Ακούγοντας το δεύτερο άλμπουμ των PMtoday, πέρασα καλά. Όμως τα τρία αδέρφια από το Άρκανσο δεν παρουσίασαν κάτι που δεν είχα ξανακούσει. Κυκλοφορούν βέβαια ήδη αρκετές κριτικές στο διαδίκτυο για το In Medias Res, οι οποίες το χαρακτηρίζουν από πολύ καλό έως και εξαιρετικό. Ύποπτη όμως λεπτομέρεια αποτελεί το ότι σχεδόν όλες οι πηγές είναι sites του post hardcore χώρου, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν δημοσιεύουν αυστηρές κριτικές.
Δεν είναι πως το In Medias Res είναι κακό. Σου αφήνει όμως λίγα να θυμάσαι μετά το πέρας της διάρκειάς του, ενώ σε φέρνει διαρκώς αντιμέτωπο με τις επιρροές των δημιουργών του, που έχουν παίξει τον αμερικάνικο νεανικό ήχο πολύ πριν και με πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Όρεξη να έχεις να τις απαριθμείς και θα σου έρχονται αβίαστα: από τους μελωδικούς Circa Survive και τους post hardcore πρωτομάστορες-παύλα-παικτικούς βιρτουόζους Fall Of Troy, μέχρι τους προς το progressive αποκλίνοντες Dredg και τους απλά απρόβλεπτους Receiving End Of Sirens. Το μέτρημα όχι μόνο δεν σταματά, αλλά θα μπορούσε να συνεχιστεί για αρκετή ώρα –ανάλογα με το ποιες είναι οι γνώσεις του καθενός στο όλο screamo/post-hardcore ιδίωμα. Ευτυχώς πάντως, στο In Medias Res οι PMtoday αναπληρώνουν αυτή τους τη μουσική έλλειψη πρωτοτυπίας με ορισμένους πραγματικά καλογραμμένους στίχους. Δεν ξέρω ωστόσο εάν αυτό μπορεί να σώσει την παρτίδα από μόνο του.
Αν θέλετε συγκροτήματα τα οποία να συνδυάζουν επιδέξιες κιθάρες βουτηγμένες σε εφηβικά όνειρα και εφιάλτες, παρέα με μελωδικά περάσματα για ευαίσθητες καρδιές, θα σας πρότεινα να ξεκινήσετε την πορεία σας από τους Brand New ή τους Thrice των τελευταίων δίσκων. Οι PMtoday αποτελούν έναν σταθμό για μεταγενέστερα στάδια πλεύσης στα νερά του post hardcore/screamo χώρου και σαφώς δεν αποτελούν τον Μεσσία του είδους –κι ας έχουν βαλθεί να μας πείσουν για το αντίθετο τα διάφορα sites/fanzines του χώρου. Εκτός βέβαια αν τα ποιοτικά στάνταρ του είδους έχουν πέσει πια τόσο χαμηλά, ώστε φτάσαμε να αποθεώνουμε τέτοιες μπάντες.
