Δεν θα πω ψέματα. Θα παραδεχθώ ότι πήρα το προς εξέταση CD μόνο και μόνο επειδή μου έκανε εντύπωση το όνομα του σχήματος. Ποιοι είναι αυτοί που έχουν το θράσος να παίξουν παιχνίδια με το όνομα το οποίο είχε διαλέξει ο μέγας και τρανός Ivo Watts-Russell της 4AD, προκειμένου να υλοποιήσει τις δικές του καλλιτεχνικές ανησυχίες –και που φυσικά το είχε «δανειστεί» κι εκείνος με τη σειρά του από μία φράση γνωστή από τον Άμλετ του Σαίξπηρ, που δηλώνει τα προβλήματα της καθημερινής ζωής, τα ζόρια και τα βάσανα του κόσμου; Πρόκειται άραγε για μία νέα, βελτιωμένη έκδοση του ίδιου νομίσματος, όπου όμως τα σκοτεινά συναισθήματα και οι γκρίζες ατμόσφαιρες αντικαθίστανται από ευήλιες κι ευάερες συνθέσεις φτιαγμένες για κάθε νέο ο οποίος θέλει κάτι να ακούει ενώ βγαίνει για τη βραδινή του βόλτα με το αυτοκίνητο του μπαμπά;
Θα αστειεύεστε φυσικά... Κατ' αρχήν θα οφείλαμε να είμαστε περισσότερο παρατηρητικοί και να είχαμε λύσει, έτσι απ' την αρχή, ορισμένα προβλήματα συνεννόησης. Γιατί δίπλα εκεί στα γκρίζα σύννεφα που κοσμούν το εξώφυλλο –αν και πίσω τους κάνει σαφή την παρουσία του ένα δυνατό, λαμπρό φως από τον ήλιο, να το σημειώσουμε αυτό, είναι σημαντικό– βρίσκεται φαρδύ πλατύ το αστέρι-σήμα των Coil, όπως μας το είχαν παρουσιάσει από το ξεκίνημά τους κιόλας, στο άλμπουμ Scatology του 1984. Επομένως, και για να προχωρήσω επί του διαδικαστικού, έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη tribute άλμπουμ στους Coil; Βασικά ναι, με τη διαφορά να βρίσκεται στο «ένα ακόμη»...
Επιστρέφοντας στην προαναφερόμενη συγγένεια με τη 4AD, όντως ο Stephane Gregoire –ο ιθύνων νους πίσω από το The Dark Age Of Love και τους This Immortal Coil– συνέλαβε και προχώρησε το project κατά τα πρότυπα του Ivo. Μετά το θάνατο του Jhon Balance το 2004 και την παύση των επίσημων εργασιών των Coil, είχε την επιθυμία να ηχογραφήσει έναν δίσκο-φόρο τιμής σ' αυτόν, κοιτάζοντας τη δουλειά του κάτω από διαφορετικό πρίσμα. Κάλεσε λοιπόν καλλιτέχνες που εκτιμούσε για τη δική τους δουλειά, και οι οποίοι ίσως να μην είχαν προηγούμενη επαφή με το υλικό που θα πραγματεύονταν, και τους καθοδήγησε ώστε να δώσουν τη δική τους ερμηνεία στα συγκεκριμένα τραγούδια. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, ειδικά όταν ακόμη κι εκείνος ο Peter Christopherson –το έτερο ήμισυ του Balance στους Coil (και γενικώς)– εκφράστηκε με τα καλύτερα λόγια. Οι συμμετέχοντες είναι ορισμένοι παλιοί γνωστοί όπως ο Bonnie Prince Billy, o Matt Elliott, o Yann Tiersen και ο Sylvain Chauveau καθώς κι άλλοι μουσικοί, τους οποίους προσωπικά αγνοούσα. Όλοι όμως συνθέτουν μια ομάδα που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητές της και δίνει πράγματι μια άλλη διάσταση στη μουσική των Coil, από εκείνη που γνωρίζουμε.
Ο σκοτεινός της χαρακτήρας διατηρείται στο μεγαλύτερό του μέρος –και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς άλλωστε;– μόνο που αποκτά μια παράξενη ζεστασιά, αποτέλεσμα της ενορχήστρωσης, η οποία χρησιμοποιεί σαν όπλα της κάμποσα έγχορδα και πνευστά, σε διακριτικό ρόλο πάντα, ενώ ευδιάκριτη είναι και μια έντεχνη εσάνς γαλλικού ρομαντισμού στον ήχο, απόρροια της καταγωγής του μουσικού διευθυντή του όλου εγχειρήματος. Τίποτα απ' όλα αυτά σε ενοχλητικό βαθμό, τα πάντα κυλούν στο γνώριμο μυστικιστικό κλίμα που έχουμε στο νου μας στο άκουσμα και μόνο της λέξης Coil. Με μία όμως επιπλέον πρέζα φωτός να τα διαπερνά, η οποία ίσως να έλειπε απ' τις αυθεντικές ηχογραφήσεις.
Έντεκα κομμάτια περιέχει ο δίσκος, ανάμεσά τους κάποια από τα πιο γνωστά των Coil όπως τα “Ostia”, “Love Secret Domain” και “Chaostrophy”, λείπουν αρκετά άλλα, μα δεν είναι μέτρο αξιολόγησης αυτό. Σημασία έχει ότι ολόκληρο το The Dark Age Of Love των This Immortal Coil διαπνέεται από ένα σεβασμό στο υλικό που διαχειρίζεται, κι αυτό, μαζί με τις εξαιρετικές ερμηνείες, το κάνει να στέκεται στο ίδιο επίπεδο μ' εκείνο που αποθεώνει...
