Ο George Enescu (1881-1955) υπήρξε ένας από τους σημαντικούς Ρουμάνους συνθέτες, του οποίου το βασικό χαρακτηριστικό είναι η χρήση της λαϊκής ρουμανικής μουσικής –και δη της τσιγγάνικης– στο μελωδικό και τεχνοτροπικό του λεξιλόγιο. Παιδί-θαύμα ο ίδιος, συνέθεσε την πρώτη του μελωδία στην ηλικία των πέντε ετών. Μόλις δε σε ηλικία 20 ετών, περίπου, συνέθεσε ένα από τα γνωστότερα έργα του, τις “Ρουμάνικες Ραψωδίες”. Βιολονίστας, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας, γνώριζε να γράφει καλά για τα παραπάνω όργανα, με συνοδεία ορχήστρας ή χωρίς.
Το άλμπουμ George Enescu της Orchestra Filarmonicii George Enescu din Bucuresti (της Φιλαρμονικής Ορχήστρας George Enescu του Βουκουρεστίου, δηλαδή, σε διεύθυνση Cristian Mandeal) είναι αφιερωμένο στο βιολί, το οποίο δεσπόζει σε όλα σχεδόν τα έργα. Το “Caprice Roumain” (για βιολί και ορχήστρα), προσπαθεί να αποτυπώσει τη μουσική αίσθηση του τσιγγάνικου βιολιού και μιας λαϊκής ορχήστρας και είναι ένα έργο αρκετά προσανατολισμένο προς μια ντόπια εθνική σχολή μουσικής. Από την άλλη, η “Suite Impressions D’ Enfance” (για βιολί και πιάνο, Op. 28) αποτελεί επαναδιαπραγμάτευση της παιδικής εμπειρίας του Enescu, χωρίς να μένει αγκιστρωμένη στη μανιέρα της λαϊκής μουσικής –όπως συμβαίνει στο“Caprice Roumain”. Πρόκειται για ένα νοσταλγικό και λυρικό ταξίδι στον πρώτο και αρχετυπικό ήχο της φύσης, αλλά και του νεανικού πειραματισμού. Η “2η Σονάτα” (για πιάνο και βιολί, Op. 6) είναι το καλύτερο έργο του CD με μια εκπληκτική γραφή για βιολί, την οποία απολαμβάνουμε στην εξαιρετική ερμηνεία του δεξιοτέχνη του οργάνου Sherban Lupu. Το αξιοπρόσεκτο, για το έργο αυτό, στοιχείο είναι ότι ο Enescu το έγραψε μόλις στα 17 του χρόνια. Ο ίδιος εξομολογήθηκε μάλιστα στο τέλος της ζωής του ότι με αυτό το έργο βρήκε τον εαυτό του. Καθόλου δεν υπολείπεται όμως και η “3η Σονάτα” (για πιάνο και βιολί, Op. 25), της οποίας το δεύτερο μέρος (“Andante Sostenuto E Misterioso”) αποδεικνύεται επιτομή και μάθημα για το πώς θα μπορούσε ένας συνθέτης, χρησιμοποιώντας τα λιγότερα μέσα, να αποδώσει σημαντική μουσική. Χαρακτηριστικό του μέρους οι επαναλαμβανόμενες νότες στην πιανιστική συνοδεία (παίζει ο Valentin Gheorghiu) και η συνεχής αποδόμηση της πρώτης ιδέας, φτάνοντας πάντα στην κατά διαστήματα ανασύστασή της. Το τρίτο μέρος της συγκεκριμένης σονάτας είναι εμφανώς λαϊκότροπο και ευχάριστο στο αυτί. Ένα μέρος που διασκεδάζεις να ακούς, γεμάτο μπρίο και ζωή.
Το μόνο πρόβλημα με το άλμπουμ George Enescu είναι ότι η ηχογράφηση της Orchestra Filarmonicii George Enescu din Bucuresti είναι λίγο παλιά, από ό,τι φαίνεται –με αποτέλεσμα ο ήχος να ακούγεται κάπως ασαφής και θορυβώδης. Από μουσικής πλευράς πάντως ο Enescu θέτει στα συγκεκριμένα έργα το πρόβλημα της σχέσης παραδοσιακής και λόγιας μουσικής, χωρίς να κρύβει το λαϊκό στοιχείο κάτω από κάποιο βαρύ και ασαφές μουσικό λόγιο χαλί, χωρίς αιδώ και ενοχές. Ένα ζήτημα με το οποίο –αν ψάχνετε για παράλληλα– αναμετρήθηκαν (επιτυχώς ή μη) και Έλληνες συνθέτες όπως ο Σκαλκώτας, ο Θεοδωράκης, κάποιες φορές ο Γιάννης Χρήστου (στη μουσική του για θέατρο κυρίως), ο Γιάννης Κωνσταντινίδης και άλλοι.
