Κατά την προεκλογική καμπάνια του Ομπάμα το 2008, ένα από τα τραγούδια που ακούγονταν πριν ανέβει στη «σκηνή» γεμάτος υποσχέσεις ήταν το “Fake Empire” των National. H επική ιδιότητα της μουσικής ήταν ό,τι πρέπει για τις περιστάσεις εκείνες. Χρησιμοποιούταν βέβαια μόνο το ορχηστρικό μέρος, διότι το ρεφρέν έλεγε ότι «είμαστε μισοκοιμισμένοι σε μια ψεύτικη αυτοκρατορία».
Οι National πάντως, με εξαίρεση το εξαιρετικό αυτό τραγούδι από το προηγούμενο άλμπουμ τους, δεν ήταν ποτέ γκρουπ μεγάλων δηλώσεων. Στιχουργικά ασχολούνται κυρίως με τα αδιέξοδα των απλών ανθρώπων, χωρίς υπερβολές και ποιητικούρες, ενώ μουσικά ακουμπούν στο χαλαρό ροκ συγκροτημάτων όπως οι Tindersticks. Γνωστό το κόλπο: μπάσα φωνή, έγχορδα, μελαγχολία και μάτια κλειστά. Ξεκινώντας πριν από δέκα περίπου χρόνια, έβγαζαν ανέκαθεν καλούς δίσκους και στέκονταν μακριά από τις περιρρέουσες τάσεις. Οι παλιομοδίτικες μπαλάντες τους δεν έμοιαζαν ικανές να τους φέρουν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Και να που ήρθε το καλοκαίρι μιας νέας χρονιάς, η οποία βρίσκει την ηλεκτρονική μουσική να οδηγά το λεωφορείο και το rock να τρέχει από πίσω καταϊδρωμένο, μήπως προλάβει να ανέβει στην επόμενη στάση. Ξεκινάει λοιπόν το “Βloodbuzz Ohio” (πρώτο single του High Violet και μάλλον το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ) και χωρίς να το θέλεις αναρωτιέσαι: «Για πόσο ακόμα θα μας συγκινεί μια αντρική φωνή που λέει τα τετριμμένα πατώντας σε pop/rock μονοπάτια τα οποία έχουν γεμίσει με τα ίχνη τόσων και τόσων δημιουργών από το παρελθόν»; Απάντηση δεν θα βρεις. Κι αν έχεις την υπομονή να ακούσεις το High Violet των National απ’ την αρχή ως το τέλος, θα σε βασανίζει το ίδιο ερώτημα. Στην πορεία όμως, το άλμπουμ θα σε γοητεύσει. Θα θαυμάσεις την επιλογή τους να ξεκινήσουν με το θορυβώδες και αντι-mainstream “Terrible Love”, θα ταυτιστείς με τον ευάλωτο χαρακτήρα του “Afraid Of Everyone” και θα συγκινηθείς με τη λονδρέζικη, ρομαντική ιστορία του “England”. Λείπουν τα αριστουργήματα, όμως ο πήχης της αισθητικής είναι ανεβασμένος ψηλά.
Βέβαια, μετά το τέλος μιας ολοκληρωμένης ακρόασης, το πέμπτο άλμπουμ των National αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου. Διότι δεν υπάρχουν ξεσπάσματα ή παρεκκλίσεις. Η μελαγχολία τους είναι απολύτως συγκρατημένη, αυτοπεριοριζόμενη στους ίδιους χαλαρούς ρυθμούς και ήχους. Ακόμα και η φωνή του Berninger, παρότι γοητευτική, δεν μπορεί να δώσει κάτι παραπάνω από το συναίσθημα της απόγνωσης. Από ένα σημείο και μετά το ξεπερνάς αυτό και πας παρακάτω, εκτός κι αν θεωρείς τους Joy Divison υπερεκτιμημένους επειδή η μουσική τους υπήρξε συναισθηματικά μονοδιάστατη.
Με τα θετικά και τα αρνητικά του, το High Violet δεν είναι δίσκος που θα αλλάξει την προαναφερθείσα παρατήρηση περί καταϊδρωμένου rock, είναι όμως ένα από τα καλύτερα rock άλμπουμ του πρώτου μισού του 2010. Οι National αυτή τη στιγμή απασχολούν τα μέσα όσο λίγες αμερικάνικες μπάντες του είδους και το αξίζουν. Γιατί, δυστυχώς, ο ανταγωνισμός είναι μικρός.
