Υπολογισμένο με απόλυτη ακρίβεια γεγονός: οι Delays κυκλοφορούν δίσκο κάθε δύο χρόνια. Μήνα πάνω, μήνα κάτω, από το ντεμπούτο τους (2004) έχουν επιστρέψει δισκογραφικά τρεις φορές (2006, 2008, 2010). Φαντάζομαι το επιτάσσει το εκάστοτε συμβόλαιό τους, πρώτα με τη Rough Trade, στην συνέχεια με τη Fiction, πλέον με τη Lookout Mountain. Είναι τυχαίο λέτε ότι δεν έχουν καταφέρει ποτέ να υπάρξουν ως πραγματικά σημαντική μπάντα; Ότι, παρότι άφησαν ελπίδες για το μέλλον με εκείνο το πρώτο άλμπουμ, δεν κατάφεραν επουδενί να τις εξαργυρώσουν με τις μεταγενέστερες κυκλοφορίες, βουτώντας, αντίθετα, όλο και πιο βαθιά στα κλισέ της αγγλικής ποπ τραγουδοποιίας και μην τολμώντας λεπτό να ξεφύγουν από το αυτο-περιοριστικό πλαίσιο που οι ίδιοι έθεσαν για τους εαυτούς τους;
Λίγο-πολύ, επομένως, το κουαρτέτο από το Σαουθάμπτον έχει μόνο του θέσει τους όρους με τους οποίους θα κριθεί. Και, όσο θετικά κι αν πρόσκεισαι στη μελιστάλαχτη, κιθαριστική τους ποπ, δεν πρόκειται για ευνοϊκούς όρους. Προς τι λοιπόν το τέταρτο αυτό άλμπουμ; Λόγω καλλιτεχνικών ανησυχιών ή γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα; Διότι κάτι καινούργιο δεν ακούμε στο Star Tiger Star Ariel από τους Delays, παρότι ανεβάζουν κάπως την ένταση στις κιθάρες και το περίφημο φαλτσέτο του Greg Gilbert δοκιμάζεται σε λίγο πιο έντονα μοτίβα. Έλα όμως που, εκτός των συγκεκριμένων προαναφερθέντων πλαισίων της μπάντας, το αποτέλεσμα μοιάζει παράταιρο... Ο Gibert προφανώς πιέζεται να ροκάρει κάπως παραπάνω από το σύνηθες και μετατρέπει έτσι το αλάνθαστα μελιστάλαχτο της φωνής του σε κάτι απροσδιόριστο και όχι και τόσο ελκυστικό. Οπότε μένουν οι παραδοσιακές Delays μπαλάντες να σώσουν την κατάσταση.
Χιλιοπερπατημένος δρόμος για το συγκρότημα το απαλό στα αυτιά άκουσμα, αλλά τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα αποδίδει με κάποια αξιοπρέπεια, την οποία δεν θα πρέπει να αρνηθούμε. Άλλωστε θα πρέπει να παραδεχτώ πως το πρώτο τραγούδι “Find A Home” μάλλον θετική εντύπωση μου άφησε με τα δειλά ηλεκτρονικά του στοιχεία, το υφέρπoν μπάσο του, την πλάγια φωνητική προσέγγιση του Gilbert και την ονειρική του ατμόσφαιρα. Βέβαια η συνέχεια άφησε ορφανές τις αρχικές μου ελπίδες. Κι αυτό γιατί οι Delays προτίμησαν τον εύκολο δρόμο του γνώριμου κιθαριστικού indie pop ύφους των προηγούμενων δίσκων τους, αντί να εξερευνήσουν νέες πτυχές της μουσικής τους.
Με σχετική απογοήτευση λοιπόν θα παραθέσω εδώ μερικά highlights προς τέρψη των οπαδών της μπάντας που γουστάρουν να ζαχαρώνουν τα ηχεία των ηχοσυστημάτων τους. Η επάνοδος άλλωστε του Dunkan Lewis στον ρόλο του παραγωγού βοήθησε σε ένα αποτέλεσμα πιο κοντά σε εκείνο το ελπιδοφόρο ντεμπούτο και –ευτυχώς– εξασφάλισε και μερικές ξεχωριστές στιγμές. Όπως το γλυκόπικρο “Rhapsody” με το κολλητικό ρεφραίν, τα συμπαθή uptempo ροκάκια “Shangaied” και “May 45” ή το “Moment Gone”, που σε κερδίζει με την ανεπιτήδευτη απλότητά του. Αντίθετα με το εντελώς μπανάλ “Unsung” θα μπορούσαν να διαλέξουν ένα από αυτά για lead single... Δυστυχώς όμως οι σχετικά καλές στιγμές του Star Tiger Star Ariel εξαντλούνται εδώ. Και στην τελική δεν είναι πως αντιπαθώ τους Delays –απλά λιγώθηκα από δαύτους, καιρό τώρα…
