Αχ, αυτοί οι Ισλανδοί... Μα πώς το κάνουν; Πώς έχουν δημιουργήσει τέτοια σκηνή, ώστε ακόμα και τα μικρά, άγνωστα και διόλου πρωτοκλασάτα ονόματά της να έχουν –συχνά– αρκετό ενδιαφέρον, παράγοντας σταθερά αξιόλογους δίσκους; Πάρτε για παράδειγμα τους Hjaltalin, σε αυτό τον δεύτερο δίσκο τους, ο οποίος αποκτά φέτος παγκόσμια διανομή μέσω της Cargo (πρόκειται για κυκλοφορία του 2009). Τίποτα το κοσμογονικό και σπουδαίο, όμως η μουσική τους διαθέτει τρέλα, φινέτσα και ιδιαιτερότητα. Πόσα δικά μας συγκροτήματα θα μπορούσαν να παινευτούν ότι έχουν κάτι ανάλογο να επιδείξουν;
Στο Terminal οι Hjaltalin γίνονται πιο τολμηροί ως προς τις κλασικές τους αναφορές, ίσως και κομματάκι πιο μελαγχολικοί στα στιχουργήματά τους, σε σύγκριση με το προ διετίας Sleepdrunk Seasons. Η βασική πάντως εικόνα παραμένει οικεία: εκεί που πας να τους δεις ως μια πολυμελή μπάντα, σε κάνουν να αναθεωρήσεις, αποφασίζοντας ότι μάλλον πρόκειται για μικρού μεγέθους ορχήστρα. Εκεί που πας να τους κολλήσεις την ταμπέλα pop/rock, έρχονται αυτές οι υπέροχες ενορχηστρώσεις να ρίξουν τόση κλασική μουσική στο μίγμα των συνθέσεων, ώστε τελικά βγαίνει κάτι ανάμεσα. Όχι όμως μια ακόμα πολυσυλλεκτικότητα, από εκείνες οι οποίες σε κάνουν ν’ αρχίσεις τα «χμμμμ...» για τον αυθορμητισμό τους –είναι σαν τα pop/rock περάσματα να περιορίζουν τα κλασικά και τούμπαλιν, σε έναν αέναο μα εξαιρετικά ισορροπημένο κύκλο, με μια διάχυτη αίσθηση παιχνιδιού. Και έχει και συνέχεια: εκεί που πας να τραβήξεις το αυτί του ηγέτη της μπάντας Hogni Egilsson και να του πεις σ’ έπιασα μπαγάσα, Elbow μας πουλάς, ανακατεμένους με κλασική μουσική για το ξεκάρφωμα, έρχεται η έτερη βοκαλίστρια, Sigridur Thorlacius, και σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα για την indie Βρετανία –ζήτω το παλιό, αστραφτερό, γκλαμουράτο Χόλιγουντ, με τα τρομερά του μιούζικαλ, βαριετέ και λοιπά ελαφρά μα όχι (πάντα) ελαφρόμυαλα.
Ωστόσο, αν και περνάς όμορφα στο Terminal των Hjaltalin, η απογείωση στην οποία έμμεσα παραπέμπει ο τίτλος δεν έρχεται ποτέ. Κάπου επέρχεται μια γλυκιά κούραση, μια εντύπωση ότι καλά όλα αυτά, αλλά η μπάντα έχει ακόμα δρόμο και δουλειά μπροστά της ώστε να κάνει το χαρμάνι της πιο δυνατό, τις ιδέες της πιο κοφτερές, την αισθητική της ολοκληρωμένη. Μελλοντολογώ λέγοντας ότι δεν βλέπω εδώ να υπάρχει κάποια δυναμική υπέρβασης, ωστόσο το άλμπουμ στέκεται επάξια ως μια χαριτωμένη ιδιαιτερότητα ισλανδικής κοπής. Ακόμα και αν κατά βάση πρόκειται τελικά για ένα indie άλμπουμ, ανήκει στη σχολή των Vampire Weekend, των These New Puritans και μιας χούφτας άλλων, όσων σέβονται ακόμα το νόημα της indie αισθητικής και όχι την πολυφορεμένη ταμπέλα, προσπαθώντας να πάνε την υπόθεση κάπου πιο πέρα.
