Δύσκολο πραγματικά να γεμίσεις τα παπούτσια δύο μεγάλων ποπ δημιουργών των τελευταίων 30+ χρόνων, όπως ο Daryl Hall και ο John Oates. Πόσο μάλλον όταν οι πιουρίστες μπορεί να σε περιμένουν στη γωνία και –με δεδομένη την κιθαριστική indietronica καταγωγή σου– να έχουν ως δεδομένη την αποτυχία σου. Ίσως το πράγμα να γίνεται πιο εύκολο όταν το όνομα της εταιρείας που υπογράφει την παραγωγή του όλου εγχειρήματος είναι τόσο «βαρύ» όσο της Blue Note. Αλλά, και πάλι, οι σκέψεις ότι πρόκειται για ένα ραδιοφωνικό marketing τρικ από μια εταιρεία η οποία τελευταία κάνει τα πάντα για να κερδίσει το νεανικό κοινό και να συγχρονιστεί με τους ήχους της εποχής, είναι εύλογες.
Από όλο αυτό το παρασκήνιο, η φωνή της Inara George δίνει το φιλί της ζωής στις όχι και τόσο απρόβλεπτες διασκευές που ενορχηστρώνει ο Greg Kurstin. Και οι συνθέσεις των Hall & Oates επιστρέφουν στην επικαιρότητα πιο ανάλαφρες, πιο ρομαντικές και –γιατί όχι;– πιο καλοκαιρινές, μιας και είμαστε σχεδόν εκεί. Η προσωπική μου εντύπωση είναι ότι οι φαν των ορίτζιναλ εκτελέσεων θα εκτιμήσουν τον φρέσκο χαρακτήρα των εν λόγων διασκευών, αλλά το αν θα τους κάνουν αποτελεί όντως θέμα για συζήτηση. Το καλό είναι ότι μιλάμε για 9 μόνο κομμάτια, διάρκειας μόλις 30 λεπτών, πράγμα που σημαίνει ότι οι πιουρίστες δεν θα χρειαστεί να υποστούν μεγάλο μαρτύριο, ενώ οι hipsters, από την άλλη, θα προλάβουν να τα χορτάσουν πριν να τα βαρεθούν. Το γενικότερο ύφος του Interpreting The Masters Vol.1: Hall & Oates των Bird And The Bee κινείται σε εύκολα για τον ακροατή jazz, pop και ηλεκτρακουστικά μονοπάτια, αφαιρώντας κατά πολύ τις δυναμικές, τον τσαμπουκά και μερικές φορές την αμεσότητα των πρωτότυπων ηχογραφήσεων. Είναι αλήθεια ότι βάσει του ποπ χαρακτήρα που έχει ο τρόπος με τον οποίο δημιουργούν οι Bird And The Bee δικαιωματικά σχεδόν τους ανατέθηκε η εν λόγω αποστολή (φαντάζομαι ότι θα έχουν δηλώσει και φαν των Hall & Oates), όμως ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουν εδώ να μεταφράσουν μερικές από τις μεγάλες επιτυχίες των περασμένων τριών δεκαετιών αποδεικνύεται κάπως χαλαρός.
Κατά συνέπεια, την εξαίρεση σε αυτό το χαλαρό remake αποτελεί το εναρκτήριο “Heard It On the Radio”, που μπορεί να είναι επηρεασμένο από τον τρόπο σύνθεσης των δύο θρυλικών Αμερικανών, όμως είναι και η μοναδική πρωτότυπη σύνθεση των Bird And The Bee κι έτσι ακούγεται μακράν ως το πιο φρέσκο και ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου. Τo “I Can't Go For That” που ακολουθεί είχε πρόσφατα χρησιμοποιήσει –με πολύ πιο χαρακτηριστικό τρόπο– ο Άγγλος ράπερ Plan B, ενώ ασφαλώς αξέχαστη παραμένει και η εκδοχή του Notorious B.I.G. αν θέλουμε να μπούμε σε συγκρίσεις. Στα “Rich Girl” και “Sara Smile” πάλι, ναι μεν αναδεικνύεται η κρυστάλλινη και άκρως ραδιοφωνική φωνή της Inara αλλά o νεοροματισμός –σε στυλ αμερικανοκολεγιακό ρομάντζο– φτάνει και περισσεύει. Στο “Κiss On My List” το γκρουπ γίνεται ελαφρώς διεκπεραιωτικό, αν και η εκδοχή τους αποβαίνει πιο καλοκαιρινή από την αρχική εκτέλεση. Κάτι που ασφαλώς δεν συμβαίνει με το επόμενο κομμάτι, “Maneater”, (σχεδόν) καταδικασμένο να ακούγεται πάντα από την πρωτότυπη εκδοχή των Hall & Oates –η «μισή» electropop εκδοχή των Bird And The Bee απλά γεμίζει τον δίσκο. Το “She's Gone” είναι ιδανικό για κοκτέιλ πάρτι soundtrack, ακολούθως όμως, στο “Private Eyes”, έχουμε μια πραγματική αποκάλυψη: τα funk/boogie synths που έχει διαλέξει ο πολυοργανίστας Greg Kurstin παραπέμπουν στον L.A. super soul ήχο του Dam Funk, χαρίζοντάς μας την πρώτη πραγματικά ενδιαφέρουσα διασκευή. Δυστυχώς βρισκόμαστε ένα κομμάτι πριν το τέλος και στο “One On One” ήταν ίσως φυσιολογικό τα πράγματα να γίνουν γλυκανάλατα.
Μακάρι οι διασκευές των Bird And The Bee στους Daryl Hall & John Oates να βρουν τον δρόμο τους για τα soundtracks έξυπνων αμερικάνικων κομεντί, πραγματικά το αξίζουν.
