Κατά μία έννοια, που δεν έχει να κάνει με το προσωπικό μου γούστο μα με καθαρόαιμους καλλιτεχνικούς όρους, οι MGMT είναι η καλύτερη μπάντα του κόσμου. Δεν έχει να κάνει ούτε με το πόσο άξιο συγκρότημα είναι, σε σύγκριση με άλλα γκρουπ τα οποία ποιούν θαυμάσια μουσική αυτή τη στιγμή ανά την υφήλιο. Έχει κυρίως να κάνει με το πώς πραγματώνουν το δημιουργικό τους όραμα, μένοντας σχεδόν ανεπηρέαστοι από την τρομακτική επιτυχία του προηγούμενου δίσκου τους Oracular Spectacular, αλλά και από το διαολεμένο hype, το οποίο σταθερά τους ακολουθεί εδώ και 2,5 χρόνια.
Οι MGMT θα μπορούσαν να είναι η μπάντα που θα καταστρεφόταν απόλυτα από τη λατρεία του γυναικείου κοινού της. Τουτέστιν, επειδή ακριβώς το τελευταίο λατρεύει την (ομολογουμένως θαυμάσια εκφρασμένη) παιδικότητα και νεανικότητα που εκφέρει η pop πλευρά των ενορχηστρώσεων τους, θα μπορούσαν να παραμείνουν ως παράσιτα στο σώμα της ίδιας της μουσικής τους παρακαταθήκης. Όμως προχωρούν. Το απέδειξαν, καταρχήν, παίρνοντας τον θρυλικό Sonic Boom ως παραγωγό –των πάλαι ποτέ Spacemen 3 (ο θηριώδης παιδικός σταθμός του Jason Pierce των μετέπειτα Spiritualized). Έστω και αν λάβουμε υπόψη ότι αναμείχθηκαν και οι ίδιοι στη διαδικασία, το γεγονός παραμένει αναπάντεχο, όπως και να έχει.
Κακά τα ψέματα. Όλοι όσοι έχουμε περιδιαβεί τα ηχητικά μονοπάτια του Πυθικού (&) Φαντασμαγορικού (μιλάμε για κάποιες χιλιάδες), περιμέναμε με αδηφάγα περιέργεια μα και με προσδοκία δικαίωσης παράλληλα το Congratulations. Και να που ήρθαν τελικά τα Συγχαρητήρια, προφανές σχόλιο της μπάντας πάνω στη φρενίτιδα που τους έτυχε, όπως έχουν πολλάκις δηλώσει. Στέκεσαι πραγματικά με θαυμασμό μπροστά στο δημιούργημα αυτό. Να διαχωρίσω κάποια παρεξηγήσιμα πράγματα, ωστόσο: δεν μου αρέσει το Congratlations. Δεν θα συντροφέψει την προσωπική μου λίστα ακροάσεων, τη σχετιζόμενη με την καθημερινότητά μου. Αλλά πρόκειται για δίσκο τον οποίο θαυμάζω, διότι αποτελεί ένα κομψοτέχνημα σύνθεσης και λογικής πάνω στην ηχογράφηση. Δεν μπορώ να μην το καταθέσω αυτό. Είναι καταπληκτικό το πώς το MGMT δίδυμο τραβάει έναν πολύ ιδιαίτερο δρόμο στη σημερινή δισκογραφία. Θα μου πείτε «ρε μπάρμπα, οι μοναδικοί είναι με καλή παραγωγή και με εύστοχες αναφορές στο παρελθόν»;. Όχι. Όμως οι MGMT του Congratulations ανήκουν στους ελάχιστους που πήραν πράγματα από το παρελθόν και τα μετέτρεψαν σε κάτι το σημερινό, χωρίς να χαρακτηρίζονται αναβιωτές και χωρίς να μπορείς να τους προσάψεις πως κατέληξαν γραφικοί και νοσταλγοί.
