Ταλαιπωρημένο το μουσικό όχημα του James Lavelle. Δίχως άλλο το project των UNKLE έχει υποστεί απανωτές μεταλλάξεις από τη σύλληψή του έως και σήμερα, έχοντας παράγει πολύ ενδιαφέρουσες μουσικές στιγμές αν όχι ολοκληρωμένα και στιβαρά σύνολα. Από το Psyence Fiction του 1998 με τους πολλούς και εκλεκτούς καλεσμένους όπως ο Thom Yorke και ο Ian Brown, στο Never Never Land (που ακολούθησε την αποχώρηση του DJ Shadow από το διπολικό σχήμα και την αντικατάστασή του από τον Richard File) και τέλος στο War Stories, οι UNKLE έχουν κινηθεί μεταξύ του ηλεκτρονικού, ροκ, ακόμα και ραπ ηχητικού ιδιώματος πάντα επιδεικνύοντας εντυπωσιακές παραγωγές. Μετά λοιπόν την προπέρσινη παράπλευρη κυκλοφορία του End Titles...Stories For Film, ο Lavelle επιστρέφει με το τέταρτο «πραγματικό» άλμπουμ του, έχοντας προχωρήσει (για άλλη μια φορά) σε αλλαγή άμεσου συνεργάτη –τα credits πλέον αναφέρουν τον Pablo Clements των Psychonauts ως το έτερο ήμισυ του Lavelle.
Έχοντας αυτή τη φορά μια «αληθινή» μπάντα στο στούντιο και μακριά από τους μελοδραματισμούς του παρελθόντος, οι UNKLE ηχογράφησαν τον πιο groovy και ψυχεδελικό τους δίσκο. Από πλευράς συνεργατών έγινε ένα σχετικό ξεσκαρτάρισμα, αποφεύγοντας τα μεγάλα ονόματα. Τα ατμοσφαιρικά τζαμαρίσματα με Autolux, Sleepy Sun, Black Angels και Big In Japan δίνουν και παίρνουν ενώ στο τέλος o Mark Lanegan προσφέρει την τόσο υποβλητική και βαρύτονη ερμηνεία του στο “Another Night Out”. Το αποτέλεσμα; Έλλειψη του μεγάλου τραγουδιού-hit τύπου “Restless”, “In A State”, “Burn My Shadow”, “Rabbit In The Headlights” για χάρη ενός πιο δεμένου συνόλου. Το κινηματογραφικό ύφος του Where Did The Night Fall δίνει στους UNKLE τη δυνατότητα σχεδιασμού κινούμενων, ολοζώντανων εικόνων στο μυαλό του ακροατή, ενώ η παραγωγή κρίνεται αψεγάδιαστη, με κρυστάλλινη απόδοση όλων των κρουστών, πνευστών, μπάσων, εγχόρδων και κιθάρων. Τα φωνητικά πάλι –από όπου κι αν προέρχονται– έχουν μια ξεχωριστή αυθαίρετη και ονειρική ηχώ να τα περιβάλλει. Στον τομέα αυτό πραγματικά ξεχωρίζει η bjork-ικής χροιάς ερμηνεία της Rachel Williams στο τριπαριστό “Follow Me Down” (που ουσιαστικά ανοίγει και το άλμπουμ) ενώ και ο Alex Maas, ο οποίος ακολουθεί κατά πόδας, εντυπωσιάζει με την αισιόδοξη υφή της φωνής του στο “Natural Selection”. Και μιας και μιλάμε για φωνητικά, η συλλογική δουλειά που έχει γίνει στο “Answer”, με το «ανθεμικό» και συνάμα αιθέριο ρεφραίν να ζωγραφίζει ουτοπικά ηχοτοπία παρέα με στίχους όπως «here we are-burning up in our cars-and in our hearts» αποτελεί το highlight του Where Did The Night Fall. Από αυτό το σημείο και πέρα όμως το άλμπουμ κάνει μια σχετική «κοιλιά», για να επανέλθει ξανά δυναμικά προς το τέλος, με το ψυχαναγκαστικό “Caged Bird”, το επιβλητικά αγχωτικό “Ablivion” και το α-λα-Reznor industrial θρίλερ του “Runaway”.
Αλλά, καθώς το Where Did The Night Fall φτάνει στο τέλος του, δεν παύω να αναρωτιέμαι: μήπως έχω να κάνω με μια αρτίστικη υπερπαραγωγή, η οποία αναγκαστικά βάζει σε δεύτερη μοίρα τα ίδια τα τραγούδια που περιέχει; Με μια ωριαία κατάθεση ημι-επιτυχημένων συνεργασιών, η οποία βρίσκει απάγγειο στο ενιαίο και άρτιο αισθητικά concept; Γιατί κανένα τραγούδι δεν καταφέρνει να εκραγεί σε αυτό το σιγοβράζον ηχητικό επίτευγμα; Αυτή η διχοτόμος συνιστώσα αναδεικνύεται νομίζω στον παράγοντα Χ που δεν κατάφερε να προσδιορίσει εδώ ο Lavelle. Έτσι προκύπτει ένας δίσκος κινούμενος στον αυτόματο πιλότο και στερούμενος το μεγαλείο που θα μπορούσε, ενδεχομένως, να κατακτήσει. Στη συγκεκριμένη ωστόσο περίπτωση κάτι τέτοιο είναι περισσότερο κομπλιμέντο, καθώς εκφράζεται από μέρους μου σαν παράπονο απέναντι στο έκδηλο ταλέντο το οποίο παρουσιάζουν οι UNKLE για μια ακόμη φορά –ανεξαρτήτως του πώς μεταφράζεται στο τελικό αποτέλεσμα. Μετά από πολλαπλές ακροάσεις σε βάθος ημερών, το Where Did The Night Fall δεν παύει να με ιντριγκάρει μέσα στην ηχητική του αξιοπρόσεκτη δυναμική και να με ταξιδεύει με τον σινεφίλ χαρακτήρα του (διαμέσου μεταμεσονύκτιων οδηγικών ακροάσεων κυρίως).
Υ.Γ.: Στη deluxe έκδοση θα βρείτε, εκτός από το υπέροχο box artwork, και ένα bonus δισκάκι με ολόκληρο το άλμπουμ σε instrumental μορφή, το οποίο μας δίνει μια πιο ευδιάκριτη εικόνα των συνθέσεων. Στην εποχή των απρόσωπων MP3 ένα τόσο αισθητικά εκλεπτυσμένο πακέτο μπορεί και να κάνει τη διαφορά! Εγώ πάντως το εκτίμησα δεόντως...
