Όταν έχεις αναδειχθεί σε κυρίαρχο του παιχνιδιού σε τέτοιο βαθμό ώστε το ίδιο το παιχνίδι να προβάλλεται μέσα από εσένα, είναι καιρός να προσφέρεις κι εσύ με τη σειρά σου σε αυτό. Ο λόγος για τον Ολλανδό γκουρού της trance, Armin Van Buuren, ο οποίος κυκλοφόρησε φέτος την έβδομη κατά σειρά ετήσια συλλογή του Α State Of Trance, μιξάροντας σε συνολική διάρκεια 2,5 ωρών κομμάτια άλλων καλλιτεχνών, θέλοντας να εντοπίσει –και να αναδείξει– τον νέο ύμνο του είδους, αλλά και το νέο μεγάλο όνομα στον χώρο.
Τα δύο CD που συναποτελούν το Α State Of Trance 2010 έχουν δομηθεί από τον Van Buuren ώστε να δίνουν την αίσθηση μιας ενιαίας συνεχόμενης μονάδας μουσικής, μετατρέποντας το ολοκληρωμένο άκουσμα σε εύκολη υπόθεση για τον μυημένο στο είδος. Ο Ολλανδός έχει δέσει με μαεστρία τις δημιουργίες των συναδέλφων του, γεγονός που αποτελεί και το πιο δυνατό χαρτί της συλλογής. Τα περιεχόμενα κομμάτια έχουν το σύνηθες ύφος του Armin, με τις ατμοσφαιρικές συνθέσεις να δίνουν τη σκυτάλη σε σφυροκοπήματα ικανά να δοκιμάσουν το νέο σας (το πέτυχα;) subwoofer.
Τι κάνει τον δίσκο όμως να ξεχωρίζει; Απολύτως τίποτα, δυστυχώς. Εκτός ορισμένων στιγμών, όπως τα “Closer” και “She Moves”, τίποτα άλλο δεν ξεχωρίζει εύκολα, ώστε να ανεβάσει υψηλότερα τον πήχη: τα περισσότερα είναι δημιουργίες οι οποίες δεν προκαλούν τα αυτιά σου, αλλά παραχωρούν θεμιτό χαλί για την οποιαδήποτε άλλη ασχολία σου (π.χ. οδήγηση). Εν αντιθέσει, το γενικό επίπεδο δεν πέφτει κάτω από ένα σημείο καμπής. Ό,τι βρίσκεται εδώ έχει δηλαδή τον λόγο του που είναι εδώ και το κάθε κομμάτι έχει έτσι τις προοπτικές να ερωτοτροπήσει με μεμονωμένα αυτιά ακροατών.
Αυτά περί της καλλιτεχνικής αξίας του δίσκου. Από εκεί και πέρα είναι ευνόητο ότι θεωρείται σχεδόν εξασφαλισμένη η επιτυχία του Α State Of Trance 2010, δεδομένου ότι, όταν ο αρχιερέας προτείνει, οι (ουκ ολίγοι) πιστοί του, νιώθου –τουλάχιστον– την «ιερή» υποχρέωση να δοκιμάσουν.
