Πολλοί στόχοι έχουν επιτευχθεί για τη μπάντα από το New Jersey. Κινούμενοι στα άκρα του ακραίου ήχου έχουν, κατά πρώτον, καταφέρει να επιβάλλουν την αισθητική τους άποψη σχεδόν σε όλο το πρωτοποριακό ηχητικό φάσμα. Τραβούν τα σχοινιά –άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο– και μαζί τραβάνε όλο το μουσικό σκηνικό της σκληρής μουσικής. Την αυτιστική επιβεβαίωση της ακραίας πρωτοπορίας του Calculating Infinity διαδέχτηκε το Miss Machine, η βόμβα που ούτε οι ίδιοι οι Dillinger Escape Plan δεν γνώριζαν αν και πότε θα σκάσει, ενώ το Ire Works –το έτερο σπουδαίο επίτευγμα– έδωσε τις κατάλληλες εγγυήσεις ότι τούτα τα παιδιά είναι σπουδαία μουσικά μυαλά, τα οποία επιμένουν στην οριοθετημένη μεταμόρφωση του ήχου τους.
Μετά από όλα αυτά, την καταξίωση και την αναγνώριση, το λογικό είναι να υπάρχει «παράλυση επιλογών», ό,τι ακριβώς περιγράφει ο τίτλος του νέου άλμπουμ των Dillinger Escape Plan. Παρουσιάζονται δηλαδή επίπλαστες επιλογές, αλλά οι συνθήκες σε παραλύουν και οι επιλογές καταλήγουν τελικά σε μονόδρομο. Όμως η μπάντα φαίνεται να καταφέρνει έναν περίτεχνο ελιγμό, πάντα με υψωμένη τη σημαία της πρωτοπορίας και με μια όμορφη εμμονή. Το Option Paralysis είναι σημαντικός δίσκος γιατί μετά από δυο εξαίσια άλμπουμ κι ένας μικρός ακόμα τριγμός θα αρκούσε για να γκρεμιστεί το οικοδόμημα.
Μια ιδανική κίνηση είναι αυτό που οι αγγλοσάξονες αποκαλούν «back to the basics». Όχι, δεν αναπαριστούν τους Slayer με καθυστέρηση 25 χρόνων οι Dillinger Escape Plan του Option Paralysis. Αλλά καταπίνουν καλομασημένη τη σπουδαία κληρονομιά του thrash και death metal, την αφομοιώνουν και την κάνουν συστατικό του μουσικού τους DNA. Αν μερικούς ακροατές τους ξένισαν (ή τους απογοήτευσαν) τα δειλά ηλεκτρονικά βήματα του Ire Works επειδή έμοιαζαν ελαφρώς αποσπασματικά, εδώ μιλάμε για την υποδειγματική μεταφορά του old school ήχου στο σήμερα. Πάντα με μέτρο φυσικά και όπως αρμόζει στο συνολικό μουσικό σχέδιο των Αμερικανών. Συντροφιά λοιπόν με κομμάτια, κατά την ακρόαση των οποίων θέλεις να ξεθάψεις τα low budget βινύλια με τερατάκια στο εξώφυλλο, παρών δίνει και το κλασικότροπο πιάνο που συνάντησε μεν η μπάντα στο Ire Works, αλλά το περιόρισε (τότε) σε ένα κομμάτι. Ο Mike Garson, υπέροχος όπως στην περιοδεία με τους Smashing Pumpkins, σερβίρει το υπόβαθρο για το “Widower”, με τους λοιπούς να χτίζουν πάνω του, ενώ γίνεται κυριολεκτικά το έκτο μέλος στο “I Wouldn't If You Didn't”.
Μπροστά σε μια δουλειά σαν κι αυτή τίθεται το ερώτημα: είναι το Option Paralysis ο καλύτερος δίσκος των Dillinger Escape Plan; Ύπουλο το ερώτημα, γι’ αυτό και δεν πρέπει να υπάρχει σαφής απάντηση –γιατί μετά θα πάρουν σειρά και άλλα πολλά και δύσκολα ερωτήματα. Η παραγωγή, λοιπόν, του Ben Weinman και του Steve Evetts φτάνει σε δυσθεώρητα επίπεδα. Οι συνθέσεις δεν υποκύπτουν στο αδύνατο σημείο του γκρουπ, που –κακά τα ψέματα– μερικές φορές έμοιαζαν να παίζουν το ίδιο κομμάτι πέντε φορές στον ίδιο δίσκο. Εδώ επιδεικνύουν ωριμότητα και έχουν επίσης ομαλοποιήσει με σύνεση και σεβασμό τη ματιά τους. Παρόλα αυτά, λείπει το κοφτερό ξάφνιασμα των προκατόχων του. Την ίδια όμως στιγμή, το σε έναν δίσκο στέκεται στο ίδιο ακριβώς ύψος μ’ εκείνους. Διπλωματική απάντηση ε;