Γράφτηκαν πολλές γνώμες για τις βασικές αναφορές των Συγχαρητηρίων. Ακούσαμε άλλωστε και στο εν Τεχνόπολη live των MGMT καθαρές επιρροές από progressive και freak out –ειδικότερα όταν ξεμπερδέψαμε με τα χιτάκια και με τα ουρλιαχτά των κορασίδων στις έμπροσθεν σειρές. Και να που τις βρίσκουμε κι εδώ, σε περιπτώσεις συνθέσεων όπως το “Lady Dada's Nightmare” και (του 12λεπτου παρακαλώ…) “Siberian Breaks”. Ειδικότερα στο δεύτερο οι ανατροπές είναι τουλάχιστον συνταρακτικές. Μέχρι και τύμπανα από το Wild Honey και το Friends των δυο τελευταίων ετών της δεκαετίας του 1960 θα συναντήσετε –τα υπόλοιπα πάντως περί Beach Boys προσωπικά τα ακούω ως ένδειξη ανεπάρκειας διαφόρων νεόκοπων ακροατών/κριτικών: και μπροστά στο ανεξήγητο αυτού του δίσκου, αλλά και μπροστά στους Beach Boys, οι οποίοι δεν εξαντλούνται στο Pet Sounds και στο Smile. Θα πρέπει να σκάψει κανείς πιο βαθιά κύριοι ώστε να βρει τα αληθινά πατήματα των MGMT του Congratulations. Να πάει σε ακόμα πιο πρωτόλεια πράγματα από τα κομψοτεχνήματα του Brian Wilson, τα οποία να ακούγονται ακόμα περίεργα, ένεκα της χαώδους παραγωγής τους. Βάλτε π.χ. το “I Had Too Much To Dream (Last Night)” των Electric Prunes δίπλα-δίπλα στους νέους MGMT. Σου έρχεται να πας να χτυπήσεις τα κουδούνια τους στη Νέα Υόρκη και να τους σφίξεις το χέρι. Όχι απλώς διότι η αναφορά σε μία τέτοια ιδιότυπη μπάντα τους τιμάει, αλλά ακριβώς επειδή επέλεξαν ένα συγκρότημα που ποίησε μεν ποπ, με υπέροχα δε διεστραμμένη και διανοουμενίστική οπτική. Όπως δηλαδή και οι ίδιοι...
Αυτό στα πρώτα πατήματα/συνθέσεις της μπάντας. Γιατί στη συνέχεια του Congratulations παίρνουν φωτιά τσιμινιέρες και λουλάδες και τα παλικάρια κάνουν περισσότερο παρέα με την Crimetime Orchestra (Crimetime είπα… όχι τη «σινεματική» τσιχλόφουσκα της indie κοινότητας) και τις αναζητήσεις της στα όρια (και περιθώρια) της δημιουργικής μουσικής, παρά με το οτιδήποτε pop. Ούτε καν με εκείνα τα νευρωτικά συνθόμπητα του Oracular Spectacular. Θα δεχθώ το επιχείρημα συναδέλφου ότι μπορεί ο δίσκος να μη γίνει κλασικός και θα συμφωνήσω. Όμως, τώρα δηλώνω ακόμα πιο περίεργος για το επόμενο βήμα, καθώς οι MGMT –μαζί με τους Vampire Weekend– δικαίωσαν τις χρυσές ελπίδες των προηγούμενων χρόνων, δίνοντας σάρκα και οστά στη φράση «τόπο στα νιάτα ρε!». Άντε, διότι πήξαμε στα γερόντια –όχι σώνει και καλά ηλικιακά, μιλάω κυρίως για τη νοοτροπία δημιουργίας μουσικής.
Ακούστε τα Συγχαρητήρια αρκετές φορές, μόνοι ή με παρέα (προσφέρει αυτή τη δυνατότητα το άλμπουμ, να μια ακόμα επιτυχία των MGMT). Ακόμα και να μη γουστάρετε, θα τους βγάλετε πιστεύω το καπέλο για τα αντεράκια που κουβαλάνε. Πόσο βασικό προσόν, σε έναν κόσμο γεμάτο βολεμένους μουσικούς...
