Οι Piebald ήταν μία από εκείνες τις μπάντες που ξεκίνησαν από κάποια μικρή πόλη της Αμερικής (στην περίπτωσή τους το... «ξακουστό» Andover της Μασαχουσέτης) έχοντας ως κύριο μέλημά τους να παράγουν ποιοτική μουσική, πιστή στις αξίες που είχαν εδραιώσει εν τη γενέσει του συγκροτήματος. Όπως λοιπόν συνέβη και με τις υπόλοιπες παρόμοιες περιπτώσεις, έτσι και οι Piebald δεν «εξερράγησαν» ποτέ από άποψη επιτυχιών και αναγνωρισιμότητας, αλλά ανέπτυξαν ένα πιστό και αφοσιωμένο κοινό ανά τα χρόνια το οποίο έπινε νερό στο όνομά τους και μιλούσε αποθεωτικά για τις ζωντανές εμφανίσεις τους.
Η παρούσα (διπλής διάρκειας) κυκλοφορία αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριπλής δισκογραφικής αναδρομής στα έργα και τις ημέρες του group εκ μέρους της Rise Records. Και είναι μια προσεγμένη δουλειά: περιέχεται βιβλιαράκι με φωτογραφίες από διάφορες χαρακτηριστικές στιγμές, ένα μέλος τους έχει γράψει κείμενο για την ιστορία του συγκροτήματος μέχρι τη χρονική στιγμή όπου φτάνει το Volume I και βεβαίως υπάρχει και το μουσικό υλικό. Αυτό θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όχι μόνο είναι υπερπλήρες, αλλά ίσως είναι και πιο περιεκτικό από όσο θα επιθυμούσε ο απλός μουσικόφιλος. Επί της ουσίας, η συγκεκριμένη δουλειά (όπως και το Volume ΙΙ) είναι δημιουργημένο για τους φανατικούς οπαδούς του συγκροτήματος και για τους τελειομανείς, όσους θέλουν ακόμα και τα πρώτα τραγούδια που ηχογράφησε η μπάντα ή τα demo κομματιών τους που αργότερα μπήκαν και σε κανονικές κυκλοφορίες. Οπότε, το Volume 1 των Piebald δεν είναι το best of που θα εισάγει κάποιον στον κόσμο τους, αλλά μια κυκλοφορία η οποία θα αποτελέσει το υγρό όνειρο των απανταχού φανατικών τους.
Κάτι τέτοιο πάντως επιδρά ενάντια στη συλλογή, αν κριθεί ως αυτόνομη κυκλοφορία, καθώς πλατειάζει, βρίθοντας από πρωτόλειες και περιττές επιλογών. Δίπλα τους βέβαια θα συναντήσουμε και ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα του ήχου των Piebald, ο οποίος κυμαινόταν από το hardcore (στο ξεκίνημά τους) έως το emo rock (στα μεταγενέστερα στάδιά τους). Ειδικά όμως το πρώτο CD, που καταπιάνεται με τις hardcore μέρες τους, φαντάζει ισοπεδωτικά ομοιόμορφο σε σημεία. Το δεύτερο CD είναι εμφανώς καλύτερο, με συνθέσεις πιο στρωτές και δουλεμένες, οι οποίες καθιστούν σαφές γιατί το όνομα Piebald έγινε συνώνυμο του ατόφιου αμερικάνικου emocore για αρκετούς από τους σημερινούς τριαντάρηδες, όσους μεγάλωσαν με τις δουλειές της μπάντας.
