Ο Fat Joe είναι θρύλος. Το ντεμπούτο του (1993), με τα ασήκωτα drums των DITC (Finesse, Diamond D) και τα σκρατς του σχωρεμένου Roc Raida είναι μνημειώδες με όλη τη σημασία της λέξης για την ιστορία του hip hop της Ανατολικής Ακτής. Το ίδιο και η πορεία του, με τον μακαρίτη Big Pun, στους Terror Squad των ύστερων 1990s. Από ’κει και πέρα;
Από εκεί και πέρα, πρώτος ο γράφοντας είχε διαγράψει από τα χιπ χοπ κατάστιχα την καλλιτεχνική πορεία του χοντρού Πορτορικάνου. Λίγο η μεταστροφή σε ευτελή R’n’B ηχοτοπία, λίγο τα reggaeton κομμάτια και όλη η γραφική του κόντρα με τον 50 Cent τα τελευταία χρόνια έκαναν και τους μεγαλύτερους fans του να τον έχουν στη μπούκα. Τι συμβαίνει όμως αν ο ράπερ από το Bronx επιστρέψει στις παλιές hardcore συνήθειές του; Τότε προκύπτει το The Darkside Vol. 1 και στην πιπίλα της «ανάστασης της Νέας Υόρκης», που απασχολεί γραφικούς hip hop heads όπως εμένα, βιώνεις μια δεύτερη παρουσία… Και μάλιστα, αν αυτή προκύπτει από εκείνον που θεωρείς ως «πεθαμένο», τότε κάνεις ωραιότατα και αυτό που, κατά το (ελληνικά δοσμένο) δοκούν της δημοσιογραφίας, λέγεται και κωλοτούμπα…
Κυρίες και κύριοι, ο Fat Joe επέστρεψε και το The Darkside Vol. 1 είναι ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα comeback της φετινής hip hop δισκοπαραγωγής. Επέστρεψε σε ό,τι γνωρίζει μοναδικά να κάνει: να φτύνει ωμές ατάκες, να ντύνεται με το πέπλο του ρεπόρτερ των στενών του Μπρονξ και να εκφράζει –με απίστευτο λυρισμό– εικόνες, συναισθήματα, πολιτικές σκέψεις και τον απολογισμό των ράπερ της γενιάς του (δηλαδή αυτών που οι μισοί χμ… ή είναι νεκροί ή δεν υφίστανται καλλιτεχνικά στον χάρτη ή λειτουργούν βάση pop αισθητηρίων). Νομίζω ότι είναι σπουδαίο αυτό… Ειδικά όταν συμβαίνει στον δέκατο δίσκο σου.
Συμπαραστάτες στο νέο του εγχείρημα ένα χρυσό line-up παραγωγών. O Just Blaze δίνει το street banger του, το δίδυμο των Cool & Dre τον συνήθη μαύρο ήχο τους, ο DJ Infamous την extravaganza η οποία θα βαρέσει άνετα και στο club (χωρίς να rnb-ίζει φαιδρά). Το “Kilo” γίνεται ο ύμνος των αλανιών από το Πόρτο Ρίκο, το “Iam Crack” παρουσιάζει εύστοχα τον απολογισμό μιας γενιάς εξαρτημένων (από το φτηνό ναρκωτικό) Αφροαμερικανών στα γκέτο της Νέας Υόρκης, το “Slow Down” βαράει δυνατά σαν άλλο “Lean Back” (από τα ιστορικότερα hip hop bangers του Billboard), κάνοντας τον 50Cent να σκίζει τις πλατίνες του, ενώ στο “Money Over Bitches” ο Τοο Short σε ταξιδεύει πίσω στο 1991, αλλά με φρεσκάδα. Τι θα έλειπε για να δώσει στο The Darkside Vol. 1 το μισό αστέρι του αβοπολίτικου τρεισήμισι; Μα φυσικά ο DJ Premier… Στο “I’m Gone”, μια συναισθηματικά φορτισμένη παραγωγή (την μοναδική που ο Primo έφτιαξε την επαύριον του θανάτου του Guru), οι στίχοι του Fat Joe, υμνούν τον αδικοχαμένο, που απεβίωσε –θυμίζω– φέτος. O Fat Joe δεν ξεχνά τον παλιό του συντοπίτη, μα του πλέκει το εγκώμιο με την εξυπνότερη ατάκα: «Τώρα θα συμφωνήσω με τον Nas, το hip hop πέθανε» λέει συν τοις άλλοις, αποτιμώντας μάλιστα και τη δική του καριέρα –από την ειλικρινή σκοπιά όμως της κριτικής των άσχημων στιγμών της πορείας του.
Συγνώμη, αλλά ούτε ο Jay Z αλλά ούτε και ο Eminem έσωσαν το hip hop της Αμερικής φέτος… Νομίζω ότι επάξια το έπραξε ο Fat Joe, σε έναν δίσκο όχι μόνο ολοκληρωμένο αισθητικά μα και μεστό και σε αρμονία με τα στοιχεία που τον καθιέρωσαν στις συνειδήσεις του κοινού παγκοσμίως.
