Έχω την αίσθηση ότι πλέον η έννοια του alternative rock έχει χάσει κάθε νόημα. Πάνε χρόνια που το εναλλακτικό μεταλλάχτηκε σε κυρίαρχο, με τη μεταφορά του χώρου συναυλιακής δράσης του από τα μικρά club στις αρένες, και με τη μετατροπή του πλήθους των ακολούθων από λίγους «ψαγμένους», που βάδιζαν παράλληλα με τα ξένα μουσικά έντυπα, σε ολόκληρες φυλές ανομοιογενής σύστασης οι οποίες σκοτώνουν την ώρα τους στο MySpace. Η ποιότητα της μουσικής δεν θα μπορούσε φυσικά να μείνει αναλλοίωτη (ούτε λόγος για βελτίωση). Δεν το λέω αυτό επαρμένος από κάποιο ελιτιστικό σύνδρομο κατόχου της μοναδικής μουσικής αλήθειας, απλώς σαν μια κοινωνιολογικής, αν θέλετε, παρατήρησης γύρω από τη μουσική.
Το φλαμανδικό ντουέτο των Black Box Revelation ανήκει λοιπόν σε αυτή τη γενιά των μουσικών, δημιουργήθηκε δε στο μεταίχμιο της παραπάνω «μετάλλαξης», το 2005, ενώ οι καλλιτεχνικές τους επιδιώξεις (όπως τουλάχιστον παρουσιάζονται στην συγκεκριμένη δεύτερη δουλειά τους) μου φαίνονται αρκετά περιορισμένες. Στοχεύουν να αναδειχθούν άξιοι ακόλουθοι των Black Rebel Motorcycle Club ή των White Stripes, της σκηνής εν πάση περιπτώσει που στις αρχές της περασμένης (πια) δεκαετίας ανέσυρε με αρκετή (καλλιτεχνική) επιτυχία τον ακατέργαστο garage/rock ήχο των 1970s. Αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στη χειρότερη προσπαθούν να εμφανιστούν ως το άγριο και ατίθασο αντίστοιχο συγκροτημάτων όπως λ.χ. οι Kasabian, μπαίνοντας σε μια φαύλη προσπάθεια να γίνουν χαλίφηδες (εμπορικά επιτυχημένοι) στη θέση των χαλίφηδων. Με άλλα λόγια, στο Silver Threats οι Black Box Revelation επιλέγουν να είναι μεταπράτες χιλιοπαιγμένων μοτίβων, νομίζοντας μάλιστα πως το να τραβάνε λιγάκι τις τονικότητες, να παίζουν με τα feedback των εφέ της κιθάρας ή να χρησιμοποιούν σκληρές χροιές σε ποπίζοντα θεματάκια τους τοποθετεί ντε και καλά στην καλλιτεχνική ιντελιγκέντσια. Λοιπόν, έχω νέα στους συγκεκριμένους φίλους από τις Βρυξέλλες: τα τρικ που μεταχειρίζονται έχουν περάσει στην ιστορική λήθη χρόνια τώρα και θα χρειαζόταν ένας δίσκος τουλάχιστον της αξίας ενός White Blood Cells ώστε να τα επαναφέρει στο ενδιαφέρον. Ευνόητο είναι πως το Silver Threats δεν διαθέτει ούτε το 1/10 των μουσικών «κοκάλων» που επεδείκνυαν οι White Stripes.
Τι διαθέτει; Διαθέτει έντεκα συνθέσεις, όχι ιδιαιτέρως κακές είναι η αλήθεια, αλλά αρκετά κοινότοπες, οι οποίες ανακυκλώνουν την αναβίωση των 1970s των προηγουμένων χρόνων και των μετέπειτα εγχειρημάτων στον χώρο, που κάποτε μπορούσε να έχει μια μυρωδιά έστω εναλλακτικότητας. Κλισέ δηλαδή, που μεταποίησαν ή/και ανέκοψαν ως παρωχημένα το punk και αργότερα συγκροτήματα τύπου Sonic Youth, επανεμφανίστηκαν ανανεωμένα στην αλλαγή της χιλιετίας και κατέπεσαν (καλλιτεχνικά έστω) εκ νέου όταν προσέκρουσαν στα αξεπέραστα φορμαλιστικά αδιέξοδά τους. Αυτή την ασφαλή, πλην όμως ανιαρή και πληκτική, φορμαλιστική οδό ακολουθούν και οι Black Box Revelation καθ’ όλη σχεδόν την διάρκεια του Silver Threats, με το ντουέτο να συνίσταται από σκληρές κιθάρες –οι οποίες σε κάποιες φάσεις φλερτάρουν με μια stoner-wannabe αισθητική– και από αδιάφορα (ως επί των πλείστον) ρυθμικά στα drums, σε συνθέσεις που συνδυάζουν λίγο από όλα τα προαναφερθέντα συγκροτήματα. Οι καλές στιγμές περιορίζονται στο “Love Licks”, το οποίο εκτός από όμορφα ριφ περιέχει και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα γέφυρα και στο “Here Comes The Kick”, όπου οι Βέλγοι προσπαθούν τουλάχιστον (και εν μέρει τα καταφέρνουν) να ξεπεράσουν τις φορμαλιστικές μανιέρες τους σε ένα εννιάλεπτο αργόσυρτο κομμάτι.
Αν σας προξένησε το ενδιαφέρον κάτι από όσα διαβάσατε παραπάνω, το συμπέρασμα είναι απλό: ξανακούστε/ανακαλύψτε τους Black Rebel Motorcycle Club!
