Μα τι παράκρουση κι αυτή 2-3 χρονάκια πίσω με τον όλο 8bit ήχο και την προσαρμογή του στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα… Λες και δεν φτάνανε όλες οι φορές που πετάγαμε στον τοίχο το joypad επειδή δεν μπορούσαμε να περάσουμε την πίστα στο Metroid ή ακόμα χειρότερα να αποκεφαλίσουμε εκείνο τον ενοχλητικό βάρβαρο, που μονίμως μας έπαιρνε το σκαλπ στο Golden Axe. Δεν λέω, είχε τη μαγεία του εκείνος ο ήχος (αν και περισσότερο παρελθοντολαγνεία θα τον χαρακτήριζα), το να δημιουργήσεις όμως κάτι όντως καλλιτεχνικά ενδιαφέρον μέσα από αυτό αντί απλά να αναπαράγεις μουσικές οι οποίες θα φέρουν ένα χαμόγελο στον κάθε τριαντάρη αυτού του κόσμου είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. Όπως μάλιστα έδειξε η ιστορία, από όλο το τσούρμο του 8bit revival οι μοναδικοί που δείξαν ικανοί να καταφέρουν κάτι τέτοιο είναι οι Crystal Castles.
Οι Καναδοί ξεπηδήσανε σχεδόν από το πουθενά εκείνη την άνοιξη του 2008 και μέχρι να καλοκαιριάσει έβλεπαν τους εαυτούς τους σε κεντρικό θέμα στο Mixmag εκείνης της περιόδου. Το hype, όπως καταλαβαίνετε, το είχαν με το μέρος τους αλλά είχαν και τα φόντα να δημιουργούν κομμάτια που θα μιλούσαν σε ένα λίγο πιο διευρυμένο κοινό από αυτό της underground electronica. Βέβαια για να ανακαλύψεις τις pop ευαισθήσιες τους αλλά και τα κομμάτια με την κανονική έννοια του όρου έπρεπε να ψάξεις ανάμεσα σε αρκετά άλλα, όπου ο θόρυβος και τα παραμορφωμένα ουρλιαχτά της Alice Glass συγκρούονταν ανελέητα με τα ξυραφιασμένα hi hats και τα 1980s synths του Ethan Kath. Ήταν όμως εμφανές πως πίσω από το ομώνυμο ντεμπούτο τους υπήρχε και άποψη μα και έμφυτο ταλέντο.
Επιστροφή στο σήμερα, όμως, και το II τους, το οποίο δείχνει να βελτιώνει τα μειονεκτήματα του πρωτότοκου τέκνου τους, δίχως να χάνει τις αρετές που τους κάνανε αρεστούς στους φίλους τους. Έτσι, η εφηβική ορμή διατηρείται παρατηρούμε όμως και μια σαφή ελαχιστοποίηση των στιγμών του στεγνού ηχητικού πειραματισμού. Η ωρίμανση και των δυο μελών της μπάντας είναι εμφανέστατη καθώς πλέον και η Alice τραγουδάει σαν άνθρωπος (αντί για μανιασμένο κτήνος), μα και η συνθετική γραφή του Ethan δείχνει να έχει μπει σε κάποιους δίαυλους οι οποίοι διοχετεύουν την ωμή ενέργειά της σε πιο δημιουργικά και ομαλοποιημένα αποτελέσματα. Εξού και ο ακατέργαστος, lo fi χαρακτήρας του ήχου τους έχει πάρει ευγενικά πόδι, βοηθώντας το συγκρότημα να επιτύχει ορισμένα σαφώς πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Έχοντας τα παραπάνω όμως σαν δεδομένα, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι Crystal Castles του II δεν έχουν κάνει τη ριζική τομή στον ήχο τους που κάποιοι περίμεναν από αυτούς. Αφήνοντας, στην ουσία, μια γεύση πως ακούμε μια περισσότερο καλογυαλισμένη αλλά και σοφότερη εκδοχή του πρώτου τους δίσκου.
Όλα αυτά ευχάριστα και χαρωπά είναι, επειδή όμως οι Crystal Castles, εκτός από ταλαντούχοι, είναι και χαϊδεμένα παιδιά του hype μπορείτε εύκολα και ιδίοις όμασοι –με μια γρήγορη «γύρα» στο διαδίκτυο– να διαπιστώσετε ότι τούτος ο δεύτερος τους δίσκος έχει λάβει κριτικές-διθυράμβους, με τους περισσότερους γραφιάδες να τους αποθεώνουν, μιλώντας μας για ένα μεγάλο ηλεκτρονικό άλμπουμ. Σαχλαμάρες… Οι Crystal Castles δεν είναι η μουσική αποκάλυψη, ούτε και προσφέρουν κάτι το καινοτόμο. Απλά γνωρίζουν ποιά είναι τα προτερήματα τους και φροντίζουν να τα εκμεταλλευτούν στο έπακρο.
Το οποίο σαφώς και είναι αξιοσέβαστο, εντούτοις δεν τους κατατάσσει αυτομάτως και στην κατηγορία του απυρόβλητου. Οι Crystal Castles διαθέτουν εφηβική ορμή, επιθετικότητα, νεανική σπιρτάδα, βαριά beats, synths που κατά πάσα πιθανότητα θα σου κολλήσουν όλη μέρα στο μυαλό, όπως και μια θαυμαστή ευκολία να σκαρώνουν τραγούδια τα οποία κάνουν κλικ στους νεότερης –κυρίως– ηλικίας μουσικόφιλους. Τιμή τους και καμάρι τους, από μόνο του πάντως κάτι τέτοιο δεν δικαιολογεί την όλη αποθέωση που απολαμβάνουν. Διότι καλό είναι αυτό που ακούς να σου αρέσει και να το γουστάρεις, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να το θέτεις στις πραγματικές του διαστάσεις –όταν σου ζητηθεί η άποψή σου επ’ αυτού.
