Αν και δηλώνει I’m New Here, ο Gil Scott-Heron δεν είναι καινούργιος στα μουσικά πράγματα. Ο φετινός δίσκος έρχεται 16 χρόνια μετά το Spirits (1994), μαζεύοντας τρεις δεκαετίες στο ράπισμα του, από όταν ο Scott-Heron άρχισε να παραδίδει στο κοινό τη στρατευμένη ρυθμική του ποίηση. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα οι αναταραχές στην πολιτική της καθημερινότητας που γέννησε η δεκαετία του 1960 τυποποιήθηκαν και η επανάσταση για την οποία τραγουδούσε ο Scott-Heron στο “The Revolution Will Not Be Televised”, μετατράπηκε σε θέαμα. Ο αφροαμερικανός καλλιτέχνης δεν θέρισε τα οφέλη της αποδοχής του με τους όρους του τελευταίου, αλλά παρέμεινε ένα είδος hobo –όπως αποκαλούσαν τους περιπλανώμενους εργάτες στις Η.Π.Α. λίγο πριν αρχίσουμε να επιταχύνουμε με τον 20ο αιώνα. Έτσι επιστρέφει το 2010, με την πίστη ότι πάντα μπορείς να μάχεσαι για να διαπραγματευτείς το ποιος μπορείς να είσαι. Το ράπισμα του αυτή τη φορά στρέφεται προς τα μέσα.
Η φωνή του Scott-Heron στο I’m New Here είναι βραχνή. Με μια χροιά που καταλήγει να αποτελεί σημαντική προσθήκη στη φυσική τεχνική του, γύρω από την οποία τυλίγει με φειδώ λίγη electronica. Η μουσική αυτή επένδυση είναι μελαγχολικά φορτισμένη. Όχι όμως επειδή κάνει αναδρομές στο παρελθόν, προσπαθώντας να αποφύγει το παρόν και θέλει να τις τονίσει ανάλογα. Χρησιμοποιεί το αίσθημα της μελαγχολίας με ώριμο τρόπο, συνειδητοποιώντας ότι το κατώφλι για μια εν δυνάμει κατάθλιψη αποτελεί ευκαιρία για αλλαγή. Αναπροσανατολισμό. Αυτό που λέει ο Scott-Heron μέσα από τα beat θραύσματα του είναι ότι τις στιγμές όπου τα πράγματα γύρω σου επιμένουν ότι το μόνο που απομένει στην ύπαρξη σου είναι η επιβράδυνση, εσύ δεν χρειάζεται παρά να ψάχνεις για καθημερινές μάχες. Εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πρέπει να θέτεις ζήτημα ενός εξιδανικευμένα καλού εαυτού, τοποθετώντας απέναντι σου διάφορες διαβολικές αποκλίσεις (το σύνδρομο της όμορφης ψυχής). Το “Me And The Devil”, το καλύτερο πιθανότατα κομμάτι του δίσκου, παίζει κάπου εδώ γύρω.
Το I’m New Here ξεκινά με τη λούπα από το “Flashing Lights” του Kanye West και συνεχίζει με τις χρωματισμένες διηγήσεις του Scott-Heron. Από το (Part 1) του “On Coming From A Broken Home” στο (Part 2) και παρεμβολές όπως του “New York Is Killing Me”, ο Scott-Heron κινείται στους δρόμους που έζησε. Εκεί όπου το πρωτο-ράπισμα του βρήκε μια γόνιμη τάση. Κινείται απλώς με άλλη οπτική. Έτσι συρράφονται όλα μαζί. “Running”, “Where Did The Night Go”. Αυτή η μισή ώρα την οποία φτιάχνει, αυτά τα τριάντα περίπου λεπτά, αρκούν ώστε ο Scott-Heron να μας αφήσει ίχνη από τις προσπάθειες του να αντιμετωπίσει όσα τον διαμορφώνουν.
