O Scott Reitherman είναι ένας επίμονος άνθρωπος. Είχε αποφασίσει να κυνηγήσει μια θέση στην παγκόσμια μουσική σκηνή και δεν θα άφηνε τίποτα να μπει στον δρόμο του. Εξού και από τα περίχωρα του Σαν Φρανσίσκο –όπου ζούσε– μεταφέρθηκε στη Νέα Υόρκη, για να βρει την τύχη του. Και όταν είδε πως αυτή δεν ήταν εκεί ξαναμετακόμισε στο Σιάτλ. Όνειρό του να δημιουργήσει τη δική του δισκογραφική εταιρεία, το οποίο κι έκανε πραγματικότητα, παράγοντας ορισμένες μικρές κυκλοφορίες γύρω στο 2004. Μέγας στόχος όμως παρέμενε πρωτίστως η δημιουργία και δευτερευόντως η κυκλοφορία μιας δικής του δουλειάς. Όπερ και εγένετo το 2008 με το παρθενικό του άλμπουμ Moonbeams, το οποίο, λίγο αφού κυκλοφόρησε, τράβηξε την προσοχή της Secretly Canadian, εταιρείας-σήμα κατατεθέν της σημερινής κιθαριστικής indie pop.
Επιστροφή λοιπόν φέτος για τον Scott και το σχήμα του Throw Me The Statue (μα τι όνομα και αυτό;), που πλέον έχει πάρει τη μορφή κανονικής μπάντας. Το μοτίβο στο οποίο κινείται μένει χοντρικά το ίδιο, αλλά στο Creaturesque δείχνει να έχει ρετουσάρει λίγο ακόμα τη συνθετική του γραφή, η οποία τον οδήγησε, κατά πως φαίνεται, στο να δημιουργήσει ένα ποπ κομψοτέχνημα. Εάν περιμένετε εδώ ξεσπάσματα από στρώματα κιθάρων ή ενδοσκοπικές μπαλάντες τότε σε λάθος μεριά κοιτάτε. Εάν όμως ψάχνετε μια ευαίσθητη τραγουδοποιία βουτηγμένη στις indie κιθάρες, τα χαλαρά drums και τα νηφάλια, σχεδόν ναρκοληπτικά, πλήκτρα τότε χτυπήσατε το κέντρο του στόχου. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν σημαίνει πως τα πράγματα σε οδηγούν στην ύπνωση, διότι υπάρχουν και αρκετά τραγούδια ιδανικά για ηλιόλουστες, καλοκαιρινές μέρες ξεγνοιασιάς –όπως τα “Noises”, “Ancestors” και “Waving At The Shore”. Θα συναντήσουμε πάντως και στιγμές για τα αντίστοιχα απογεύματα των συγκεκριμένων ημερών, όπως τα “Pistols”, “Cannibal Rays” και “The Outer Folds”.
Τελικά κατέληξα για το πού στέκονται οι Throw Me The Statue του Creaturesque μουσικά. Ηχούν σαν τη χρυσή τομή μεταξύ της ενήλικης punk pop των Fountains Of Wayne και των μεταγενέστερων συνθετικών δειγμάτων του Lou Barlow (στη Sebadoh περίοδό του). Βάλτε στο καζάνι και μερικά σίνθια δεξιά κι αριστερά και έχετε μια ιδανική εικόνα περί του άλμπουμ. Το θέμα ωστόσο δεν είναι τι θυμίζει το τελευταίο, αλλά αν αυτό που έχει επιλέξει να κάνει το κάνει σωστά. Και ως προς τούτο μπορώ εμφατικά να δηλώσω ότι η απάντηση είναι ένα μεγάλο ναι. Αφήστε λοιπόν το Creaturesque να γίνει το soundtrack του επερχόμενου καλοκαιριού σας. Απλά να είστε προετοιμασμένοι για τον αναπόφευκτο εθισμό που θα το ακολουθήσει.
