Εδώ και πολύ καιρό λένε πως μας άφησε καιρούς. Κι ομολογουμένως έχουν τα δίκια τους. Τρία ακόρντα τη φορά είναι τα έρμα, πόσες δεκαετίες να τη βγάλουν βρώμικη; Εγώ προσωπικά είχα πάρει όρκο να ξεμπερδεύω, ως ακροατής, με την περίφημη do-it-yourself παιδεία που κατάντησε αηδία –αν μεγαλοπιάνεσαι το ’χασες το ματσάκι. Ζόμπιασε προ πολλού το άμοιρο το punk rock και περιφέρει ανά τον κόσμο το ασπρουλιάρικο σαρκίο του, αναζητώντας καμιά στάλα αίμα μήπως και αναδομήσει κανένα πεθαμένο κύτταρο. Κι ούτε τόση δα δύναμη δεν έχει πια να μοιράσει μερικά γερά κλωτσομπούνια σ' όσους του λουστράρουν τη σκατόφατσα και το ρίχνουν –σωστό τσίρκουλο– στις αχανείς συναυλιακές αρένες.
Έλα όμως που μια στο τόσο βρίσκονται τρία-τέσσερα πιτσιρίκια (άνευ γεωγραφικών περιορισμών στην προέλευσή τους), τα οποία στήνουν κάτι τέτοιες αυτοσχέδιες γιορτές για πάρτη του (και για πάρτη τους) και τότε μπορείς να ξανακούσεις το σαρδόνιο γέλιο του ή να δεις το έστω τρεμάμενο μεσαίο του δάχτυλο να ανασηκώνεται και πάλι σκανταλιάρικα. Κουφάλες νεκροθάφτες!!! Φονιάδες τους λένε κι είναι απ' την Ισλανδία. Και τραγουδάνε στη γλώσσα τους γιατί ο punk rocker ο σωστός (ο λαϊκός;) οφείλει να κράξει –και το σωστό το κράξιμο χρειάζεται τη γλώσσα της μανούλας, δεν μαθαίνεται στα φροντιστήρια, πώς να το κάνουμε; Και στα παπάρια του ποιος θα τον καταλάβει, όταν μπορεί να τον νιώσει. Κι ούτε σε ρετιρέ αποκοιμιέται τα βράδια (φοβάμαι πως θα συμφωνήσω με τον κο Τζιρίτα), ούτε επαρχιώτικα ζητήματα έχει με την καταγωγή του, κι ούτε κωλώνει να βγάλει τον δίσκο του Έλα Μωρή Ισλανδία! εν έτη 2008 –ναι, δυο χρονάκια του πήρε στο Afram Island! των Mordingjarnir να βρει διανομή στα μέρη μας.
Δεν είναι πάντως τίποτα καθαρολόγοι τα νεούδια, άσε που διαθέτουν χιούμορ και την έχουν άνετα και την τρίλεπτη σκαρωματική –Atli, Hankur και Helgi, σαν καρτούν με Βίκινγκς δεν ακούγεται; Με χλιμιντρίσματα, κλαγγές και Maiden-ικά ποδοβολητά πάνε να στη φέρουν στην αρχή... Αν τα βροντήξεις πρόωρα, όμως, προδικάζοντας καμιά επικολυρική άσκηση βορινού metal την πάτησες μίστερ μου. Όπως επίσης την πάτησες αν, όντας κάργα μεταλάς της παράδοσης, την αράξεις αναμένοντας τη συνέχεια. Καλά να πάθεις –για την κάργα παράδοση και μόνο, εξηγούμαι. Εκτός αν δεν χαλιέσαι διόλου με ασταμάτητα στακάτα τέσσερα τέταρτα άνευ γέμισης και καβάλα τους ολόκληρο το ωραίο χυμαδίο του punk rock τόμου: γρασαρισμένες συγχορδίες, εφηβικές διφωνίες, υπερατλαντικά ξελαρυγγιάσματα, πιο heavy προσθετικές ενίοτε. Συν εκείνη την πανταχού απλοϊκή αντίληψη της μελωδίας να σπέρνει την πονηράδα της μες στον ορυμαγδό κιθαρόμπασου και κατακέφαλων ισλανδικών.
ΟΚ ρε παιδί μου, για να αναλάβει και ο σώφρων εαυτός μου κάποια στιγμή, το όλο κόλπο είναι ολίγον εγκυκλοπαιδικό. Τι ολίγον δηλαδή, που νοιώθεις σα ν' ακούς μίνι λεξικό punk λημμάτων βία μέχρι το 1995 σε εισαγόμενη βορειοευρωπαϊκή επανέκδοση. Μα και πάλι τούτο το μπλέξιμο εφηβικής αφέλειας, αντίστοιχης καύλας και του σχετικού τάλαντου έχει δώσει διαπιστευτήρια ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν για να το προσπερνάς αβασάνιστα μόλις σου κάτσει...
