Pop είδωλο στη μακρινή πια δεκαετία του 1980 (κι ας αρνούνται πεισματικά ορισμένοι να το παραδεχτούν), στροφή στην ποιότητα στα 1990s, τα charts των επιτυχιών σταδιακά να απομακρύνονται, δυναμική επιστροφή στην αμέσως επόμενη δεκαετία και ανάδειξη, τελικά, σε μουσικό αλλά και στιλιστικό είδωλο-υγρό όνειρο για τους απανταχού πιτσιρικάδες (μα και τους πατεράδες τους). Πρόσφατα δε ανακηρύχθηκε και νικήτρια στη μάχη με τον καρκίνο, σημειώνοντας άλλη μία επιτυχία –φαντάζομαι πολύ πιο σημαντική από τα μουσικά της επιτεύγματα. Είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα η πορεία της Kylie Minogue από όποια πλευρά και αν την εξετάσεις.
Μετά την πρόσφατη περιπέτεια υγείας, υπήρχαν πολλοί που δεν ήξεραν τι να περιμένουν από το νέο άλμπουμ της Kylie Minogue, το Aphrodite –το ενδέκατο παρακαλώ. Αναμενόταν ένας δίσκος σκοτεινός, χωρίς πολλές χαραμάδες για το ηλιακό φως. Πιο λανθασμένη εκτίμηση δεν θα μπορούσε όμως να γίνει. Διότι το Aphrodite αποδείχθηκε στο ακριβώς αντίθετο, μια γιορτή δηλαδή της ζωής, του κεφιού, της διασκέδασης και της νεανικής ξεγνοιασιάς, έστω και αν η Kylie έχει περάσει εδώ και κάποια χρόνια τα σαράντα.
Θέλοντας λοιπόν να δημιουργήσει ένα dance pop αποτέλεσμα, η Kylie έχρισε ως κύριο υπεύθυνο του Aphrodite τον Stuart Price –γνωστό από τη συνεργασία του με τη Madonna, αλλά και από αρκετές περσόνες/συγκροτήματα που έχει δημιουργήσει στο παρελθόν (Les Rythmes Digitales, Zoot Woman, Paper Faces, Thin White Duke, Jacques Lu Cont). Με τη σειρά του, ο Price ζήτησε τη συνθετική αρωγή του Jake Shears (των Scissor Sisters), του Calvin Harris, του Tim Rice-Oxley (των Keane) και του Pascal Gabriel (συνεργάτη των Bomb The Bass, New Order, Miss Kittin και Dido), μεταξύ άλλων αξιόλογων. Πώς μετά ο δίσκος να πέσει κάτω από ένα μίνιμουμ ποιότητας; Price και λοιποί δημιουργούν ένα ηχητικό αποτέλεσμα το οποίο πολύ δύσκολα δεν θα σε βάλει στο κλίμα και δεν θα σου δημιουργήσει την επιθυμία να αρχίσεις να κουνιέσαι –εκτός εάν είσαι φανατικός πολέμιος της pop, υπερήλικας ή έστω κουφός.
Η ίδια η Kylie τώρα κυμαίνεται στα πλαίσια που την έχουμε συνηθίσει, δηλαδή σε αυτά της pop περσόνας η οποία με τη ζεστή φωνή της χρωματίζει απολύτως ταιριαστά όσα τραγούδια καλείται να υπηρετήσει. Έτσι, η αβίαστη και ευδιάθετη ερμηνεία της, σε συνδυασμό με το νεο-disco κλίμα και την dance αισθητική των τραγουδιών, καταλήγουν σε ένα φρέσκο και απόλυτα καλοκαιρινό αποτέλεσμα, θέτοντας τον τόνο με το “Better Than Today” όπου διακηρύσσει/ρωτά: «what’s the point of living, if you don’t want to dance»; Αν μάλιστα κρίνω από την υποδοχή που της επιφύλαξαν οι οπαδοί της και οι απανταχού μουσικόφιλοι στο πρώτο της single “All The Lovers”, τότε μάλλον πέτυχε διάνα. Δεν είναι πάντως μόνο το “All The Lovers” αξιόλογο εδώ μέσα. Το σύνολο σχεδόν του Aphrodite ξεχειλίζει από όμορφα, καλοφτιαγμένα pop τραγούδια, σαν τα “Get Outta My Way”, “Aphrodite”, “Too Much” (με acid house αναφορές και αναμνήσεις) και “Put Your Hands Up (If You Feel Love)”. Ακόμα όμως και όταν οι ρυθμοί πέφτουν, τα κομμάτια συνεχίζουν να είναι αξιόλογα –με παραδείγματα όπως τα “Closer”, “Everything Is Beautiful” και το “Cupid Boy” να καταρρίπτουν τις αμφιβολίες ορισμένων περί μη ικανότητας της Kylie στα πιο χαμηλότονα κομμάτια.
Συμπερασματικά, το Aphrodite της Kylie Minogue αποτελεί (άλλη) μια αξιόλογη κατάθεση εκ μέρους της συμπαθούς Αυστραλέζας, σηματοδοτώντας μια επιστροφή τόσο στους καταλόγους με τις επιτυχίες, όσο και στους δίσκους οι οποίοι δεν δημιουργούν κανενός είδους ποιοτικές ενοχές στον σκεπτόμενο ακροατή.
