπαδικής βάσης συναισθηματικά ανήσυχων εφήβων. Πάνω όμως που νομίζεις ότι τους έχεις ψυχολογήσει τους πιτσιρικάδες από την Καλιφόρνια, σου ρίχνουν κατάμουτρα το «οι-Pixies-συναντούν-τους-Wedding-Present» “Ambition”, αλλάζοντας ηχητικό ορίζοντα.
Για καινοτομίες λοιπόν στο Barbara ούτε κουβέντα. Οι We Are Scientists πέτυχαν όμως για έναν ακόμα δίσκο αυτό που βάλανε σκοπό, να προσφέρουν δηλαδή ένα σφιχτοδεμένο σύνολο τραγουδιών αγγλο-επηρεασμένης κιθαριστικής pop. Η οποία, όσο χιλιοπαιγμένη κι αν είναι, όταν γίνεται καλά διατηρεί ακόμα ένα μέρος της πεπαλαιωμένης γοητείας της.
