Ανέκαθεν έτρεφα μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους ξεπεσμένους ποιητές και τη γοητεία που αυτοί αποπνέουν μέσα στην παρακμή τους. Ως τέτοια τραγική φιγούρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ο Ville Valo των ΗΙΜ. Ένας άνθρωπος ο οποίος, πάντοτε βάζοντας την προσωπική του ζωή στα τραγούδια του, αυτοσαρκαζόταν άνευ ορίου μέσα από κυνικούς στίχους και υπερβολικές περιγραφές συναισθημάτων και καταστάσεων. Κάποιος στον οποίο δεν θα δίσταζε να απευθυνθεί για συμβουλές καμιά εφηβική ραγισμένη καρδιά, μη γνωρίζοντας ότι ούτε ο ίδιος έχει τις απαντήσεις και κατά τύχη έγινε «σταρ». Πολύ μελό όλα αυτά; Ας προχωρήσουμε στο κυρίως θέμα, περί της νέας δισκογραφικής δουλειάς των ΗΙΜ, Screamworks (Love In Theory And Practice).
Έχουν περάσει ήδη δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του ανεπανάληπτου Razorblade Romance και οι ΗΙΜ πλέον ηχογραφούν στις Η.Π.Α., η προφορά του Valo έχει γίνει τελείως αμερικάνικη και η μπάντα που κάποτε εφηύρε το «love metal» απέχει τώρα έτη φωτός από το δεύτερο σκέλος του όρου αυτού. Οπότε γεννάται η εύλογη απορία: τι απέγιναν οι Φινλανδοί που ήξερα; Ο σχεδόν αποκλειστικός υπεύθυνος για την αμερικανοποίησή τους και την ώθησή τους, κατά γενική ομολογία, προς την... κάτω βόλτα ακούει στο όνομα Bam Margera (ναι, αυτός ο τρελάρας από το MTV Jackass). Ξεκίνησε ως ένας απλός οπαδός και κατέληξε όχι μόνο κολλητός τους, αλλά και να διευθύνει κάθε κίνησή τους. Ιδού ο αντίκτυπος: το πιο mainstream και εύπεπτο ΗΙΜ άλμπουμ ως τώρα, με τραγούδια στην πλειοψηφία τους radio-friendly και κομμένα για singles. Μουσικά πιο κοντά στο Dark Light παρά στο προηγούμενο (και πιο βαρύ) Venus Doom, με μόνη υπενθύμιση ότι στα νιάτα τους έπαιζαν metal να αποτελούν τα drums στο “Ode To Solitude” και οι περιστασιακές κραυγές-σήμα κατατεθέν του Valo. Τα riffs και οι μπασογραμμές, βέβαια, είναι ιδιαίτερα απολαυστικά. Όπως και τα πλήκτρα, τα οποία καθ’ όλη την έκταση του άλμπουμ έχουν πάρει μια 1980s synthpop στροφή. Γενικά παρατηρούνται ψήγματα powerpop σε διάφορα σημεία –ίσως παίζει κάποιο ρόλο πως την παραγωγή έχει αναλάβει ο Matt Squire (Panic At The Disco, 3OH!3). Το Screamworks χρειάζεται πάντως πολλές ακροάσεις για να το εκτιμήσεις: στην πρώτη συνολική ακρόαση κάπου θα το χάσεις, κάπου θα απογοητευτείς, ύστερα όμως, αν ακούσεις τα κομμάτια μεμονωμένα, θα τους δώσεις ξαφνικά όχι μόνο μία ευκαιρία αλλά κάμποσες.
Ο Valo μπορεί να έγινε Αμερικανάκι αλλά παραμένει πιστός στις αντιφατικές στιχουργικές του τεχνικές. Από τη μία, στο Screamworks θα συναντήσουμε τα κλισέ για τα οποία έγραφε εξαρχής: έρωτας, θάνατος, πόνος, σαδισμός-μαζοχισμός, α, και έρωτας, θάνατος, πόνος. Δεν λείπουν επίσης τα λογοπαίγνια με αναφορές στο κακό (π.χ. «three sevens into three sixes» – για να θυμηθούμε πως γνωστό ελληνικό tabloid τους είχε χαρακτηρίσει κάποτε... σατανιστές!) και σε μορφές της λογοτεχνίας: γραμμένος πάνω στο δεύτερο CD με τα ακουστικά κομμάτια της περιορισμένης έκδοσης είναι ο τίτλος «Baudelaire In Braille», φυσικά σε κώδικα Μπράιγ. Από την άλλη όμως, υπάρχει το “Katherine Wheel”, που παραπέμπει στα καρδιοχτύπια στα θρανία, και το “Like Saint Valentine”, το βιντεοκλίπ του οποίου (όπως και το άλμπουμ σε κάποιες χώρες) κυκλοφόρησε του Αγίου Βαλεντίνου! Σ’ αυτό βρίσκεται η παρομοίωση «Like the couple from Pompeii our drama is put on display» –θυμάστε εκείνους τους σκελετούς που είχαν βρεθεί αγκαλιασμένοι σε κάτι ανασκαφές στην Ιταλία; Κι εκεί που θα φτάσει κανείς στο σημείο να πει «Εντάξει, ρε Ville, κι εμείς αγαπήσαμε», αν προσέξει θα διακρίνει καλύτερα το κρυφό μήνυμα του Screamworks: ότι αυτή τη φορά ο ξεπεσμένος ποιητής προσπαθεί να δηλώσει κάτι άλλο από τον συνήθη πεσιμισμό και κατάθλιψη δίχως λύση. Προσπαθεί να μας πει, «Ερωτευτείτε, αξίζει! Υπάρχει ελπίδα». Ακούγεται πιο κατασταλαγμένος και ώριμος και η φωνή του βρίσκεται σε καλή φόρμα –τα τελευταία χρόνια, άλλωστε, δηλώνει νηφάλιος. Ή μήπως δεν είναι; Με το... επικό «Holding hands won’t be enough in a world giving head to a gun» κρατώ μια επιφύλαξη. Αν είχα να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι πάντως, θα ήταν το τελευταίο, “The Foreboding Sense Of Impending Happiness” –παραβλέποντας πως η μελωδία των synths είναι δανεισμένη (κι αγύριστη!) από το “Take My Breath Away” των Berlin.
Συνολικά μιλώντας, πρόκειται για ένα άλμπουμ με καλή παραγωγή και χωρίς ελαττώματα. Το πιθανότερο είναι να μην ξαναβγεί ποτέ κομμάτι που να αγγίζει έστω από μακριά τον αρχικό ήχο των ΗΙΜ, αλλά τουλάχιστον παράγουν ακόμα αξιοπρεπείς δίσκους. Στην προκειμένη δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη δημιουργικότητα ή πρόοδος, αλλά αντίθετα μια στασιμότητα, η οποία δεν θα επιτρέψει στο Screamworks να κάνει τη διαφορά. Όσοι αποκαλούσαν τους ΗΙΜ φλώρους και όλα τα σχετικά κι ευφάνταστα θα συνεχίσουν να το κάνουν απροκάλυπτα, όσοι τους άκουγαν θα συνεχίσουν να τους ακούνε και όλο και κάποιος θα βρει πατήματα για να ταυτιστεί με σκέψεις μέσα απ’ τα τραγούδια τους.
