Το Kala (2007) μορφοποίησε το κράμα επιρροών της απογόνου των Τίγρεων των Ταμίλ μέσα από ένα ρυθμικό αστικό καλούπι, και με την αιχμηρή/πολιτική λεκτική του έκφραση αναδείχθηκε σ’ έναν από τους χαρακτηριστικότερους μουσικούς κόμβους της δεκαετίας που πέρασε. Βεβαίως η πορεία τούτη δεν υπήρξε ρόδινη –και στραβοπατήματα είχε και αδιέξοδα. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν και τέτοια.
Σήμερα λοιπόν η M.I.A. βγάζει το /\/\ /\ Y /\ (Maya για λόγους ευκολίας) και δημιουργεί συζητήσεις με διαφορετικό θέμα απ’ ότι το 2005 και το 2007. Ο νέος δίσκος γίνεται η πέτρα του σκανδάλου για το αν η καλλιτεχνική της πρωτοπορία έχει όρια και για το πώς διαμορφώνονται. Το «σοκ» των δύο προηγούμενων δουλειών της το δικαιολογεί όλο αυτό, τώρα ειδικά που η M.I.A. μοιάζει να προσγειώνεται στο έδαφος και επιλέγει να μην ρισκάρει με τα άκρα.
Με άλλα λόγια πρόκειται για μια φαινομενική τακτική οπισθοχώρηση. Στο Maya, η M.I.A. –συνεπικουρούμενη κυρίως από τους Switch και Diplo– αφήνει πίσω τους ήχους από την υγρή ζούγκλα και εναποθέτει στα ξερά beats τους αστικούς ήχους οι οποίοι διαμορφώνουν το σύγχρονο ρυθμικό, μητροπολιτικό πλαίσιο. Το “XXXO” για παράδειγμα, αντιπροσωπεύει αφενός τη μαεστρία της καλλιτέχνιδας να σκαρώνει κολλητικούς ρυθμικούς βρόγχους και αφετέρου υλοποιεί τη δεξιότητά της με υλικά περισσότερο Δυτικά, προς απογοήτευση όσων αρέσκονται στη world τουριστική αντίληψη.
Η αμφισβήτηση όμως της Mathangi «Maya» Arulpragasam έγκειται στο ότι το τρίτο πόνημά της δεν διαθέτει την αναγκαία σπιρτάδα των προκατόχων της. Κακά τα ψέματα, το σαρωτικό πέρασμά της επέφερε την έλευση μπόλικων «υπηκόων», που κόπιαραν τη συγκεκριμένη μορφολογία στο έπακρο. Η M.I.A. έπρεπε κάπως να τους προσπεράσει και έτσι επέλεξε, ως προς τη μουσική, τη λιγότερο επικίνδυνη «λωρίδα». Εδώ βαραίνει ενίοτε τους ρυθμούς με τον θηριώδη Igor Cavalera να σκυλιάζει (εντός ορίων) στο “Born Free” και προσεγγίζει τις punk κιθάρες με το “Meds And Feds”. Καλές κινήσεις, αλλά στο σύνολό του ο δίσκος τρεκλίζει ανάμεσα στο μέτριο και το καλούτσικο, με αποτέλεσμα να γίνεται άνισος.
Μπορεί πάντως η M.I.A. να οδηγεί τις δυνάμεις της πίσω στο οχυρό, αλλά τουλάχιστον έχει κρατήσει σταθερούς τους λεκτικούς καταπέλτες, οι οποίοι εκτοξεύουν μικρά μανιφέστα μακριά από σχήματα και προκαταλήψεις. Το ωμό, μικρού μήκους φιλμ, του Romain Gavras για το “Born Free” ολοκληρώνει την πολύπλευρη εικόνα μιας ανήσυχης συνείδησης. Ό,τι και να περιλαμβάνει το μήνυμα, το μέσο παραμένει χαρακτηριστικό και πρωτοποριακό –είτε μέσω της εικόνας, είτε μέσω της μουσικής.
Το Maya είναι λοιπόν ένα αδύναμο βήμα για τη M.I.A. Για κάποιον άλλον θιασώτη της αστικής ρυθμολογίας, ο εν λόγω δίσκος θα ήταν μια καλή αφετηρία για την αναγνώριση. Για τη 35χρονη ωστόσο μητέρα με ρίζες από τη Σρι Λάνκα είναι ένα μέτριο δημιούργημα, στο οποίο δεν ξεπουλάει πάντως τον εαυτό της. Μέχρι τον επόμενο δίσκο της εμείς θα λικνιζόμαστε έτσι στους ρυθμούς της χωρίς να ντρεπόμαστε…
