Η Lou Rhodes τελικά επέλεξε να ξεστρατίσει από τα δαιδαλώδη electro ηχοτοπία τα οποία συν-σφυρηλάτησε παρέα με τον Andy Barlow συμμετέχοντας στους Lamb έως και την παύση αυτών (εν έτει 2004), μολονότι του παραδίδει εξ' ημισείας τα ηνία της ηχητικής παραγωγής για το τρίτο σόλο άλμπουμ της. Το ντεμπούτο της (Beloved One, του 2006), μολονότι δεν ξάκριζε από τα ποιμενικά folk αρχέτυπα τύπου Nick Drake, παραδόξως μπήκε στην shortlist για το βραβείο Mercury, το οποίο ανακουφιστικά κατέληξε τότε στους Arctic Monkeys. Μολαταύτα, υπό το φως προσωπικών ζητημάτων και οικιστικής αποκέντρωσης (από το πολύβουο Λονδίνο σε μια φάρμα του Surrey), συνεχίζει να υπογραμμίζει και να μελοποιεί αποσπάσματα από το ημερολόγιό της, του οποίου η στιχουργική και μελωδική ατζέντα αφήνει τη στυφή επίγευση της νεκρής φύσης.
Με άλλα λόγια, καβάλα στο άρμα/όραμα του προσηνή singer/songwriter και με οδηγό την ορθόφωνη και μικροφωνικά καλοπλασαρισμένη φωνή της, η Lou Rhodes αφηγείται στο One Good Thing έντεκα ιστοριούλες ατροφικού οπτιμισμού, εσκεμμένης αφέλειας και μελαγχολικών αποστάξεων. Στίχοι όπως «Life moves in circles / And so does my mind» και «People dying every day / To prove their God’s the only way / What kind of paradise would favour some and some deny? / Why wait for heaven till we die?» αντηχούν μια ειλικρινή και στοχαστική φύση, καίτοι ρέπουν προς την κοινοτoπία, ταλαντευόμενοι πότε προς την ελαφρά απόγνωση και άλλοτε προς έναn μετα-χίπικο οπτιμισμό –με εκτόπισμα μόνο σε όσους απαρνηθεί τα εγκόσμια προς άγραν της πρώτης μορφής του Ζεν.
Σε μουσικούς όρους, με τη φωνή τόσο μπροστά, την ακουστική κιθάρα να αρπίζει μονότονα και μονοτονικά με τη σπάνια αρωγή εγχόρδων και λοιπών ακουστικών τερτιπιών (λίγο reverb εδώ, ένας περκασιονίστας που είδε φως και μπήκε), τα οποία είναι ευδιάκριτα και καταληπτά μόνο αν έχεις το κατώφλι ακουστότητας ενός σκύλου, δεν μπορείς να πεις ότι ο Andy Barlow ίδρωσε πάνω από την κονσόλα. Το ένα κομμάτι αφομοιώνει/καταβροχθίζει το άλλο με συνέπεια να πλάθεται μια πρωτοεπίπεδη 40λεπτη μελωδία, η οποία μοιάζει να προσπαθεί εις μάτην να εμπνεύσει νοσταλγία για πράγματα που δεν έχεις ζήσει. Αναισθησιολογικά στέκει πάντως• ιδού πεδίο δόξης λαμπρό, τόσο για την ίδια τη Lou Rhodes όσο και για επίδοξες συνεχίστριες. Κάποιος να της δανείσει το Out Of Season των Beth Gibbons & Rustin Man –ποτέ δεν είναι αργά.
